Patricio Sánchez, profesor de Economía Financeira da Universidade de Vigo: «Á cidadanía ourensá fáltalle convición sobre as potencialidades da provincia»

Nunha universidade baleira polas vacacións de Nadal a actividade non pasa dos servizos básicos e dos traballos de mantemento para acometer os arranxos ou as melloras necesarias sen atrancos nin balbordos. Patricio Sánchez Fernández (Vigo, 1973) accede a un dos seminarios da facultade onde exerce e senta nunha das cadeiras da primeira fila. Profesor de Economía Financeira da Universidade de Vigo, é subdirector do Foro Económico de Galicia e do GEN (Governance and Economics research Network). Coordinador do mestrado universitario de Xestión Empresarial do Deporte da Universidade de Vigo incide na aposta polo traballo en equipo, a coordinación de iniciativas e proxectos e a suma de esforzos.

—Ourense aparece sempre como referencia de estatísticas de poucas alegrías. A última é a análise sobre a demografía. Cal é a situación da provincia?

—Ourense vai —como o resto do conxunto de Galicia e mesmo de España— con moitas dificultades económicas e, sobre todo, con grandes incertezas.

—Cales son as nosas debilidades?

—Non falaría das mesmas no caso da provincia senón de Galicia, porque son iguais. O principal problema é que somos unha economía que vai sempre con certo retraso no que se refire á evolución económica. Iso tanto para o bo como para o malo. A principal debilidade é a falta dunha estrutura dun tecido empresarial forte. Hai excepcións —temos algunhas empresas que son referente a nivel mundial— pero falta unha estrutura industrial, esa é a principal diferenza en relación a outras rexións ou provincias desenvolvidas.

—Que necesitamos?

—Falta ese sector esencial e que o mesmo sirva de tirón, de exemplo. Necesitamos iniciativas que sexan xeradoras de riqueza e aporten valor engadido.

—Ten aludido ao perigo da terciarización.

—Os servizos, o turismo e todo o demais son importantes, pero quen vai aportar riqueza é a industria. E ter ese valor engadido dos proxectos de alta tecnoloxía, de sectores punteiros. A base ten que estar nunha industria moi potente.

—No caso da provincia cales serían os sectores de referencia?

—Dous moi destacados: por un lado o agroalimentario e logo o pizarreiro. A partir de aí incidir nos que teñen futuro e poden acceder a fondos: economía verde, circular, sustentable.

—Demografía e emigración dos novos son as grandes eivas?

—Temos un claro problema demográfico e de fuga de talentos. Os nosos mozos non se incorporan aquí ao mercado laboral, fano fóra. E o problema demográfico é moito máis serio porque xa non podemos fixar poboación; nós xa temos dito que hai que atraer xente de fóra, en idade de traballar, para solucionar este problema. Tanto no caso de Ourense como de Galicia.

—Os políticos incumpren sistematicamente a promesa dunha discriminación positiva. Axudaría contar con ese compromiso?

—É moi probable que existise ese incumprimento. Con todo, hai que ser autocríticos e sinalar que hai falta de convición. Non pode ser só o de botar as culpas para fóra, que as hai, senón de reflexionar. A cidadanía non está convencida das súas capacidades, do seu potencial, semella que é máis doado lamentarse que actuar decididamente. E iso ten moito que ver, aquí xa non falamos de economía, coa política.

—A ourensá?

—Si. A política ourensá está relacionada con iso. Non sei se foi antes o ovo ou a galiña, pero si que unha cousa está vencellada coa outra.

—Considera que non se acredita nas nosas posibilidades?

—O que lle falta á cidadanía é unha clara convición nas súas potencialidades. Esta provincia ten bastantes máis das que se cre. A postura de laiarse, de botar culpas fóra —que non as nego— debería ser obxecto de reflexión para afrontar o futuro doutro xeito.

«Hai que estudar que eventos deportivos son os máis axeitados para o territorio»

Nun escenario de satisfacción xeralizada, con matices, pola chegada do AVE Patricio Sánchez incide en que se debe contar cunha estratexia clara para saber que ofrecer ou como dar resposta ás necesidades dos visitantes que se acheguen a Ourense e lembra que tamén hai exemplos de cidades nas que o AVE causou un impacto negativo, no referido á perda de poboación. Unha das cousas que lamenta é que a provincia siga de costas a Portugal, co gran potencial que representa para nós e as posibilidades que nos podería ofrecer. «Todo o norte do país e o Grande Porto, con tres millóns de persoas, están aí á beira pero non o aproveitamos. Miramos para outro lado».

