Patrocinado porPatrocinado por

«Traballei 32 anos na Administración e algúns levan os mesmos no furtivismo»

RAMÓN GONZÁLEZ REY FOZ / LA VOZ

SOMOS MAR

PEPA LOSADA

LOBOS DE MAR | Quería estudiar Náutica desde niño y vivir en Guadalajara no lo desvió de su meta

23 abr 2022 . Actualizado a las 04:57 h.

El mar sedujo a Pablo Ramón Fernández Asensio desde niño. Nació en 1957 en Foz, donde su abuelo Ramón Fernández Valea fue socio del empresario conservero Damián López en la carga de barcos de madera. Con ocho años se marchó a vivir con su familia a Guadalajara. Su madre, que sabía de los riesgos de la navegación, esperaba que la vida en el interior apaciguase sus ganas de estudiar Náutica. Fue en vano. «Nos veráns ía todas as tardes no San Hilario, nunha embarcación de artes menores do porto de Burela. Collíame nunha vespa Alberto, o patrón, e eu saltaba coma un resorte», recuerda.

Formado en Náutica en A Coruña y marino y capitán de la marina mercante, Fernández Asensio trabajó en petroleros desde 1981 a 1989. Entre 1989 y 1997 perteneció a Inspección y Vigilancia Pesquera como patrón de las embarcaciones Xistral y Punta Roncadoira, y posteriormente ocupó distintos cargos en la Administración: fue delegado territorial de la Consellería de Pesca en Lugo; Director de Ordenación e Xestión dos Recursos Mariños; Xefe de Coordinación da Área do Mar en la Xunta y de nuevo responsable a nivel provincial del área marítimo-pesquera del Gobierno autonómico, puesto en el que se jubiló recientemente. También es vocal del Consejo de Administración de la Autoridad Portuaria Ferrol-San Cibrao.

Por su experiencia, Fernández Asensio puede hablar de la evolución de la pesca. «Penso que se mellorou moito en deseño, seguridade. A tecnoloxía avanzou a pasos axigantados», señala. Sin embargo, admite que «quedan moitas cousas por facer, como que todos os sectores se doten de convenios colectivos».

Aboga porque en la reforma de la Política Pesquera Común (PPC) «se intente que non computen ou que non se teñan que achegar os GTS nas cuestións de habitabilidade», y también porque «as axudas do Fondo Europeo Marítimo de Pesca e Acuicultura (Fempa) contemplen tamén ás embarcacións maiores de 24 metros».

Sobre el futuro, asegura que «o sector non pode facer moito máis. Hai moita esixencia de renovar títulos e certificados, o que non ocorre noutros ámbitos laborais nos que igualmente hai que actualizarse. Sempre se pide unha volta de torca máis. Esperemos que se solucione a cuestión do relevo xeracional. A pandemia subiu os gastos e hai quen non resiste», lamenta.

Es también una voz autorizada para hablar sobre el bonito, ya que participó desde 2001 hasta 2004 y desde 2009 a 2021 en las reuniones de ICAAT, la comisión que establece lo que pesca cada país. «Alí defendes a posición como podes, pero só pode falar a Unión Europea e hai 52 partes que negocian, das que a UE é só unha», aclara. Lamenta que el último encuentro fuese telemático, porque «in situ pódese presionar máis», alega.

A Fernández Asensio le molesta la actual situación en cuanto a la comercialización del marrajo dientuso en el Atlántico Norte, al que se le ha dotado de protección para las especies amenazadas, por lo que no se puede pescar ni tampoco comercializar en el caso de capturarlo muerto de forma accidental.

«O Goberno conta medias verdades, porque na recomendación 19-06 non se dicía que non se poidese capturar, a condición de que se cumprisen uns requisitos que a frota cumpría. En decembro do 2019 non se contemplaba a inclusión do marraxo dentuso na Cites, pero as ONGs e tamén o Ministerio de Transición Ecolóxica abandeiraron a súa inclusión no anexo número II», argumenta.

Otro de los conflictos abiertos en el sector es el del furtivismo. Consultado sobre si la inclusión de esta práctica en el Código Penal ha conseguido prevenir esta lacra, asegura que no. «A tipificación como delito fíxose pensando nos furtivos reicidentes e insolventes, que non pagan as multas administrativas. Pero nalgunha sentenza á que tiven acceso réstanlle ao acusado, dos quilos de percebe que interceptas forzas de seguridade, os que teñen aprobados os profesionais no plan correspondente. Como pode ser, se non teñen permisos de explotación? Estase a legalizar unha actividade económica submerxida», critica. Denuncia lo que entiende como laxitud con los delincuentes. «Traballei na Administración 32 anos e hai quen leva o mesmo practicando o furtivismo», resalta.

«Á volta de Odessa viñeron como con escafandras a analizarnos; enterámonos así de Chernobyl»

El trabajo de Fernández Asensio en la marina mercante dejó un reguero de anécdotas. Con Campsa navegó «nun dos seus barcos meirandes, o Campeador, de 35.000 toneladas e 209 metros de eslora. «Lembro que viñamos a Alúmina-Aluminio a traer fuel, por exemplo. En Odessa aparecimos á mañá seguinte da descarga rodeados de combustible, houbera unha fisura nun tanque. Estivemos 15 días fondeados, viñan os policías con metralletas a coller o capitán para declarar e non volvía ata a noite», relata.

También trabajó en el extranjero, para una compañía sueca. En el Aldebarán, de bandera panameña, «á altura de Sicilia atopamos un barco da nosa mesma empresa que facía a ruta Tarragona-Libia. Os norteamericanos acababan de avisalos de que non se moveran, porque ían comezar a bombardear o país africano -en la operación El Dorado Canyon, en 1986-. Viamos pasar os cazas por riba», cuenta.

En ese mismo viaje, tras volver de Ucrania cargaron en Rumanía y descargaron de nuevo en Manfredonia, cerca de Bari. Estaban fondeados cuando «viñeron unhas persoas con traxes similares a escafandras, para comprobar se tiñamos reactividade». En los años pre-internet, la tripulación se enteró así del accidente nuclear de Chernobyl. Llevaron muestras y la policía les instó a regresar al buque. «Algo debeu dar», indica.

Y otra historia curiosa más: en un temporal en el Mar del Norte, tras seis horas de guardia, «díxenlle ao que me relevaba que estabamos a media milla de onde comecei. Aguantamos como puidemos con aquel tempo», concluye.