Más de 50 años yendo al súper en tractor

YES

ana garcia

Enrique no tiene coche, pero no se pierde una fiesta. Hace más de medio siglo que conduce un tractor rojo que lo lleva y lo trae a cualquier parte. «Nel vou facer a compra, á farmacia, ao médico; é fácil de aparcar, e a min no me dá problemas», asegura quien ya piensa en subirse a él para ir a comer la fabada a Ponteceso

05 oct 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

Enrique Estramil no tiene coche, pero llega adonde necesita con su tractor, al menos es lo primero que me apunta cuando relata «as viaxes que teño feito estes días» en su vehículo casero. «Onde foi? Moi lonxe?», le pregunto con curiosidad. «Pois á farmcia, ao médico, onde faga falta. Eu non teño preguiza ningunha en subirme ao tractor, así que cando necesito algo, alá vou». Enrique vive en Bardaio, en la parroquia de Cores (Ponteceso) y en febrero cumplirá los 82, pero en su tractor tampoco se pierde una fiesta. «A semana pasada fun comer os callos aquí cerca e dentro de pouco irei tomar a fabada a Ponteceso. Eu no tractor non me perdo unha festa, é o que máis me gusta, ir comer aquí e alá», asegura quien confirma sin dudar que tiene todo el papeleo en regla, también el psicotécnico. Porque ese tractor rojo al que lo ven subido ya ha cumplido algo más de 50 años, aunque jamás le dio un problema: «Compreino hai ese tempo, xa fixo os 50, si, si, e lévoo ao taller cando o necesita, que é pouco. En realidade teño que dicir en honor á verdade que me saíu bastante bo, non hai queixa».

«MIÑA MULLER NON SOBE»

El coche no lo echa de menos -confiesa-, aunque le gustaría tener uno de esos que no necesitan carné, y que para Enrique, «son moi caros». Sin embargo, en su tractor él no pierde nada de vista, trabaja con él el campo, y cuando tiene que hacer algún recado, por mínimo que sea, se siente cómodo conduciéndolo por carretera. «Para calquera papeleo que teña collo o tractor, o traxecto que máis fago é ata Ponteceso, alí é onde vou con máis frecuencia porque teño todos os servizos máis a man. Mesmo se preciso ir facer a compra, ao supermercado, collo o tractor e listo. Merco as cousas que necesito e volvo para casa».

ana garcia

En lo que es más escrupuloso Enrique es en dejarle el vehículo a alguien más, solo su hijo es quien lo conduce para las faenas del campo. «A miña muller no tractor non sobe, non. Ela non conduce e tampouco a levo, aquí só vou eu e xa chega», me explica mientras detalla que en más de 50 años jamás ha tenido ningún problema mecánico ni, por suerte, ningún accidente. «Non é difícil conducilo, a min ensináronme cando saquei o carné nesa época, despois todo é costume; eu desde logo teño xa collido o tranquillo e non me vexo subido a outro que non sexa este tractor. Para min é cómodo e fácil de aparcar». En cualquier caso, y con la prudencia que lo caracteriza, Enrique asegura que no se le ocurre coger velocidad en su vehículo y que evita conducirlo de noche. «Antes non me importaba facer algunha viaxe de certa distancia, pero agora xa non me atrevo tanto», indica sin perder la retranca cuando le pregunto si el tractor es caro. «Consómelle moito?», le digo. «Depende, se traballa pouco, consome menos», se ríe Enrique, que en realidad ya piensa en subirse al tractor para ir a la próxima fiesta: «É a de Ponteceso, a da fabada, xa cho dixen, non? Esa non quero perdela». Y a juzgar por la determinación que le pone a su conducción cuando arranca se ve de lejos que no se la va a perder. Cal foi a viaxe máis longa que fixo nel?, le vuelvo a preguntar en busca de una respuesta de la que salga una aventura. «De Bardaio a Carballo, non sei exactamente cantos quilómetros haberá, pero algo máis de vinte e pico», concluye Enrique sin más vericuetos que hagan el camino más entretenido. «Xa foi hai anos, agora non me atrevería a ir a un lugar tan afastado, a miña ruta do tractor a estas alturas é sempre a mesma, de Bardaio a Ponteceso. Ese camiño é o que fago habitualmente», relata.

Sin perder más tiempo y con una sonrisa en la boca, Enrique confiesa que, aunque su tractor no sea amarillo, como el de la famosa canción, «es más feliz que si tuviera un camión». «Eu quérolle ben a este bicho, leva toda a vida comigo, e despois de tantos anos, agora que vou vello, tampouco pensaría en cambialo. Ademais, levar lévame onde preciso. Un día á farmacia, outro ao médico e outro á festa. Eu non necesito máis luxo. Para que quero un coche, se teño o meu tractor?».