A obra contén as cen mellores pezas das 3.000 que escribiu o autor O periódico poñerá o volume ao alcance dos seus lectores polo prezo dun euro
17 mar 2004 . Actualizado a las 06:00 h.É moito máis que un libro. Carlos Casares, cen artigos , o volume que reúne os cen mellores textos xornalísticos dunha das máis brillantes personalidades da Galicia do século XX, é unha ventá aberta a un mundo sorprendente. A chave que permite acceder ao universo dun escritor que soubo ver que non hai maior maxia que a que emana dos sentimentos e dos pequenos tesouros que a vida ofrece cada día a quen a mira con afecto, a quen cultiva a arte de escoitar. Polos artigos de Casares, coma por un retablo prodixioso, van desfilando esas historias que el convertía, nas páxinas de La Voz, no máis fermoso dos contos: unha prosa xornalística que xa forma parte, para sempre, do patrimonio cultural e -por qué non dicilo- tamén sentimental de todos os galegos. Un trasno da Raia Seca Son, as escolmadas por Tucho Calvo, historias coma a do demo Genaro, natural -ou alomenos veciño- das terras de Lobeira, alá pola Raia Seca. Un trasno do que Carlos tivo noticia a través de Xaquín Lorenzo, e que non era exactamente un demo negro deses que infestan as almas para condenalas, senón un diaño cuspidor de espellos, dos que hai quen sostén que poden ser amansados e utilizados nas tarefas domésticas. Está tamén, entre os artigos do libro, o entroido da vila onde medrou o escritor, Xinzo de Limia, ao que Casares -non mediando causa de forza maior- acudía cada ano sen falta. E a propósito diso contar Carlos o que lle aconteceu nunha ocasión na que, farto de que se metesen con el as máscaras, decidiu disfrazarse, a última hora, de maneira pouco menos que improvisada. A dor do corazón Fala Casares ademais, noutro artigo -estremecedor-, publicado tras saír do hospital no que tivo que ser ingresado en outubro do 99 (e citando ao seu admirado Albert Camus, que dicía que o mellor lugar para morrer era a habitación dun hotel), de que, postos a elixir, a el non lle importaría deixar o mundo na «asepsia personalizada dunha sala hospitalaria, rodeado do amor de quen está alí loitando a favor dun». E falaba tamén Casares, noutro dos textos incluídos no libro que mañá chegará ás mans dos lectores, da dor que lle causou a morte de Ernest Lluch, e da sinrazón do terrorismo que sega as vidas. Vidas coma a da moza do escritor bosnio Admiral Mahic, morta no medio da rúa, en Saraievo... Cando Casares, tomando unha cervexa con Mahic no xardín, viu con qué cariño trataba o escritor serbio -que viñera pasar unha tempada a Galicia, fuxindo do horror da súa patria- os animais, preguntoulle se lle gustaban os cans. E o seu invitado respondeulle que tamén el tivera un canciño no seu país. Pero ata iso perdera por culpa da guerra. Matárallo un francotirador.