«Esta gata quitoume o insomnio»

YES

ANA GARCÍA

Desde que se quedó viuda hace cinco años, Sandra no conseguía coger el sueño más de dos horas seguidas. Probó con pastillas, pero nada le hacía efecto hasta que hace menos de dos meses Nash llegó a su vida y de golpe todo cambió

04 mar 2021 . Actualizado a las 11:09 h.

Sandra llevaba cinco años sin dormir. Estaba desesperada, había probado con cientos de remedios y pastillas, pero nada detenía su insomnio, que la llevaba a quedarse traspuesta solo un par de horas seguidas en la inmensidad de las noches en las que ella no sabía qué hacer. A veces se levantaba, leía un poco, daba una vuelta por la casa, hasta que hacia las ocho de la mañana los ojos se le volvían a cerrar un rato. Le daba igual, porque sus días empezaron a vaciarse desde que su marido murió hace cinco años. Sandra tiene 56, nació en Suiza, pero lleva 24 años viviendo en Carballo. Se vino a Galicia por amor, porque era la tierra natal de él, pero hace cinco años un cáncer se cruzó en su camino y se llevó lo que ella más quería. «Non tivemos a sorte de ter fillos, el morreu con 57, así que eu, con só 51, quedei viúva e totalmente destrozada», confiesa. En esa soledad, Sandra tuvo que rehacerse, y aunque dice que muchos días no tenía fuerzas ni para arrancar, muy poco a poco fue saliendo de ese pozo en que estaba sumida, aunque sin pegar ojo. «Nunca tiven problemas para durmir antes, podía caer o mundo que eu non me decataba, pero a raíz da morte do meu home, non había maneira», relata.

 Ante esa situación desesperada y llena de ansiedad, hubo amigas que le aconsejaron que tuviese un animal en casa, pero Sandra se negaba. «Non polo traballo que dan, nin polo que puidesen manchar, era porque eu non quería facerme responsable de ninguén, de ningún ser vivo, porque xa tiña abondo comigo mesma», apunta. Entonces llegó la pandemia, que pasó «soa, nun piso encerrada e sen durmir», así que, tras esa experiencia dura del estado de alarma y después de muchos meses de restricciones y sin que las pastillas le hiciesen efecto, algo en Sandra hizo clic. «Eu son moi afectuosa, moi lapa, moi de achuchar e, ao non ter ningún contacto con ninguén, algo mudou en min. Foi hai nada, neste pasado mes de xaneiro, cando de súpeto sentín esa necesidade de ter un animal comigo. E a través dunha amiga fun a Peludiños, en Negreira. Alí atopeime con Nash». «Foi un milagre -dice Sandra con un tono que denota su alegría-, estaba mirándome con eses olliños esta gatiña negra de nove meses, que recolleran da rúa, que sabe Deus as que pasou, que despois estivo nunha casa de acollida e que por fin viña estar xunta min. Foi amor a primeira vista, soa fantasioso, pero para min foi como se me esperase».

Ese instante cambió la vida de Sandra, que desde que tuvo a Nash en su colo sintió mucha tranquilidad. «Elixín esta gatiña porque eu vivo nun quinto sen ascensor, e eu tamén me considero independente. A un gato, a diferenza dun canciño, déixaslle a comida, a auga, e pode quedar só da mañá á tardiña e fai as necesidades no areeiro», explica Sandra que, nada más ver a su gata, también decidió cambiarle el nombre: «Chamábase Tina, pero, non me preguntes por que, lle puxen Nash, saíume así, e como todo con ela, é especial».

 «DORME ENRIBA DO EDREDÓN»

Como Sandra no sabía cómo dormía su gata, le preguntó al chico que la tuvo antes en acogida, y este le explicó que no necesitaba ningún cesto ni nada parecido. «Ela sóbese á cama enriba do edredón, e se me ve que vou ao sofá coa mantiña, ponse enriba de min ata que me levanto. Así enróscase toda, de feito, agora mesmo mentres falamos téñoa comigo aquí, roncando», señala Sandra, que de un día para otro vio cómo desaparecía su insmonio. «Desde que teño a Nash durmo dun tirón. Xogo un pouco con ela e vaise acomodando enriba da colcha, e cando eu apago a luz, aos cinco minutos xa noto pola calor que se arrima á miña perna e eu quedo ata as oito da mañá, que empeza: «Miau, miau». ¡Non me entero de nada! Recoméndolle a todo o mundo que ten insomnio que durma cun gato. Todas as noites, isto de ir para cama ás doce e espertar ás 8, nunca me pasara», cuenta Sandra que esta misma semana tiene pensado tatuarse a Nash.

«Esta gata liberoume do desacougo interior, estou moito máis tranquila. Pouco a pouco funme resituando, paseino moi mal nos primeiros dous anos sen meu home, ata o punto de que había días en que non quería estar neste mundo, pero dentro da desgraza, puiden despedirme del. Era moi positivo e díxome: ‘Gustaríame que fixeras a túa vida, vive, se non o queres facer por ti, faino por min, que eu non o vou poder facer’. Agora estou nun punto moi bo, vivo a vida, xa non sobrevivo, e en todo isto Nash tivo moito que ver. Agora cando chego á casa e vexo que hai alguén que me espera é un subidón». «Non hai como atopar ese amor, aínda que sexa dun bichiño. Nash deume vida e eu nótoo, atopei nela unha compañeira».