Luis Zahera: «Agora arrepíntome de non ter fillos»

Luis Zahera (Santiago, 1966)asegura que ten pouco de macarra por moito que lle ofrezan papeis de malo. Exceptuando a ese Petróleo que levará sempre dentro, Luis agora saborea que por fin vai facer de bo na serie La Unidad, na que dá vida a un policía da comisaría central que loita contra os yihadistas. E aínda que el soña, en realidade, con ser o protagonista dunha peli de amor, mentres non chega, mantense en forma na Illa de Arousa, o seu refuxio natural, onde espera poder ver nalgún momento a súa tía Cefe, unha segunda nai, que é quen conserva a bo recado o seu premio Goya.

-Como estás levando esta situación?

-Eu que sei, pouco a pouco, adaptado. E con esas frases que se din de: «Vexo un pouco de luz ao final do túnel». Pero moi preocupado, é todo moi estraño.

-A túa tía Cefe como vai?

-Ben, falo con ela acotío. Cando isto se despexe a ver se vén á Illa de Arousa. Estamos dándolle voltas a familia, a ver como facemos con ela neste caso. Agora a miña rutina non vai cambiar, teño unha casa aquí, un pouco de verde, e vou facer a mesma vida cando saia do confinamento. Pero grazas a Deus estou traballando e son un privilexiado. Ver á miña tía é o que máis me apetece.

-É difícil non poder dar abrazos...

-Si. Esta situación é moi estraña. Ten unha parte de irreal, de ficción, parece unha serie. Non digo unha película porque xa está durando moito no tempo. En fin, hai que levalo e manter certo optimismo. Aguantaremos porque os humanos nos adaptamos a todo.

-Que foi o que te rescatou neste tempo, a que te dedicaches?

-Aquí en Arousa hai moitas cousas que facer. A casiña ten unha horta, escoitei moito a radio, fago moitísimo deporte para estar con fondo cando saia disto. E «gracias a Dios», como dicía miña nai, «traballando».

-Penso que ti es un corredor de fondo, polo xeito de levar a túa carreira e pola forma de traballar.

-Agradézocho. Si, hai que ter fondo, sempre está ben ter unha enerxía, unha disciplina. Eu como fago estes papeis que fago, a maioría das veces tampouco está mal ter ese ton muscular. Pero eu fago deporte porque me sinto ben. Xa sabes, «mens sana in corpore sano».

-Pensaba o do fondo, porque que importante é o oficio cando quitas o brillo, sobre todo nun traballo como o teu.

-Tiven a sorte de ter bastante oficio. Si, «la función genera el órgano», son todas batallas, pero estou de acordo contigo.

-Que queda daquel rapaz que se marabillou aos 16 anos co teatro?

-Queda a mesma paixón. O malo disto é que perdes a ilusión pola primeira curta que fas, a primeira peli que fas, iso é o único que non hai, aquela fascinación primeira. Este traballo consiste en xogar, en ser o neno que levas dentro, co cal segue todo máis ou menos igual.

-Agora presentas «La Unidad» de Dani de la Torre. Que te atropou?

-Que por fin fago de bo, [ri] e despois sorprendeume moito o contacto que tivemos coa comisaría xeral de información que son ese equipo, a unidade, que se dedican ao fenómeno do yihadismo. Tamén coñecer ás persoas as que iamos interpretar. Nunca tratara con alguén así, especialmente o policía que eu represento. Tiven a oportunidade de convivir con el cinco días na súa casa, foi unha experiencia moi agradable e saquei un morea de cousas para facer ese personaxe. Así que foi a primeira vez que xoguei con vantaxe, que dis: «Mi má, canta información teño!». E tamén descubrín que non só as profesións artísticas se moven por unha paixón. Este policía tiña a mesma paixón polo traballo que teño eu.

-Na serie xa se explica: hai que atrapar aos malos antes de que cometan un atentado.

-Si, hai que anticiparse. Ten unha cousa Minority Report, eles colaboran con todos os servizos de espionaxe de todo o mundo, teñen moitísima información, son especialistas en anticiparse. Escóitaslles frases como: «Este é un perigo permanente, non inminente». Teñen que estar con moitas canles abertas, que se Xordania, Afganistán, Siria... É apabullante e dis: «Miña nai querida!».

-Que ben estou en Arousa! [Risas]

-Si, efectivamente. Hai moito mexillón e moi pouca yihad en Arousa.

-Fas de bo, pero a chupa de coiro non a quitas.

-Si, foi unha idea de Dani de la Torre que quería unha estética setenteira e hai que satisfacer aos directores. Igual que o bigote e ese pelo coa laca, as gafas de sol. Un pouco macarra Zahera.

