El orfebre gallego que te enseña a hacer tu alianza de boda

YES

taboada
Santi M. Amil

La experiencia. En una aldea de Ourense, Alberto Taboada ha rehabilitado la casa de su bisabuelo para transformarla en un taller donde no solo elabora piezas únicas, sino que los novios reciben toda una clase de iniciación a la orfebrería

30 ene 2020 . Actualizado a las 21:47 h.

El lugar de Manzós, en la parroquia de Louredo, concello de Maside, está a unos 30 minutos en coche de la capital ourensana. En sus casas apenas residen hoy siete vecinos de forma habitual. Es una de las aldeas que sirve para ilustrar la despoblación del rural gallego, pero también podría ser un rayo de luz. Ese es al menos el deseo de Alberto Taboada (Ourense, 1984). Regenta el único negocio que ha abierto en Manzós en los últimos años. No está ligado ni a la actividad agraria ni a la hostelería. Este pequeño rincón de la comarca de O Carballiño fue el elegido para instalar su taller de orfebrería. Un espacio diferente, y no solo por su ubicación.

En la casa de su bisabuelo, la misma en la que se criaron su abuelo y su padre y que con el tiempo quedó reducida a almacén, «o lugar onde se gardaban as cousas vellas», está el obrador que Alberto montó con sus propias manos. «Non me gusta definirme. Ourive? En todo caso, véxome máis coma un artesán», desliza. Antes de moldear anillos, Alberto también trabajó tallando instrumentos musicales como troncos de gaitas o panderetas y fue maestro orfebre. Su pasión por el arte marcial del taekuondo, dice, es lo que le infundió su perfeccionismo. Una dedicación que traslada a sus piezas, únicas.

«Cando tiña 21 anos e traballaba en Madrid deime de conta de que non me gustaba a cidade. Saturábame tanta xente. Foi aí cando o tiven claro: tirar para a miña aldea e facer aquí un proxecto de vida» recuerda.

Se prestan atención, en tres horas, o tempo que leva facer un anel básico, aprenden o imprescindible

Alberto rehabilitó la casa de su bisabuelo, en Manzós, donde tiene el taller. Un trabajo que empezó hace algo más de diez años
Alberto rehabilitó la casa de su bisabuelo, en Manzós, donde tiene el taller. Un trabajo que empezó hace algo más de diez años Sara Mosquera

UN OBRADOR ESPECIAL

Los inicios no fueron fáciles en Manzós. Primero trabajó en Ourense en una tienda hasta que se decidió a dar el paso: emanciparse. Fue hace doce años cuando el obrador comenzó a cobrar forma. En la aldea, donde la dinámica en los últimos decenios era la de echar el cerrojo para mudarse a la ciudad, él hizo el camino inverso. El de volver e impulsar un negocio.

«Quería a miña casiña na aldea, co meu taller. Ser autosuficiente. Hoxe, con Internet, pódese facer. Antes sería impensable dedicarse á xoiería nunha aldea. Só estaban asociadas á gandería e á agricultura. Houbo quen pensou que isto só sería un pasatempo», sonríe Alberto. Su apuesta por Manzós no es pasajera.

«Fíxenme carpinteiro, electricista e de todo para restaurar a casa. A idea sería levantar a aldea, pero, pouco a pouco», dice cauto. En el horizonte tiene un proyecto más amplio para conectar artesanía y turismo.

Alberto Taboada decidió apostar por su origen: volver a la aldea familiar e impulsar desde aquí un taller. «O artesán, o tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu o seu valor na sociedade actual. Eu non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando o prezo ou a marca. Hai que volver a reeducar niso, no valor do tempo e do manual», comenta
Alberto Taboada decidió apostar por su origen: volver a la aldea familiar e impulsar desde aquí un taller. «O artesán, o tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu o seu valor na sociedade actual. Eu non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando o prezo ou a marca. Hai que volver a reeducar niso, no valor do tempo e do manual», comenta Sara Mosquera

APRENDER A SER «OURIVE»

La antigua casa del bisabuelo de Alberto es hoy un espacio donde sus clientes, llegados de toda Galicia e incluso del extranjero, no solo pueden ver cómo funde el oro de las joyas, sino que aprenden a ser ellos mismos orfebres. «Decidín crear experiencias para sortellas de compromiso, pero o que máis están a demandar son as alianzas de voda», explica Taboada.

