No dio la batalla por perdida. Así es Mar, una luchadora, y mucho más si a su hija le niegan el sufragio universal. No le importó llegar hasta Estrasburgo. Tenía muy claro la injusticia que se estaba cometiendo con Mara

SUSANA ACOSTA

Sí, eso es lo que esta madre coraje ha logrado para su hija Mara y para todos los españoles que, como a ella, les habían denegado el derecho a votar. En total, 100.000 personas con discapacidad intelectual a los que sus tutores habían solicitado la incapacidad para protegerlos, pero que esa misma circunstancia les impedía tener derecho al sufragio universal en este país: «Cando ela fixo os 18 anos, pedimos unha prórroga da patria potestade. Unha das cousas pola que o facíamos era porque non afectaba a ningún dereito. Fomos ao xulgado e alí unha forense fíxolle un exame durante dous días e nas preguntas de política ela non se aclarou ben. Entón decidiron quitarlle o dereito a voto». Una resolución que se recibió en casa de Mar Caamaño como un auténtico mazazo.

«Dixeron que non podía votar porque non sabía ben cada canto tempo se repetían as eleccións europeas. Que tampouco o sabía eu. Foi por iso e porque ao presidente do Goberno daquela chamouno Mariano, non lle dixo o apelido», explica Mar sobre los motivos por los que le denegaron el derecho de voto a Mara después de que ella ya lo hubiese ejercido al cumplir 18 años: «Ademais, mesmo o xuíz de familia preguntounos se ela quería votar. Nós dixémoslle que si e tamén preguntoullo a ela na vista, e tamén lle respondeu que si. A sorpresa foi cando chegou a sentencia», explica.

XOAN A. SOLER

UN VOTO QUE LES DIO ALAS

Pero Mar no quiso aceptar un no. Recurrió a la Audiencia Provincial, que ratificó la sentencia. Al tribunal Superior de Xustiza de Galicia, al Supremo y hasta el Constitucional que ni si quiera lo aceptó a trámite. Pero ahí el pronunciamiento de un miembro del tribunal los animó a acudir a Estrasburgo: «Una jueza emitió un voto particular en el que relataba en 30 páginas que no estaba de acuerdo y nos animaba a acudir a instancias internacionales», aclaró la abogada de Mar, Lourdes González-Laganá.

Fue ese voto particular lo que les animó a llevar al tribunal europeo esta injusticia que finalmente les dio la razón: «Foi emocionante. Despois de tanto. tempo. E tamén polo traballo da avogada que leva feito sen ningún tipo de interese económico ....e despois por toda esta xente que hai detrás. Porque claro, eu empecei pola miña filla, pero despois eran 100.000 persoas as que non podían votar e que che feliciten, foi moi emocionante. Que che digan, ‘pois o meu fillo levaba 30 anos sen poder votar’ , esa é a maior recompensa. E un rapaz de aquí, de Down Compostela, Óscar, que me chocou a man e díxome: ‘Grazas a ti podo votar’. Iso é o que che move».

UNA VIDA DE LUCHA

Porque desde que Mara nació nada fue de color de rosa: «Levas unha vida de loita, intentando sempre abrir portas que pechan por moita parafernalia que haxa. Hai que vivir o día a día. Cando me enterei de que había tantas persoas sen dereito ao voto, quedeime a cadros. Pensei que Mara era un caso único e xa me parecía unha inxustiza», alega esta madre coraje que no puede hablar con más ternura a su hija. Mientras, ella le responde con una mirada tan cálida que parece que le está abrazando el alma.

Ahora Mara ya puede sonreír cuando se le pregunta si puede votar. Precisamente su hermana María, cuatro años menor que ella, tuvo la oportunidad de explicar su caso y de defender sus derechos en el Parlamento europeo: «Puido falar en galego e explicar todo o que pasamos e gustoume moito porque eu nunca oíra a versión que pasou ela, a súa irmá. Ela sempre pon o exemplo de que a nós na casa non nos gusta o fútbol, pero Mara é do Barça a morte. [Mara no puede disimular y se ríe]. E a súa irmá explica que se ela ten os seus gustos tanto para a roupa que viste como para o equipo de fútbol, tamén terá o seu gusto para a política. De feito, non vota coma nós. Eu pregúntolle se vai votar a algún partido e se non é así, dime que non», reconoce su madre.

Lo de la ropa también es un capítulo aparte. Mar ya sabe que Mara solo viste de sudadera y pantalón de malla: «Se hai un vestido para unha gala tes que facerte a idea de que non o vai volver a poñer. Pero ese día déixase influenciar un pouco. Pero é de ideas fixas», asegura.

La llegada de su primogénita trastocó la vida de Mar y de su marido por completo. Ya todo giró en torno a ella. Incluso provocó la mudanza de toda la familia de Esteiro a Santiago para que pudiera tener una atención más especializada.

DEJAR SU TRABAJO

Es una historia llena de sacrificios. Mar tuvo que dejar su trabajo de profesora y vivir por y para Mara. Por no hablar de todos los gastos que tuvieron que asumir para cubrir las necesidades de su hija. Pero toda esa vida de sacrificio se olvida con una sonrisa o una caricia de su hija. Porque en esta relación, la admiración es mutua. La sensibilidad que Mar tiene con su hija es tal que resulta difícil no emocionarse con el cariño que se profesan y que se extiende a su otra hija y a su marido. Solo hay una cosa que le preocupa profundamente a esta madre coraje, el futuro: «Que María teña que quedar ao seu cargo é a cousa que máis medo me mete. E a María, tamén. Ela non o di pero eu seino. Penso sobre iso todos os días. Eu tampouco quero que María deixe de facer a súa vida porque a ela non lle toca. Pero tamén quería que a sociedade aprendera e dixera que estas persoas teñen un lugar e están aí e temos que facernos todos cargo». ¿Será esta la próxima batalla de esta madre coraje? Ojalá.