El CAR de los Rodríguez Huertas

x. r. c. VIGO / LA VOZ

VIGO

cedida

Roi, palista del Tudense, entrena en su casa con sus hermanas Iría y Uxía y su compañero del K-2 Albert Martí

06 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El domicilio de los Rodríguez Huertas en Tui se ha convertido en un pequeño y doméstico centro de alto rendimiento. Desde que comenzó el confinamiento por la pandemia del coronavirus, allí entrenan Roi Rodríguez y su compañero del K-2, Albert Martí (que vivía en un piso en Tui y adoptaron rápidamente), que el próximo año buscarán plaza para los Juegos de Tokio y las hermanas del tudense: Iría (triatleta) y Uxía. Por fortuna para ellos, en su particular CAR tienen un poco de todo: rodillo, bici, ergómetro, simulador de kayak y un buen número de pesas. Unos días antes de decretarse el estado de alarma, completaron su intendencia recogiendo material en la sede del Kayak Tudense.

«Coincidimos adestrando porque estamos na mesma casa, pero nós os dous adestramos xuntos e as miñas irmás teñen outro adestramento que lles mandan os seus adestradores, e ás veces coincidimos e outras non», comenta Roi Rodríguez antes de explicar cómo se organizan: «Polas mañás sempre adestramos Albert e máis eu. Uxía, que á máis pequena, pola mañá ten deberes de clase e logo pola tarde ela utiliza o ergómetro, que nós utilizamos pola mañá. Iria xa depende do que lle toque». Hasta la fecha, Roi y Albert no se han perdido una sola mañana de trabajo y tres tardes por semanas doblan entrenamiento. En total, 18 horas semanales.

Y aunque tienen las piraguas en casa, lo único que les falta es el contacto con el agua. «É imposible, o máis parecido a padexar é o simulador de kayak que temos na casa. Houbo un par de días que metemos a piragua na piscina para facer algo de equilibrio, pero non dá para facer moito máis», comenta Roi. Su hermana Iria, triatleta, también pensó en esa opción para nadar, «pero a temperatura está a 13 graos e se te metes, inda que sexa co neopreno, morres de frío».

 

Entrenar sin objetivo definido

Un detalle sin importancia en el mar de posibilidades que da vivir en una casa. «Temos a sorte de vivir unha casa, porque se estivésemos nun piso non podíamos facer nin a metade dos adestramentos. Estou contento de ter un espazo onde poder adestrar e manternos algo en forma».

Para Roi, lo único malo es entrenar sin objetivo claro por el que luchar: «Agora polo menos xa confirmaron que os xogos ían celebrarse o ano que vén, pero tamén estaba programado o campionato de Europa e non sabemos se se vai a poder facer nin en que datas. Esperemos que algunha competición se poida facer, pero é difícil adestrar se non tes un obxectivo claro no que centrarte».

Eso sí, este año de prórroga le puede venir muy bien a su K-2 para tener más opciones del alcanzar el billete olímpico cuando llegue el momento: «O de pospoñer os Xogos dános algo máis de tempo para ensamblar unha embarcación que é nova para nolos dous. É unha das poucas cousas que podemos sacar en positivo». Si en un año con Martí han dado pasos de gigante, con otro extra pueden plantarse en los Juegos.

Fábrica de viseras en 3D para uso sanitario a mayores

Licenciando en ingeniería informática, Roi Rodríguez tiene entre sus aficiones experimentar con su impresora en tres dimensiones y cuando llegó la pandemia no se pensó ni un segundo la opción de ayudar con su artilugio fabricando viseras para su uso sanitario y en tres semanas ya ha entregado más de 35.

«Cando comezou o confinamento vin unha noticia de que había xente que se estaba xuntando para facer viseiras de protección e busquei un pouco de información para ver si podía tamén botar unha man e topei o grupo este de coronavirusmakers@org que é un grupo moi grande de persoas que está organizado por comunidades autónomas. Tiña unha impresora 3D na casa porque me gusta facer cousas por min mesmo e coincidiu que podía darlle uso para este proxecto para aportar tamén o meu grao de area», comenta a modo de introducción y explicando a continuación que «en Galicia agora mesmo estamos facendo viseiras porque é o máis fácil e o máis práctico. Logo hai outros grupos que están tentando facer un apartado de respirador caseiro, pero esa é xente que controla moito máis».

En cuanto al sistema, dice, con sinceridad, que su trabajo no es mucho: «Non teño moito que facer, só controlar a máquina cada dúas horas porque é o que tarda cada viseira en imprimir máis ou menos. Se tes algo de experiencia, so é poñer o ficheiro coa información de viseira e xa está».

Y entre doble sesión de entrenamiento y la impresora le pasan los días volando.