O escritor cangués Bernardino Graña foi homenaxado cunha serie de actos celebrados os tres derradeiros días con motivo do seu 75 cumpreanos. Onte tivo lugar a presentación dun libro sobre a súa obra publicado por Xerais e editado por Heitor Mera á que asistiu o chamado poeta do mar. Bernardino Graña amosouse «felicísimo» polo recoñecemento.
Á presentación do libro asistiron o presidente de Xerais, o editor e o concelleiro de Cultura cangués. Inclúe once traballos que, según fixo constar Bragado, constitúen un percorrido pola biografía humana e literaria de Bernardino Graña. É, a xuizo do director de Xerais, unha das achegas máis completas ao escritor.
Ten traballos críticos da súa obra feitos por Xosé María Álvarez Cáccamo, por Xosé Manuel Millán, que ademáis de escritor é alcalde de Moaña, por Díaz-Peterson, Alfonso Becerra, María Navarro, Paula Fernández, Daniel González e Heitor Mera.
Comenza cos saúdos da alcaldesa de cangas e o edil de Cultura e remata con aportacións de Anxo Angueira, Carlos Solla, Elvira Ribeiro, Lucía Novás, Xoán Xosé Abella, o fotógrafo Fran Herbello e o pintor Camilo Camaño.
Bernardino Graña, aínda que máis coñecido como poeta, é un «escritor total», en palabras de Bragado, quen lembrou que abordou de xeito pioneiro o teatro e tamén a literatura infantil e xuvenil, o relato curto e a novela. Agora, aos 75 anos, «mantén todo o seu pulo e unha nova enerxía» para seguer escribindo, engadiu Bragado.
Bragado anunciou a próxima publicación dun novo poemario de Bernardino Graña, una compilación de catro pezas de teatro súas e una nova novela.
O homenaxeado falou da súa obra, especialmente da teatral. «Teño moi boa sorte de ter este homenaxe, un homenaxe de Cangas para min, pero teño moi mala sorte co teatro. Eso é o que fai que teña unha peza para adultos gardada nunha gaveta», dixo.
Definíuse como un utópico. «Mantéñome na utopía _afirmou, non sen certa sorna_ de que neste século XXI haxa o que nos prometeran no século XX: menos traballo e máis tempo para ler. Espero que cheguen as semanas de catro días e o resto, para descansar, durmir e tamén ler. Nos anos cincoenta nos dicían que non ía ser necesario traballar tanto, porque viñan as máquinas, os robots e que os xaponeses estaban dalle que dalle».