Vigo: «A miña poesía é de ler en voz alta, aínda que é íntima»

Ao marxe do seu ámbito académico na Universidade de Vigo, Xoán Paulo Jouvencel presenta esta tarde o seu primeiro libro de poemas, Sermo, ás 19.00 horas na galería Sargadelos (Urzaiz, 17). O poemario vai ser presentado polo profesor Maximino Cacheiro.

-¿É a súa inmersión na lírica?

-Fixen algúns poemiñas cando era moi novo, e incluso participei en recitais con outros compañeiros, como Antón Costa ou Carlos Arias. Pero non publiquei antes.

-¿Por que elixiu a poesía como forma de expresión?

-Non é unha elección consciente. Empezas cando es adolescente, buscando un pequeno ritmo asociado a unhas palabras, e xa non paras. É un hábito que arrastras durante toda a túa vida. Dicía José Agustín Goitisolo que escribir poesía era un luxo que había que manter.

-¿Como define a súa poesía?

-Este libro é bastante intimista; o deseño da portada xa o da a entender. Hoxe en día teño unha visión máis existencialista do sentido do mundo, e o enfoque xeral vai cara a procura dese sentido. Ante os vertixinosos tempos actuais, busco un acougo, aquilo de deter o tempo que dicía Shakespeare.

-¿O seu libro é para ler aos demais?

-A miña poesía é de voz, aínda que é íntima; cando a leo teño a impresión de que a voz está por detrás, por iso se chama o libro Sermo, que é o que se oraliza.

-¿Está vivindo un renacer a poesía?

-Fálase moito dela pero creo que se está a ver como cultura espectáculo. É ademais unha poesía moi vencellada á música pop, como o caso do letrista de Vetusta Morla, que estivo en Vigo recitando os seus poemas. Hoxe en día hai tiradas de libros de poesía desta xente nova que veñen dese mundo e que chegan aos sesenta mil exemplares vendidos. Cando os leo atopo que é unha poesía de adolescente escrita cun nivel literario moi baixo e sen fondura. Non é igual no rap, onde hai autores bos, como Nach ou no seu día Violadores del Verso.

-¿Ten método de traballo?

-Escribo cun bolígrafo e un papel. O momento de ouro do día é nada máis erguerme, na compañía do primeiro café, cando o mundo está en calma. É cando paréceche que es dono do ritmo das cousas. Escribir é un artesanado, tes que aprender constantemente e so desenvolves algo que che parece medianamente aceptable ao longo do tempo.

-¿E a inspiración?

-Creo nela. É un estado de lucidez especial no que consegues de maneira extraordinaria conxeniar o fondo coa forma. Iso só sucede de cando en vez, e cando non sucede, o resultado é mediocre.

-¿É moi duro con vostede mesmo?

-Aborrezo reescribir o que xa está escrito, pero hai que facelo. Os poemas son como os teus fillos e, as veces, algún do que non estás moi convencido o deixas para máis adiante e co paso do tempo pensas que non debiches facelo. Por outra banda, está a cuestión da perfección. Ademais, non me gustan os escritores perfectos, nin a poesía perfecta. O poema pulido non me interesa.

-¿Por qué?

-Hoxe en día, un pintor xa non aspira a facer unha pintura como a que se facía no Renacemento. A min sucédeme igual coa poesía. O vencello que teño eu coas palabras seguro que non é igual ao que tiña un escritor do século XIX. Porque eu estou inmerso nunha cultura no que somos bombardeados constantemente por un desgaste da lingua a través dos medios de comunicación.