-Tes moito de macarra?

-Non, non. Eu son o pequeno de cinco irmáns, catro mulleres. Non tiña oportunidade de ser moi macarra.

-Cando falabas antes deses primeiros éxitos, eras dos que chamabas á túa nai para celebralo, estaban pendentes?

-Non. Na miña casa valorábase moitísimo o traballo, pero non se celebraba, o traballo había que facelo ben e punto pelota. Celebrar sería pedantería.

-Para cando unha peli de amor?

-A ver! Estoume facendo maior xa, vai ser nun xeriátrico. Se alguén confiara, a min gustaríame. A min as pelis de amor son as que máis me gustan. É un pequeno desexo, pero o importante é seguir traballando, e hai papeis que nunca chegan e non pasa nada.

-Non pasa nada?

-Non se pode abranguer todo. Eu son un actor cunhas características e chámanme para un tipo de papeis. En principio hai que conformarse. Nesta profesión é mellor non tolear. Hai que andar amodo, andar polo regho.

-Ti dis que a única maneira de resistir é non ter ego.

-Sempre o tes, cando es máis novo, que pensas que es especial, particular, pero logo os anos e ao mirar ao teu redor... Hai que quitar o ego. O demo non existe, somos nós mesmos.

 -Ligaches moito cando tiñas ese pequeno ego?

-Sempre liguei, con ego e sen ego [ri]. Pero non me gusta moito falar disto. Achéganse máis agora coa popularidade, é un bo caldo para ligar.

 -¿É máis difícil ser un mesmo ca outros?, estás afeito a facer doutros.

-Si, creo que Paco León di iso de que nos facemos actores para non ser nós mesmos, pode ser. Un ten que evolucionar, non podes ser igual aos 16 que os 26, e aos 26 que os 36, etcétera. Creo que é máis fácil interpretar que ser un mesmo, estás só dez semanas nun papel.

-Lévaste ben contigo?

-Si, si. Lévome ben, síntome un privilexiado: conseguín chegar a un sitio parecido ao que me imaxinaba, coincide bastante. Teño unha independencia, estou a gusto, eu creo que si que son un privilexiado: estou nesta Arousa marabillosa, traballando.

-Como é iso de que fuxiches a Nova York por timidez?

-Si, tiña moita vergoña a presentarme aos castings e no ano 91 marchei para alá. Sempre digo que o que aprendín en Nova York foi a chamar por teléfono, porque ao final rompín esa barreira. Foi para o que me serviu Nova York para liberarme da vergoña para traballar; ás veces a timidez é un dos maiores obstáculos.

-E atreverte a chamar a Vidal Bolaño.

-Si, a Bolaño faltáballe un actor, que tiña que facer de borracho para Saxo Tenor e fun quen de chamalo por teléfono. El non me coñecía de nada, pero eu xa tiña cara para chamar a todo mariasantísima e díxenlle: «Por que non me fas unha proba? El quedou apirolado e deume unha oportunidade, facía unhas pausas moi longas polo teléfono, foi no 93, pensaría que era un trastornado. Citoume nun bar ao lado do Casino de Santiago e díxome: «Fai de borracho». Eu montei un pollo, metinme con todo o mundo alí e contratoume.

-Lin unha frase inquietante nunha entrevista túa: «Galicia é como un suicida que o intenta, pero non o consegue».

-Si, eu pensaba que era de Quico Cadaval, pero un día un corrixiume e díxome que era de Manolo Rivas. E outro corrixiume e díxome: «Non é de Rivas, é de Valle Inclán», así que sinceramente non o sei. Se podes poñelo, e que alguén o aclare, por favor. É un pouco humor negro, pero a min si me parece que Galicia é un pouco suicida, e creo que a digo para dicir algo enxeñoso e que quede ben, porque ás veces non entendo a Galicia. É unha definición surrealista, como aquela que dicía Castelao: «O problema de Galicia son os galegos». Esa cousa escura que hai aquí. Pero non quedemos con iso.

-Tes moitísimos sobriños, pero sénteste mancado por non ter unha familia máis pequena?

-A día de hoxe arrepíntome de centrarme tanto no traballo e non no outro. Ás veces chegas a casa despois dunha estrea e dis: «Ostras! Estou só». Non sei por que me centrei tanto nisto e non en ter unha familia. Foi porque só estaba pensando en chegar a un sitio, a ese traballo e tiñas que ser absolutamente independente. E non sei, ao mellor se poderían ter feito as dúas cousas, si, ás veces arrepíntome de non ter fillos.

-A cambio chegará a peli de amor.

-Si, e con final feliz. Esa é a actitude.

---

---