Isabel Vázquez, nada en 1923, vai ao ximnasio tres veces á semana para facer natación, bicicleta ou remo; é un dos segredos da súa ben levada lonxevidade
28 ene 2022 . Actualizado a las 05:00 h.Tres días á semana, o ximnasio de Barreiro de Máis que auga recibe a Isabel Vázquez, muller xubilada que sempre foi moi activa e que ao rematar a súa vida laboral —era gobernanta do Ministerio de Xustiza en Vigo— intensificou a actividade deportiva. Ata aí, o perfil coincide co doutras usuarias, pero a súa particularidade é que mantén esa rutina logo de cumprir o pasado agosto 98 anos.
Está afeita a que lle digan que non aparenta a súa idade, por moito que o demostre o seu DNI. O paso do tempo non foi impedimento para seguir exercitándose, algo que lle axuda a despexar a mente e sentirse mellor tanto física como psicoloxicamente. «Para min, o deporte é unha inxección de enerxía, de vida. Gústame moverme, erguerme cedo, deixar todo en orde na casa e ir tomar o aire da mañá», explica esa muller nada en Silleda en 1923.
Porque Isabel madruga para ir facer exercicio cumprindo cun costume que só deixou pola pandemia e que recuperou en canto puido, aínda que agora teña que ser coa máscara posta. Detalla seu fillo, Roberto, que todo comezou cando se apuntou a un cursiño de natación na piscina das Travesas ao pouco de retirarse. «Quería aprender a nadar», di sobre a disciplina que a día de hoxe segue practicando e que é das que más goza. «Por suposto, encántame a piscina. Pero tamén fago remo, bicicleta... O que menos me gusta son ás máquinas grandes do ximnasio, pero algunha aínda uso», conta ela.
Roberto ten a idea da súa nai «movéndose sempre». Dentro do traballo, que así o requiría, e fóra. Porque moito antes das brazadas e o ximnasio, «ía camiñar polas mañas», algo que sempre axudaba a sentirse ben.
Adeus ás dores
O fillo de Isabel, que non herdou a paixón da súa proxenitora, relata con incredulidade que cada vez que a ela lle doen as pernas, os xeonllos ou lle dá a ciática, ponse de inmediato a facer flexións e asegura que as molestias remiten. «Non sei...», desliza. A ollos dela, o deporte é un dos segredos non xa da súa lonxevidade, senón de estar lonxe de aparentar a idade que ten: «Iso e ser positiva, ver á xente feliz. Encántame que os que me rodean estean ben e todo iso é o que me mantén» di antes de engadir que «por suposto, tamén comer san».
Porque se algo caracteriza a Isabel, que vive soa aínda que recibe a visita de Roberto —o seu único fillo— a diario, é a súa independencia. A mesma que lle permite coller o transporte público para ir facer deporte e moverse pola cidade ao seu antollo. «Coa pandemia perdeu esa mobilidade. Ao haber tanta presión sobre os maiores, tivo que recluírse e custoulle volver saír», rememora. De feito, tardou en volver ao ximnasio desde que xa estaba permitido. «Pouco a pouco empezou a saír de novo e a recuperar tamén o deporte», sinala.
Non foi ata agosto do ano pasado cando retornou, xa con dúas doses da vacina contra a covid-19 postas. «Vou tres días á semana sempre que podo», sinala ao tempo que recoñece que o frío é o único que a bota para atrás nalgunhas ocasións. Poucas. «Preguiza non teño ningunha. Encántame facer cousas», insiste. Ademais, acepta as súas limitacións e «fai ata onde poda; se está cansa, queda aí», di Roberto, que se sinte orgulloso e privilexiado de ter á súa nai nesas condicións de independencia e saúde aos 98. Só na perda de oído nota a idade.
Exemplo para a mocidade
Para Alonso, súa nai é «unha de tantas mulleres loitadoras que houbo en Galicia, que sempre foron independentes, sacaron familias adiante e ás que non se escoitou, unha xeración de mulleres que non se mirou para elas». Fala con orgullo de que Isabel non é «nada carca en canto a pensamento». «Ás veces escoita falar a algunha rapaza e pregúntame: ‘Como unha muller tan nova pode falar así?’».
Engade que ademais do deporte, le a prensa a diario e sempre lle gustou ler tamén libros. Antes da pandemia, encantáballe viaxar. Todo un exemplo para esa xuventude que di que subliña que lle «dá vida».
