Patrocinado porPatrocinado por

«O xabaril e os corvos non deixaron nada dunha plantación de millo de 9 hectáreas»

ANA F. CUBA MOECHE / LA VOZ

SOMOS AGRO

Daños en una finca de maíz en el municipio de Moeche, a pocos días de que se inicien las labores de ensilado
Daños en una finca de maíz en el municipio de Moeche, a pocos días de que se inicien las labores de ensilado CEDIDA

César Beceiro, ganadero de Moeche, decidió resembrar la finca con sorgo, un cereal que no atrae a la fauna salvaje

31 ago 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El maíz parece condenado a desaparecer en las comarcas de Ferrolterra y Ortegal, por los destrozos continuos que sufren este tipo de cultivos por parte de los jabalíes. «O xabaril e os corvos non deixaron nada dunha plantación de millo de nove hectáreas que tiñamos en San Sadurniño. Foi a mediados de abril, cando se sementou, e non é que fora unha merma, é que non deixaron nada. E non o volvemos sementar, botamos sorgo [cereal de origen africano que no atrae a la fauna salvaje] para cubrir o ano, pero cara a 2021 non imos sementar millo porque é inviable», explica César Beceiro, ganadero de Moeche.

En otras fincas próximas resembró el maíz hasta en tres ocasiones, con el coste que acarrea. Ahora, de las diez hectáreas que mantiene plantadas con maíz, «unhas tres ou catro estragáronas, e aínda queda unha semana para ensilar, así que lles dá tempo a estragar máis», teme. La amenaza constante del jabalí obliga a «reestruturar o tema da forraxe para o inverno, ensilar só herba, aínda que o millo mantén máis, rende máis. Ou haberá que compralo fóra, aínda que saia máis caro», señala. En cuanto a las indemnizaciones por los daños del jabalí, «non compensa para nada, hai que ter en conta que producir unha hectárea de millo pode andar cerca dos 1.300 euros, entre semente, abonos, preparar a terra, arar, sementar, fitosanitarios, etcétera». Además de las entre 50 y 60 toneladas de maíz «que ías sacar de forraxe para o gando».

Población descontrolada

Beceiro apunta, en relación al jabalí, que «son animais que houbo toda a vida, pero nesta comarca non había». «Cazadores da idade de meu pai ou de meus avós cazaban perdices e raposos, dos xabarís e dos corzos só sabían de oídas -apunta-. Con isto quero dar a entender que a poboación está totalmente descontrolada e que hai que poñer nome e apelidos aos responsables deste descontrol, e tamén aos que teñen que regular dita poboación».

«A solución -concluye este ganadero- non son as indemnizacións, uns carameliños, senón que a solución é que regulen a poboación. Sae máis económico regulala que indemnizar aos afectados polos estragos».