A deportista volve a Galicia coincidindo coa fin da súa etapa universitaria
11 ago 2022 . Actualizado a las 00:33 h.Carmen Prelchi (Vigo, 1999) está de volta en Galicia cinco anos despois de facer as maletas para cumprir un soño no Granollers. Rematada a etapa universitaria, sentía que precisaba un troco e a chamada de Abel Estévez foi o detonante para que decidise cambiar de aires e continuar a súa traxectoria na División de Honra feminina de balonmán pero, agora, máis preto da casa. É unha das novas facianas do Porriño que dirixe novamente Isma Martínez.
—Que foi antes: a súa decisión de regresar a casa ou a proposta do Porriño?
—Primeiro foi a chamada. Eu non tiña nada claro. Ao rematar a universidade, sentía que pechaba unha etapa e quería buscar cousas novas, pero non sabía se dentro ou fóra do Granollers. Parte da culpa de que estea de volta tena Abel (Estévez), que me chamou. O Porriño leva anos apostando por xogadoras de Galicia, facendo equipos moi competitivos. Sentín que era unha boa oportunidade para min para disfrutar e estar cómoda. É un balonmán que coñezo, co que levo toda a vida. Entendín que era o momento de vir. A morriña tamén fixo algo de efecto.
—Intentárano xa antes?
—Si. Abel falara comigo en moitos momentos, pero tiña claro que quería cursar o dobre grao que fixen —Fisioterapia e Ciencias da Actividade Física e do Deporte— e que a universidade que escollín era a mellor opción para levalo a cabo e compaxinalo coa miña carreira deportiva.
—Que lembra que lle dixo Abel nesta última chamada?
—Que buscaban unha xogadora do meu perfil e que queren apostar por xente de aquí. Ese sentimento de club familiar, con xente da casa coa que igual non compartiches vestiario pero que coñeces de toda a vida creo que foi a clave.
—Que balance fai dos cinco anos no Granollers?
—Déronme moito. Vivín competicións europeas, grandes partidos. Volvo sendo unha muller e xogadora máis adulta, con máis experiencia e máis formada. Podo aportar moitas cousas. Foron anos de medrar nos que cambiei totalmente. É tempo anos vivindo lonxe, compartindo piso con compañeiras de Suecia, Bulgaria ou Brasil e con novas culturas. Aprendes a resolver problemas soa e a formación tamén che fai cambiar, adquirir unha nova perspectiva da vida. Ademais, aínda que Cataluña está dentro da nación, culturalmente, a vida é diferente. Tamén aprendín unha lingua nova, o catalán.
—Que foi o mellor e o peor desta etapa?
—O mellor foi cumprir o soño de cativa, de cando vía partidos desta categoría por televisión, e enfrontarme a Guerreiras como Silvia Navarro, compartir vestiario con xogadoras de altísimo nivel... Todo iso fixo que o sacrificio pagase a pena. Se queres levar este tipo de vida, hai cousas que tes que sacrificar, pero tampouco é que sexa o peor. Sabes que unha cousa implica a outra.
—Como era enfrontarse aos equipos galegos?
—Especial. Aínda que non xogase antes en ningún dos dous, estaba o sentimento de volver a casa e ter a familia na bancada. En Cataluña, as comunicacións non son sinxelas e coa axenda apertada que tiña, non podía vir tanto como quixera.
—Que espera da nova tempada?
—Que sexa ilusionante. Hai equipo para dicir moito este ano e espero seguir aprendendo. No pouco que levo con Isma, penso que estou mellorando moito. O corpo técnico pode darme moitas cousas como xogadora e a acollida do equipo está sendo marabillosa. Creo que podo estar moi a gusto neste equipo.
—Falaba de «moito que dicir». Pensa que poden dar un paso adiante e loitar por estar un pouco máis arriba?
—Si. Nos últimos anos diría que foi un pouco de mala sorte. Non era un equipo cómodo para xogar en contra: ten moito balonmán, estuda ao rival, ten claro o seu xogo e iso é importante nunha liga tan igualada coma a nosa. Se as lesións nos respectan, a ver que pasa.