—É subdirector do Foro Económico de Galicia. Contan coa repercusión que buscaban?

—Si. O Foro ten dez anos, é unha institución moi nova, e non só a nivel galego, senón español, está sendo unha referencia nos obxectivos para o que foi creado, como asociación de formación de opinión, de consulta e de apoio. É un exemplo do valor engadido ourensá: aquí está a sede, nesta facultade, e os nosos membros son unha referencia en iniciativas que se desenvolven en toda Galicia e fóra da mesma.

—Dirixe o mestrado de Xestión

Empresarial do Deporte.

—Os eventos deportivos son actividades que xeran un importante impacto económico. Obviamente hai diferenzas entre eles. Aos políticos ou á xente que nos pregunta sempre lle dicimos que hai que estudar que evento deportivo se axeita máis ao que se quere ou aos obxectivos que se buscan.

—Cal é a aposta gañadora?

—Non hai. É preciso estudar o que mellor se axeite a cada territorio. Isto ás veces non se fai e os resultados non son os agardados.

Un namorado do rural que vive no Ribeiro e foi nadador

Patricio Sánchez Fernández fixo o camiño de volta ás orixes. Nun novo escenario, o que marcan os tempos actuais, e cunha reivindicación e unha aposta plena polo rural. Ese espazo que defende como un entorno privilexiado para desenvolver calquera tipo de actividade, sempre e cando se conte cos servizos e recursos que os cidadáns necesitan. Vigués de nacemento —como tantos fillos dos ribeiraos que marcharon cara á cidade que acolle de xeito maioritario aos ourensáns—, cando o destino profesional o trouxo ao Campus de Ourense chegou o tempo de recuperar o territorio dos seus. A aí segue, gozando do privilexio de vivir no Ribeiro, preto de Laias e reivindicando as súas potencialidades e recursos, como os da provincia de Ourense en xeral.

Formado na Universidade de Vigo, estivo dous anos estudando en Irlanda e ao seu regreso pasou por varios destinos: «Estiven nos dous campus da Universidade de Vigo, logo no de Pontevedra, dende hai tempo estou no de Ourense e aquí quedei».

—A súa é unha aposta e un compromiso ourensán?

—Pódese dicir que si. Temos un campus moi bo e cun entorno con moitas posibilidades para traballar en equipo, colaborar e facer cousas. Levo aquí vinte anos e aínda que tiven a oportunidade de cambiar a miña decisión foi seguir en Ourense.

—A vostede non hai que convencelo da aposta polo rural.

—A miña foi unha decisión persoal con compoñente familiar. Vin para Ourense e a mellor opción para min foi recuperar o espazo onde aínda estaban as nosas raíces. No do rural non se pode falar nin tentar convencer á xente dicindo que bonito é que bucólico é vivir no rural con fotos de postal. Iso é algo desfasado. Facelo atractivo non se consegue cunha foto, hai que dotalo de servizos tecnolóxicos para que a xente poda vivir e traballar, ou crear a súa empresa. O mapa de coberturas debía ser unha prioridade ao máximo nivel. Non pode ser que vaias á farmacia e non che podan cobrar coa tarxeta porque non teñen cobertura.

—Con que escenario se queda?

—Son persoa de cidade, como bo urbanita de Vigo, cunha familia paterna orixinaria do Ribeiro. A miña aposta foi polo rural e foi unha decisión moi acertada.

—Dirixe un postgrao sobre xestión empresarial e deporte. Cal é o seu?

—Sempre estiven vinculado ao deporte. O meu foi sempre a natación. Fun nadador e participei en competicións. Sigo practicando o meu deporte e exerzo como árbitro. Tamén estou vencellado á federación galega.

—Arbitra nas probas que se desenvolven en Galicia?

—Maioritariamente si, pero tamén noutras competicións e en citas internacionais.

Quen son.

«Son un vigués do Ribeiro que cando lle preguntan de onde é resposta ‘do Barbanza’. Pode que isto sexa unha contradición ou, sinxelamente, un xeito particular de entender os localismos. No cotián son un convencido da organización, a orde e o traballo onde non debe faltar o deporte e a familia»

---

---

---