«O artesán, o tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu o seu valor na sociedade actual. Eu non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando o prezo ou a marca. Hai que volver a reeducar niso, no valor do tempo e do manual», comenta Alberto. «O que fago é que se impliquen no proceso. Que comprendan que hai que dedicarlles un tempo, que é imposible chegar a certos prezos se iso se fai a man, e en España, non na China», indica.

O artesán, o tempo que implica crear cousas coas mans, perdeu o seu valor na sociedade actual

La alianza no es una joya más y los novios, si quieren, pueden aprender conceptos básicos de orfebrería e, incluso, participar en el proceso bajo la supervión del artesano
La alianza no es una joya más y los novios, si quieren, pueden aprender conceptos básicos de orfebrería e, incluso, participar en el proceso bajo la supervión del artesano Sara Mosquera

Es así como ha reconvertido el encargo de una alianza en una clase magistral de iniciación a la orfebrería. «Se prestan atención e collen un par de apuntes, en dúas ou tres horas, o tempo que leva facer un anel básico, aprenden o imprescindible», asegura.

La propuesta ha convencido porque hasta Adrián acuden prometidos de toda la comunidad. Aunque no es obligatorio tener una boda en mente o una pareja para querer un anillo. «O que se pretende é que non vexan un produto. Non quero compras impulsivas de usar e tirar. Quero que leven unha peza especial, atemporal, que coiden e mimen. Que lle poñan sentimento», remarca. Aunque se define como un poco «ermitaño, só uso as redes sociais co meu perfil profesional», en su cuenta de Instagram se pueden contemplar algunos de los procesos y sus resultados. «O que máis lles chama a atención é o momento no que se soldan as alianzas», asegura. Él supervisa todas las etapas y también remata todas las piezas.

¿Garantizan estas alianzas uniones más duraderas? «Ja, ja, ja. O que si podo dicir é que, por regra xeral, as persoas que veñen facer isto se queren. Outórganlle outro valor ás cousas», atestigua.

Esta primavera, además, saca al mercado su primera colección de tres piezas: anillo, pendientes y gargantilla. Se titula Bellis, por un poema de Rosalía de Castro, En mi pequeño huerto, donde le escribe a las margaritas. «O de ‘me quiere, no me quiere’, ese písanme e vólvome levantar, é unha unión abstracta de todo iso», detalla.

Non entendía como, en algo tan especial e sentimental como é unha alianza, a xente só ía buscando o prezo ou a marca

El lugar de Manzós, en la parroquia de Louredo, concello de Maside, está a unos 30 minutos en coche de la capital ourensana. En sus casas apenas residen hoy siete vecinos de forma habitual. «En Galicia aínda queda moito por andar no rural, un par de xeracións, ou que se poña de moda ter unha casa no pueblo. Pesa aínda esa visión de aldea e pobre. Eu estou aquí, creo nisto», sostiene
El lugar de Manzós, en la parroquia de Louredo, concello de Maside, está a unos 30 minutos en coche de la capital ourensana. En sus casas apenas residen hoy siete vecinos de forma habitual. «En Galicia aínda queda moito por andar no rural, un par de xeracións, ou que se poña de moda ter unha casa no pueblo. Pesa aínda esa visión de aldea e pobre. Eu estou aquí, creo nisto», sostiene Santi M. Amil

Una metáfora también del compromiso de Alberto. En su caso, la alianza es con Manzós. «En Galicia aínda queda moito por andar no rural, un par de xeracións, ou que se poña de moda ter unha casa no pueblo. Pesa aínda esa visión de aldea e pobre. Eu estou aquí, creo nisto, e tamén penso que o artesán e o rural se van pór de moda. No lugar de mercar pisos, a xente vai querer ter casas. Entón si que se van vender a tutiplén, pero non por un arraigo con Galicia. Coa artesanía e o turismo podemos crear unha microindustria comprometida que revitalice as aldeas. Pero, para iso hai que coidalas, porque iso é coidar a nosa cultura», concluye este ourive.

En Galicia aínda queda moito por andar no rural, un par de xeracións