Luis Rodríguez, lutier: «Isto é a miña paixón na vida»

Caterina Devesa CARBALLO / LA VOZ

SOCIEDAD

Ana Garcia

Creció rodeado de gaitas, las que hacía su padre y del que aprendió las bases de un oficio que no tiene límites para él; en su taller de Carballo elabora instrumentos con un toque diferenciador

23 jun 2021 . Actualizado a las 13:14 h.

No solo siguió los pasos de su padre, sino que amplió la mirada de un negocio que comenzó como una afición. Porque Luis Rodríguez Pérez regenta junto a su mujer, María Teresa Villar Reino, el Obradoiro J. R. ubicado en Carballo, en donde elaboran, además de gaitas tradicionales gallegas, otras de boto, instrumentos de percusión, requintas, y dulzainas. «O nome do negocio ven por meu pai, José. El comezou hai cousa de corenta anos facendo gaitas tradicionais», explica Luis, que tiene claro que para ser competitivo debe respetar la tradición, pero sin renunciar a la innovación. «Eu recordo que a xente pedíame pandereitas de cores e eu negábame ata que me decatei de que non pasaba nada. Se estás nun grupo e representas a tradición, loxicamente hai que seguir unhas pautas, pero un rapaz, que está aprendendo, que máis dá que a leve verde ou amarela? O importante é que toque», señala.

Hace unos 28 años el carballés realizó su primera pieza.«Colleume meu pai e fixo unha diante de min, logo díxome: ‘Agora ti'. Empecei con instrumentos de percusión, con tambores, e logo púxenme cos bombos e pandeiretas, ata facer as gaitas», explica Luis, que a sus 55 años puede presumir de haber desarrollado hace cinco un método que revolucionó el panorama gaiteiro. Se trata del bordón multitono, pieza que permite lograr una amplia variedad de tonalidades con una misma gaita solo con cambiar el punteiro. «É unha gran satisfacción. É unha cousa simple, pero na que ninguén se fixara. A min gústame indagar e despois de diferentes probas saíu». Porque Luis es autodidacta, sus ganas de innovar y su pasión por lo que hace tienen como resultado que músicos afamados como Bieito Romero, de Luar na Lubre, confíen en él. «A min o que me apaixona na vida é isto. Sempre que teño un ratiño quédome para investigar. Logo, cada músico diche: ‘'Isto está ben, pero podería ser así?''. E ti traballas para iso. Cada peza é diferente. Non son en serie, sobre todo no caso das gaitas que son moi meticulosas». Su buen hacer ha llegado muy lejos, ya que ha recibido encargos hasta de Tokio. «Un músico encargounos unhas dez pandeiretas para un curso que ía dar alá. Foi unha sorpresa», comenta Luis, que confiesa que en su taller guarda algunos instrumentos especiales: «A miña gaita preferida é unha que me fixo meu pai cun talador. Está feita en relevo. Logo, teño exposta no taller unha que me deixou en herdanza un gaiteiro que tiña cáncer de gorxa e lle fixeran unha traqueotomía. Xunto co meu pai prepararon un compresor en pedal. Deixouma e díxome: '‘Para que cando veña alguén con meu problema lle digas que si pode tocar''».

Ana Garcia

Además de crear piezas, algunas decoradas con encaixe de Camariñas, tierra natal de su padre, también las toca. «O que se di ben, toco a gaita, o tambor, e máis ou menos a pandeireta. Logo, cos outros que fago, deféndome». Lo que si tiene claro es que la pandemia ha aumentado sus ganas de hacerlo: «Non era de ir a foliadas, pero penso que cando isto pase vou ir a todas». Y para ir afinando, qué mejor que la noche de San Xoán: «Unhas pezas sempre se lle botaron». Para acompañarlo, su mujer y sus hijas, una de ellas pianista.