La felicidad es dejar de sufrir

x. r. c. VIGO / LA VOZ

VIGO

cedida

«Por primeira vez en cinco anos non tiven ningunha lesión era para min iso é como ser campioa de España», comenta Uxía Pérez del curso de su retorno

06 jul 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

No hay pandemia que pueda borrar la sonrisa de Uxía Pérez Bugarín, la atleta a la que pronosticaron los médicos que no volvería a competir, y que nunca olvidará la temporada 19/20 aunque fuera suspendida de una manera abrupta. No solo porque firmase un excelente Europeo y fuese décima de España en absoluta en el campeonato de cros, sino porque se volvió a sentir atleta y dejó al lado el dolor. Cinco años después, las lesiones dejaron de martirizarla.

«Por sorte esta tempada foi a primeira dende hai cinco anos que non tiven ningunha lesión e entón para min iso xa foi como ser campioa de España», comenta Uxía antes de analizar su temporada: «Estou contenta porque tiven moi bos resultados, volvinme sentir atleta e porque tiven continuidade que era o que necesitaba e non tiña porque sempre arrastraba lesións e non podía acadar ese estado de forma óptimo. Pero este ano si». Le sucedió después de un médico le diagnosticase que tenía una necrosis en un hueso y que no podría volver a competir. «Xa se podían ter calado un pouco e ser un pouco máis sensibles. Espero que non se repita e que non lle volvan a dicir anda así a un deportistas porque é duro», recomienda.

Porque a lo largo de toda la temporada la tudense, especialista en cros y en pruebas de fondo, apenas tuvo molestias, solo las típicas de cualquier atleta. «Todo foi perfecto, só as pequenas molestias que poida ter calquera», puntualiza.

A diferencia de otros muchos atletas, el parón provocado por el covid-19 apenas interfirió en su temporada, que se centró sobre todo en el cros. «Eu son especialista no cros e fun ao Europeo (fue trigésima en categoría sub 23 y tercera española), quedei décima de España e no meu primeiro ano de sénior, son moi bos resultados. O que me quitaron foi a pista, e eu na pista rindo, pero non é igual. Non é o mesmo que un velocistas que só ten a pista para poder lucirse».

Una temporada encima de otra

Lo que sí alteró la pandemia fue el calendario y ahora disfruta de diez días de descanso activo. «Estar todo o día metido en modo atleta, como digo eu, tampouco é bo. Uns días de descanso, e logo a adestrar no verán, que outros anos o verán tómalo máis de relax pero este ano toca traballar».

Por eso el día 10 volverá a la carga con la vista puesta en las competiciones que se avecinan y que mezclarán la pista de la temporada todavía vigente con el cros de la próxima (20/21). «Irei ao 5.000 do campionato de España en pista (a mediados de septiembre en Madrid) pero sen obxectivos, só para volver entrar en competición e logo si que vou preparar o campionato de España de 10 quilómetros en ruta, pero sen agobiarme co resultado porque o obxectivo é o cros en novembro».

Confinamiento en Tui rodeada de todas las atenciones

Uxía Pérez lleva cuatro meses en su casa de Tui, en donde pasó todo su confinamiento y no fue hasta la semana pasada a León, en donde reside y entrena, a a recoger sus pertenencias. «Xusto presentara o meu traballo de fin de grao o día anterior a declararse o estado de alarma e miña nai díxome: ‘Colle o coche e ven porque non sabemos como vai ser isto e en León estás soa e mellor na casa’». Y así lo hizo.

Y en Tui todo fueron ayudas para llevar de la mejor manera las restricciones gubernamentales. Nada más llegar, el velocista Sergio Rodríguez le dejó una elíptica para que pudiera seguir entrenando. «Foi un xesto moi amable», dice Uxía agradecida. Pero poco después el gimnasio DiSom le cedió una cinta y ya pudo combinar los dos elementos en su retiro. «Como non podo facer cinta todos os días, combinaba e seguía facendo as mesmas rutinas que cando estaba en León, pero na casa», apunta la atleta, que reconoce que por momentos el entrenamiento se hizo aburrido. Tampoco faltó el trabajo de fisioterapia de Thermalia Tui «en especial de Pablo Freiría. Sempre estiveron moi pendentes de min».

Por otra parte, se tomó con calma y cierto miedo la desescalada. «Os primeiros dous días non saín pero por medo, porque sabía que podía haber unha avalancha de xente e decidín adestrar dous días máis na cinta e logo xa saio, e cando saín foi moi rara a sensación de que che dera o aire. Foi moi raro, pero un gustazo volver sentir o sol e respirar e non estar nun garaxe adestrando».