El banquillo más joven, en A Cañiza

Xosé Ramón Castro
x. r. castro VIGO / LA VOZ

A CAÑIZA

cedida

Isma Lago se convierte con 25 años en el entrenador con menos edad del grupo de Primera Nacional

15 jun 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

En un deporte en donde proliferan los jugadores en activo por encima de los 40 (Hombrados, Javi Díaz, Muratovic, Moyano...) en el banquillo del Balonmán Cañiza de Primera Nacional emerge un joven de 25 años, Isma Lago, que esta temporada decidió poner fin a dos décadas como jugador para asumir la dirección del primer equipo en su primera aventura como entrenador sénior. Además, en la tercera categoría del balonmano.

«Penso que en Primeira Nacional no noso grupo non hai un adestrador tan novo. Sei que a miña mocidade pode ser estraña, pero considérome unha persoa seria e responsable e sei que haberá moitos ollos en min por ser un adestrador sen experiencia en Primeira Nacional nin dirixir un equipo sénior, sei que haberá esa presión pero estou moi tranquilo porque me vexo con moita confianza e moita ilusión e sobre todo ganas de facer as cousas ben», comenta Isma, en posesión del título nacional y que desde su llegada a A Cañiza cinco años atrás ejercía como jugador del primer equipo y coordinador de la sección masculina de la base.

Isma Lago tenía claro que de escoger entre jugar o entrenar (en Primera Nacional no hay opción de la licencia doble) cogería el banquillo. Por su alma de entrenador y porque ve el desafío como una gran oportunidad para crecer: «Míroo como o inicio e o cólloo con moitas ganas. Levo aquí cinco anos e sinto o equipo como meu e como propio como se levara aquí toda a vida, dende o principio acolléronme moi ben. Vexo isto como unha oportunidade a nivel persoal de pensar no balonmán semiprofesional como un punto de inicio do que poidan vir por iso o collo con moitas ganas de seguir medrando e facelo ben e logo como a plasmación dun obxectivo».

Pese a su juventud, Isma Lago lleva toda su vida en el balonmano, desde los cinco años cuando comenzó en el Carballal para pasar después toda su etapa de formación en el Academia Octavio. En edad sénior volvió al Carballal y fue allí en donde el Cañiza, por mediación de su presidente, contactó con él. «Tiven unha chamada da Cañiza, non só pola faceta de xogador, que tamén, senón como adestrador porque xa empezara a adestrar rapaces no Carballal. Fixo unha proposta moi atractiva, xa non era o feito de xogar e adestrar un equipo senón de facerse responsable de toda a sección masculina do club e do proxecto de canteira e dende entón xa estou na Cañiza». Era el verano del 2016 y tan bien resultó la apuesta, que desde hace dos años dejó su residencia en Vigo para instalarse en A Cañiza, en donde también desarrolla su faceta profesional trabajando en el Grupo de Desenvolvemento rural do Condado-Paradanta.

Durante estos cinco años, Isma ha impulsado el balonmano organizando visitas a colegios y campus del verano para aumentar la masa social del club, además de ser pieza importante en la consolidación del primer equipo en Primera Nacional.

Este cañicense de adopción habla con ilusión de a rara avis que representa el club en la Galicia interior: «É un traballo que se ben facendo durante moitos anos, antes de chegar eu aquí. Hai moita tradición de balonmán e a nivel de nenos e de nenas e somos unha rara avis, a Cañiza é un concello que ronda os 5.000 habitantes e que ademais a dispersión do rural fai máis complicado levar un proxecto como este adiante porque ós pais cústalles desprazarse e levar os nenos a adestrar, pero levamos moito tempo con traballo de promoción, temos moitas actividades e sentímonos identificados co pobo. Temos na canteira a máis de 160 rapaces e rapazas que iso nun concello con esta poboación é moi complicado».

balonmano

«Non é o mellor deixalo por unha pandemia pero hai que agarrar as oportunidades»

En primer momento no se dio cuenta pero luego reparó. A Isma Lago lo retiró la pandemia el pasado mes de marzo. El vigués reconoce que no es la mejor manera de despedirse, pero tiene claro que las oportunidades no se pueden dejar pasar.

«No momento non o pensas. Cando o presidente me fai o plantexamento eu tiña claro que se tivera que tomar unha decisión entre xogar ou adestrar elixiría adestrar, porque xogar me apaixonaba, pero o adestrar sabía que ía a estar por riba. Tomas a decisión, dis que si e cando pasan uns días pensas que deixei de xogar así logo de 21 anos. Non é a mellor opción de retirada pero tamén que estas oportunidades saen unha vez e hai que agarralas. Cando pasa o tren hai que collelo, como dicimos na Cañiza», reflexiona en voz alta.

En su nuevo rol sabe que tendrá que dirigir a muchos de los que fueron sus compañeros el curso pasado, ya que la renovación es masiva, pero está concienciado y preparado: «Teño claro marcar a diferenza, o ano pasado era un xogador máis e este ano son o adestrador e por aí hai que empezar, que a plantilla entenda este cambio de rol».

Curiosamente, y como era de esperar, alguno de sus jugadores serán mayores en edad que el entrenador: «Temos unha plantilla moi nova cun media de idade baixa pero si hai tres ou catro casos con idade superior á miña, pero entendémonos moi ben e sei que non haberá ningún tipo de problema con eles». Marcando territorio desde el primer día.