Martiño Rivas: «Eu non son o primeiro actor que se che vén á cabeza para facer de Nacho»
SOCIEDAD
O galego confesa que non esperaba que o chamaran para ser o protagonista da serie sobre a estrela porno
06 mar 2023 . Actualizado a las 09:28 h.Martiño Rivas (Vimianzo, 1985) sitúa o seu primeiro contacto coa pornografía cando era un neno. Lembra pasar por diante dos quioscos, xunto aos seus pais, e deterse a mirar as portadas das revistas. «Para a miña xeración, era a primeira aproximación aos corpos espidos», explica. Cando recibiu a chamada do seu representante ofrecéndolle o papel de Nacho Vidal, o actor de cine para adultos, non tivo moitas dúbidas. «Cústanos declaralo, pero é algo que está presente na nosa intimidade», alega. Recoñece a complexidade do tema, pero non cree que Nacho vaia a ser unha serie polémica. Porén gustaríalle que abrise unha conversación. A serie estréase este domingo Atresplayer Premium.
—Como chega ao papel de Nacho?
—A maneira foi a convencional. Recibes unha chamada do teu axente: «Mira, chegou isto para ti, bótalle unha ollada. Mándoche os dous primeiros capítulos e xa me dis que che parece». Cando os lin, pensaba que o personaxe para o cal estaban pensando en min era o de Toni [Roca, o competidor de Vidal]. En ningún momento pensei que puideran considerarme para facer do protagonista. Foi algo que me deixou bastante sorprendido. Se pechas os ollos, eu non son o primeiro actor que se che vén á cabeza para facer de Nacho. Pareceume unha decisión bastante contraditoria e arriscada, e pensei que quizais ese era un indicio de que Teresa [Fernández Valdés, unha das creadoras da ficción] tiña en mente facer algo realmente particular. Polo menos, que se saíse do predecible.
—Pensou na exposición física? No fondo, na serie pasan moito tempo espidos.
—Foi o meu primeiro medo, ser consciente de que ía pasar moito tempo espido. Non polo feito en si de estar sen roupa, foi porque te estás poñendo en mans do produtor e do director, dúas persoas coas que aínda non tes confianza. A nivel físico, como actor, non tes o control do que se ve na pantalla. Cuestións como a colocación da cámara por motivos técnicos ou o que se ve nun plano determinado, quedan fóra do teu alcance. Aí tes que confiar na palabra dos directores [na serie hai tres: David Pinillos, Beatriz Sanchís e Eduardo Casanova] cando che din que te van coidar e que non van mostrar nada do cal logo te poidas sentir avergonzado. É un salto de confianza, un acto de fe.
—Di que non encaixaba fisicamente coa figura de Nacho Vidal. Pero, tras profundar algo máis na súa psicoloxía, ve algún punto en común?
—Nacho ten unha característica que eu non teño e admiro moito: unha ausencia de medo total. Eu creo que son unha persoa máis conservadora, máis cerebral en canto aos pasos que dou. Sempre intento valorar todo e anticipar cales son as posibles repercusións e consecuencias. Teño moito medo ao futuro, estou moi atado ao pasado. Nacho está no sentido oposto. Actúa por intuición, o seu modus operandi é a satisfacción dos seus desexos máis inmediatos sen preocuparse moito polo que poida acontecer despois. Iso resultábame tremendamente atractivo. Pensándoo ben, é certo que o admiro, pero tamén creo que hai que practicalo todo con moderación. Poñerme na súa pel durante seis meses contribuíu a amoldar a miña mirada e a forma coa cal me enfronto ao mundo.
—Foron seis meses profundando na súa figura. Aínda agora, a súa voz soa un pouco a el.
—En realidade, non estou imitando a súa voz. Esa era unha das dúbidas, desde que lugar quería contar esta historia e desde que lugar quería retratalo. Esta serie non é un documental nin un biopic con rigor respecto á vida de Nacho Vidal. Non son Gary Oldman facendo de Churchill nin Meryl Streep como Margaret Tatcher. Tampouco era o que os creadores e directores querían facer. De feito, a min probáronme algunha prótese de nariz similar á de Nacho Vidal, pero iso non remataba de funcionar. Se me colleron a min, sendo un dos máis distintos fisicamente, iso non é o que tiñan na cabeza.
