Diego González, armador cervense: «Traballar no mar é unha aventura diaria e os salarios son razoables»

Diego González Cobo, de 40 años, bromea con el periodista porque semanas atrás ofreció un titular, en el marco de una charla colectiva con estudiantes en Burela, que fue comentado: «Un bo patrón de pesca pode cobrar máis que o presidente da Xunta ou do Goberno». «Non o dixen improvisadamente, tíñao mirado», resalta entre risas, aunque matiza que los sueldos dependen, como en todos los oficios, de muchos factores, entre ellos «a aptitude de traballo e aprendizaxe, o esforzo, o tamaño e a capacidade pesqueira do barco e tamén a sorte».

González, que trabaja en la pesca desde hace dos décadas, respondió así a un adolescente que preguntó por los salarios. El encuentro entre el alumnado de la ESO y los marineros perseguía poner en valor el sector entre la juventud, a fin de revertir la falta de relevo generacional, una dinámica negativa a la que la trayectoria de este patrón de altura y armador es una excepción.

Lo tenía claro, aunque fue un revés -suspender la Selectividad- lo que le puso en el camino. «Fun uns meses de oínte a unha enxeñería naval, pero decidín estudar para ir ao mar. Ao principio ía faenar en verán na empresa da miña familia e outros socios. A miña xeración foi a primeira que fixo o ciclo formativo superior de Ponte, e aproveitei tamén para quitar titulacións polo plan vello de Máquina. Comecei aos 20 anos de mariñeiro», expone.

Y con la familia sigue. Su padre, uno de sus hermanos, Manolo, y él constituyeron una sociedad a la que posteriormente se sumaron otro hermano, Félix, y su hermana Sheila. En 2004 fue la botadura, en Burela, del barco Plaia de Rueta, nombrado en homenaje a la cala cercana a donde se crio, en el municipio de Cervo. Después adhirieron el Faro de Ons.

«Imos embarcados Manolo e eu. Pero o traballo dos de terra é moi importante: burocracia, ventas… E cada vez hai máis presión das Administracións», explica.

Sin embargo, este patrón de altura y armador cree que es el momento de hablar también de lo positivo de un oficio y una cultura que se desangran. «A xente do mar fixemos moito dano falando do mar», lamenta, y entonces enumera las razones por las que cree que los jóvenes debieran volver los ojos a los puertos, al menos para «considerar a pesca como unha alternativa de emprego».

Primero, las oportunidades. «O mar é un sector no que hai traballo e tamén vontade de formar», explica. Segundo, los sueldos. «Os salarios son máis que razoables, tendo en conta evidentemente que tes que valer e que querer», precisa. Tercero, la edad de jubilación: «Case ninguén pensa que na pesca hai un coeficiente redutor que pode variar en dez anos con respecto a outros empregos», apunta. Cuarto, el medio ambiente: «É incontestable que a proteína animal que menor pegada de carbono deixa é a do peixe que se pesca nun barco. Ademais, nós estamos traendo moito lixo mariño a terra», concreta.

Todavía hay más. «Pescar é unha aventura, hai cero rutina. Por suposto hai incerteza, hai estrés, pero engancha. Na súa medida, é adictivo», añade. González admite el riesgo del oficio, pero asegura no entender «por que se lle dá máis importancia á morte dunha persoa no mar cá outras desgrazas, como os accidente laborais en terra ou nas estradas», justifica.

El sexto motivo alude a la sensación de pertenencia. «Pescar é preservar unha identidade», afirma. «O nome de Burela significa porto, significa peixe», prosigue. «Daríame pena que isto morrese, que non quedase ningún legado do que foi unha actividade da que viviu moita xente», resume.

Y concluye apelando a la fuerza del grupo. «Podería ser egoísta e pensar que cantas menos unidades, máis beneficio para min, pero sería estúpido: se o muelle non ten barcos, haberá menos compradores e teremos menos peso para reivindicar as nosas necesidades», remata. Pero la superviviencia de la pesca no depende de la voluntad de los jóvenes. Pide a las Administraciones «cotas sensatas, acordes ao peixe que hai no mar», y apostar «polo sector primario deste país».

«O barco é como ‘Gran Hermano' nun medio hostil e limitado»

 

Nueve personas -dos patrones, dos mecánicos, un cocinero y cuatro marineros- componen la tripulación del arrastrero de litoral Plaia de Rueta, que faena de lunes a viernes en aguas de Caladero Nacional. Gallo, rape, merluza, cigala, jurel, caballa y lirio son sus especies principales.

«Temos xornadas moi longas e intensas traballo pero penso que é máis relevante a cantidade de tempo que poñemos á disposición da empresa. Hai semanas moito máis levadeiras. Pero hai que estar alí e iso ten que ser compensado», señala.

Preguntado por cómo es la convivencia de nueve personas en un barco, González expone que «é un ‘Gran Hermano'. Ti saes ao mar, a un medio hostil e limitado. Hai momentos para todo, pero na maioría das veces prima o compañeirismo. Cando un ten un problema nun barco, o problema é de todos», explica.

Un ‘Gran Hermano' en alta mar en el que, a instancias de la Unión Europea, también podría haber cámaras de vigilancia. «Nós instalámolas voluntariamente e é só nos lugares de traballo, polo que non afectou á nosa intimidade», indica.

---

---

---