Francisco Castro constrúe unha reflexión sincera sobre as dificultades, a soidade e as incertezas, pero tamén sobre o dubidoso concepto de «normalidade», para evidenciar que no amor non existen fronteiras nin psíquicas nin físicas
12 oct 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Francisco Castro (Vigo, 1966) leva anos, moitos anos, escribindo historias que, dun ou doutro xeito, desvelan unha intención unívoca, isto é, afondan nesas dimensións que encerra todo aquilo que se relaciona co concepto do amor: o amor dun neno cara ao seu avó, o amor en contextos límites, o amor á lingua, o amor á historia, as doses de amor precisas que serven para evidenciar a sen razón das inxustizas ou o amor á memoria e ás paisaxes íntimas que conforman un imaxinario propio.
Iridium non é diferente: nela navégase por este mesmo ronsel, acentuando tanto a incorporación de fragmentos discursivos en formatos que raramente se explicitan na nosa narrativa como o especial tratamento que se lle outorga ao día a día das persoas que sofren o chamado «dano cerebral adquirido» e o daqueles adolescentes que, por unha ou outra razón, se senten distintos e acaban habitando as periferias. Non sei se o infortunio ou a casualidade fan que dúas persoas, simbolizando estes supostos, simpaticen e, loxicamente, conflúan. Velaí Iris, unha moza de forte personalidade e intensa proxección nas redes sociais que, tras sufrir un accidente, ten que aprender a arrostrar a vida co engadido das secuelas que deixa o devandito DCA e Mario, un rapaz que a mala sorte e o camiño singular que abraza fan que se sinta sempre como alguén ás marxes e que conta, tan só, co apoio dun antigo profesor no que dá unha chiscadela a esa docencia que vai máis alá da aprendizaxe duns contidos.
Iridium condúcese da man de Iris e é no seu discurso, sometido ao meu ver a moitos filtros sucesivos que esencializan o argumento, como se vai construíndo unha reflexión sincera e sen demagoxias sobre as dificultades, a soidade, os medos e as incertezas; mais tamén arredor do dubidoso concepto de normalidade, sobre os prexuízos e os estereotipos... Mesmo sobre esas olladas que, tantas veces, fan que outras persoas se sintan diferentes e serve, xaora, para evidenciar que para o amor non existen fronteiras de ningún tipo: nin psíquicas nin físicas. Sen dúbida, unha novela operativa para visibilizar algúns dos asuntos recreados entre un lectorado xuvenil e adulto e da que resulta igualmente plausible o feito de que parte dos beneficios que poida xerar o libro se destinen a proxectos da Federación Galega de Dano Cerebral e á Asociación Alento de Dano Cerebral.