Quería facer o meu Nacho. E, para levalo a cabo, o que intentei foi empaparme del. Vin moitas horas de metraxes e de entrevistas súas e falei con moita xente que compartiu traballo e momentos vitales con el. Quería era empregar todo aquilo, facer unha especie de cocido e tiralo contra a parede para ver qué cousas se quedaban alí pegadas. Non quero que se vea como un traballo de imitación.
—Coñeceu a Nacho Vidal?
—Si, desde o comezo el estivo moi involucrado. Tivo moitas reunións co equipo de guión para contarlles algunhas anécdotas. Toda a serie está inspirada nel. Eu coñecino o día que fixemos as probas de cámara, que apareceu por alí. Era un encontro que todos esperabamos e que nos viña tendo nerviosos. Nacho ten moita presenza e impón moito. Para min era importante saber cal era a súa postura, porque nunca chegara a falar con el. Nese momento, aínda que non verbalizou nada explicitamente, polo abrazo que me deu, pola súa mirada cara min e por como me puxo a man enriba do ombro, sentín que me estaba dando permiso para seguir adiante.
Logo, lembro que comimos xuntos e houbo un momento no que nos sacamos unha foto. Eu senteime no seu colo porque quería estar preto. Sentín que debaixo de min había un motor que en calquera momento podería entrar en ebulición. Era como estar preto do centro da Terra. Despois, aínda que non nos voltamos a ver, foi moi xeneroso. Díxome: «Mira, aquí tes o meu número para o que queiras». Sempre que lle escribín respondeu rápido, cousa que os meus amigos non fan.
—No primeiro capítulo hai un plano bastante explícito. Porén, no resto de escenas, pese a que pasan moito tempo espidos, non se mostra ningún espido íntegro.
—Un dos elementos máis relevantes e un dos atributos máis destacables de Nacho Vidal é que o tío tiña un membro moi grande. O espectador espera o momento de velo, por iso era importante ensinalo xa no primeiro capítulo da serie. Máis que nada, para contextualizar do que estabamos a falar. Una vez se mostra, a pretensión non era seguir recreándonos nese aspecto. Non é unha serie porno, senón unha serie sobre o universo do porno.
—Ser partícipe da industria, aínda que fora na ficción, fíxolle mudar a súa perspectiva?
—Fíxome reflexionar e ser consciente do complicado que é aquilo. Cando pensamos en sexo, é difícil non vinculalo ao que sentimos emocionalmente. Penso que é un acto íntimo para o cal precisas que haxa unha complicidade coa outra persoa. Unha especie de comuñón, de afecto e de afinidade. Para eles, noto que se queda na dimensión do físico. Son capaces de gozar do acto sen necesidade de incluír o matiz emocional. É como unha clase de aerobic.
—Antes mencionaba que entendía a controversia que esperta.
—Claro. Primeiro, hai un compoñente relixioso. Cando eu era neno, conseguir unha revista Playboy era un logro para o que había que trazar un plan. Agora, calquera que teña un móbil pode ver imaxes. Tes que estar preparado, porque, cada vez, chegan antes á túa vida. Igual ata é tan cedo que non sabes dixerilas. Se non tes a ollada o suficientemente madura, pode resultar bastante perturbador. Sobre todo, poden levar a ter unha concepción bastante errónea do que é o sexo. Cando o único referente para expresarnos sexualmente é a pornografía, mal estamos. É unha industria que se mira con lupa. Temos claro que non proporciona unhas condicións de equidade, que os actores non traballan nunhas circunstancias dignas, cuestionamos o consentimento e que non todo o mundo remata aí por vontade propia. Darlle forma a iso pode axudar a cambiar a ollada. Para min, a exclusión non é a solución nunca. Xerar conversación e darlle forma a iso pode axudar a cambiar a ollada.