Domingo Villar explicou en entrevistas en La Voz a súa visión da vida
22 may 2022 . Actualizado a las 05:00 h.O inesperado falecemento de Domingo Villar o pasado luns deu paso a unha semana de recoñecementos públicos nos que amigos e admiradores da súa obra expresaron os seus sentimentos cara ao escritor e á persoa. Pero, o propio creador de Leo Caldas deixou, dende a publicación de Ollos de auga no 2006, as súas propias impresións sobre a súa obra e outras cuestións vitais a través das numerosas entrevistas concedidas a La Voz de Galicia.
Como se vía
«Non son moi optimista, sempre penso que o mundo vai a peor». Repetiu en máis dunha ocasión a visión que algúns tiñan del, pero tamén sabía como definirse. «Un pesimista alegre é ese que un día de verán sabe que non vai abrir o ceo e monta un plan alternativo e abre unha botella de viño para un brinde preventivos. Por se non hai tempo de brindar despois, xa imos brindando e así tomamos distancia cos acontecementos que poidan ir mal. Pero si, son un pouco melancólico, non son moi optimista. Sempre penso que o mundo vai a peor, pero é o mundo que temos e hai que quedar nel, pasándoo o mellor posible».
idioma
«O que fai escribir en galego é estar máis cerca deste mundo que quero describir». Aínda que en España os libros de Domingo Villar saían ao mesmo tempo en castelán e en galego, el dicía que a súa escrita orixinal era no idioma de Rosalía. «Escribo en galego, e conforme avanzo traduzo ao castelán. Son moi perfeccionista e iso axúdame a recompoñer a estrutura gramatical. Para min o fundamental é a historia. A lingua ten unha importancia relativa; o que me fai escribir en galego é estar máis cerca deste mundo que quero describir. Escribimos sen ningún complexo. Escribimos na nosa lingua como cada un escribe na súa e non hai problema ningún. Penso que o mundo é moi grande e todos partimos, máis ou menos, en igualdade de condicións».
repercusión da súa obra
«Gozo vendo xente de fóra que ven buscando a taberna do Eligio». As novelas protagonizadas por Leo Caldas foron vertidas a numerosos idiomas e teñen unha boa acollida en moitos países, algo que enchía de ledicia ao seu creador. «O turismo literario non está mal. Se nestes tempos de dificultade podes botar unha man á xente da terra... Ao Eligio [que adoita visitar Leo Caldas nas novelas] ten ido xente de moitos sitios. Do que eu gozo realmente, rematada a novela, é de que veña xente de fóra buscando a taberna do Eligio, seguindo o rastro de Leo Caldas. Eu pensaba que unha historia tan local, tan galega, non funcionaría, pero non. En Escocia, en Alemaña... enténdena. No fondo somos idénticos. Para min é unha honra que xente de fóra veña a Galicia por ter lido os meus libros»
o éxito
«Dáme un pouco a risa que digan que os meus libros se venden polo márketing». Domingo Villar deixou clara a súa postura ante a polémica habitual que envolve aos best sellers. «A min fálanme de que os meus libros se venden, que é un marketing, e dáme un pouco a risa. Porque eu publico en galego en Galaxia, en castelán en Siruela, que é unha editorial de moito prestixio, pero que non ten cartos para facer grandes campañas promocionais, e ao final o que funciona é o tam-tam da xente que se vai contando as cousas que lles gustan. Cien años de soledad é un best seller magnificamente escrito, ou Pedro Páramo, que é marabilloso. E en cambio ten pouco que ver coa imaxe clásica do best seller. Dicía Italo Calvino: ‘A diversión é cousa seria'. A diversión entendida como emoción, non como facer rir. A viaxe de autor e lector ten que merecer a pena cando este mire atrás».
novela negra
«O bo da novela policial é que permite falar de calquera cousa». En torno ao xénero das súas novelas, o escritor vigués dicía que só era un soporte. «A novela negra é unha caixa grande onde cabe un filósofo como Friedrich Dürrenmatt, ou James McClure, un surafricano que se burla do apartheid. O bo da novela policial é que permite falar de calquera cousa; ten esa avantaxe sobre o resto da literatura. A resolución do caso é unha escusa. Unha vez que a tes, eu conto o que me peta, as cousas que me preocupan, como a xente de idade, os vellos, aos que non prestamos atención suficiente; como os cambios físicos que se están producindo en Galicia... Digamos que a trama policial é como a cenoria que leva ao lector a lugares determinados. Pero tan importante ou máis que a intriga é o que sucede arredor».
a súa cidade
«Vigo é un lugar ideal para situar unha novela negra». O pano de fondo da obra do escritor falecido é Vigo e outras zonas das Rías Baixas. «Os meus libro son novelas policiais por fóra, pero por dentro son contos de amor a unha terra, a unha cidade, a un xeito de mirar o mundo, á xente do mar, aos que fan viño... As Rías Baixas son o meu paraíso perdido, ao que non deixo de volver; un pouco coma Ulises con Ítaca, eu regreso así, escribindo. É un sempre estar de volta. Vigo é un lugar ideal para situar unha novela negra porque é unha gran cidade que absorbeu zonas rurais, cunha orografía complexa, fronteiriza con Portugal, e cun mar bravo e praias tranquilas. Se alguén imaxinase unha trama negra, o escenario sería parecido ás rías. Calquera lugar é bo e Vigo é dos bos porque ten un porto no que entran todo tipo de mercancías, ademais é un lugar urbano e rural»
oficio de escritor
«Son un narrador, un contador de historias, un artesán». E como escritor, como se vía? «Non son un intelectual, son un narrador, un contador de historias, un artesán. É un oficio esgotador, pero non o cambio por ningún outro; fago o que quero, o que sempre soñei. Procuro escribir todos os días sabendo que, a meirande parte dos días, o traballo non vale».