Nico Rodríguez: «Non chorei tanto na miña vida»

x.r. castro VIGO

VIGO

Óscar Vázquez

El regatista ya luce en Vigo su bronce olímpico después de un caluroso recibimiento en Peinador en el que confesó que todavía está en una montaña de emociones después del éxito

08 ago 2021 . Actualizado a las 11:51 h.

Nicolás Rodríguez García-Paz perdió la noción del tiempo en su viaje de vuelta, pero minutos antes de las nueve de la mañana del domingo, y después de ver la ría en la privilegiada atalaya de la cabina del avión que le traía a casa, aterrizó en Vigo. Feliz, con el bronce colgado del cuello (y la bandera del Náutico de Vigo que le entregó su hermano Miguel) y con un número considerable de familiares, amigos y gentes de la vela del Náutico de Vigo esperándole para darle el más cálido de los homenajes.

«Estiven un pouco desconectado por tratar de non sentir esa presión, pero cando acendín o teléfono móbil despois do podio tiña mais de 3.000 mensaxes», comentó el bronce en vela en los Juegos de Tokio en la categoría 470 al comprobar el recibimiento que le esperaba y antes de fundirse en un abrazo intenso con su madre. El primero de unos cuanto que dio al traspasar la puerta del aeropuerto. Todo, después de ser regado en confeti y en champán.

Un subidón en la cadena de sensaciones a la que Nico se enfrenta estos días. «É un soño que creo que moi pouca xente pode cumprir desta maneira. Isto é para toda a vida, e non chorei tanto na miña vida como o 4 de agosto. E foi chorando por fascículos: na auga, ó chegar a terra co todo o equipo, porque foron dous días moi duros co de Támara e Iago e velos aí contentos por ti chégache moi dentro».

Además, en su caso, el bronce olímpico casi es un milagro, porque una llamada le cambió la vida un día antes de aparcar la vela seguramente para siempre. «Un dos motivos polos que choraba era por iso. Era consciente de que agora mesmo podía levar cinco anos vivindo en Holanda, e unha chamada un día antes de que empezase o meu contrato cambiou a miña vida. Isto é a vida, son trens que pasan e ti decides se subir ou non. Pasase o que pasase antes de Toquio, merecera a pena todo o traballo e agora, cunha medalla ó peito, é indescritible».

Por eso, admite que cinco días después de subir al podio olímpico todavía no es consciente de todo que consiguió: «Describiría estes últimos días coma unha montaña rusa entre emocións, sensacións e un pouco de disfrute. Eu creo que agora mesmo non son consciente da realidade que estou a vivir».

Análisis de la competición

Por un momento, Nico Rodríguez García-Paz aparcó las emociones para analizar el bronce. Para indicar en primer lugar que está feliz con el tercer puesto, pero reconociendo que igual no estuvieron a su auténtico nivel y desvelando problemas que surgieron en el barco durante el torneo: «Unha medalla é unha medalla e máis nos Xogos Olímpicos. É o soño de toda a miña vida, creo que rendemos igual por debaixo do nivel que tivemos noutros momentos, custounos entrar no campionato, comezamos coa presión de ser conscientes de que íamos a loitar por unha medalla. Tivemos moitos problemas».

En ese momento desveló uno importante: «Non se sabe, pero houbo un día que unha peza do barco fallou (os labios do barco que están por debaixo), eramos conscientes de que non tiñamos a velocidade e ese día tivemos que quedarnos ata as nove da noite arranxando o barco para poder competir ó día seguinte, e ese día tivemos unha penalización en barlovento co barco canadense. O campionato púxose moi difícil, pero nunca lle perdemos a cara, confiamos moito no noso traballo e ó final, loitando, conseguímolo».

«Foi unha semana moi dura para nós na que igual non estivemos ó noso mellor nivel, pero aínda así fomos quen de loitar polo noso soño e fomos capaces de conseguilo. É un bronce que sabe a ouro», resumió.

El futuro, a partir de septiembre

Por el momento, el regatista vigués no quiere pensar en el futuro. La clase 470 pasará a ser mixta y, por lo tanto, la única opción de repetir equipo con Jordi Xammar sería en una nueva clase, pero por el momento está en el aire, ya que después de cinco años muy duros, el vigués solo piensa en disfrutar en las tres semana que quedan de agosto: «Antes de chegar as Olimpiadas, o que dicía era que a miña vida acababa o 4 de agosto e así foi, agora toca disfrutar con toda a xente e en setembro xa lle darei ó botón de on á cabeza e comezarei a pensar no meu futuro».

Antes, no tiene dudas que de «van ser días moi especiais os que están por vir». Esta mañana, en un acto en la Federación Galega de Vela, cumplirá su último compromiso. Después, volverá a dejar el móvil fuera de cobertura como hizo en Tokio para aislarse del mundo.