Erica Noya: «Daba angustia o hospital baleiro, non cruzarte a ninguén nos corredores»

Mónica Pérez Vilar
mónica p. vilar REDACCIÓN / LA VOZ

SOCIEDAD

Erica Noya, en su puesto de trabajo en el servicio de limpieza del Chuac, recuperando poco a poco la normalidad
Erica Noya, en su puesto de trabajo en el servicio de limpieza del Chuac, recuperando poco a poco la normalidad Eduardo Pérez

Esta vecina de Bergondo, de 41 años y madre de una niña de 2, ha estado trabajando en una uci de covid

07 jun 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

A Erica, la irrupción del covid-19 la cogió trabajando como limpiadora en la unidad de reanimación de la quinta planta del Chuac. Desde allí vivió el temor ante los primeros casos sospechosos y cómo el nerviosismo se iba expandiendo junto con el virus: «O que máis me impactou foi o medo dos propios sanitarios. Estaba claro que non nos enfrontabamos a unha cousa ao uso. E logo do primeiro paciente confirmado todo foi moi rápido, moi explosivo. Foi unha loucura adaptarse», recuerda.

En ese esfuerzo de adaptación, su unidad se reconvirtió en una uci para pacientes con covid. Trabajar allí exigió medidas de protección extraordinarias: dobles guantes, doble mascarilla, dos gorros, gafas de protección «que se empañaban aos cinco minutos» y una bata plastificada «que nada máis poñela, empezabas a suar». «Era unha sobrecarga ao traballo e ao estrés emocional que xa sentías, porque parece que che aprisiona», reconoce. Y sin embargo, no fue ni mucho menos lo más difícil de su labor. «O que foi moi duro foi ver a uci chea de pacientes, todos boca abaixo, como fotocopias unha cama da seguinte, sabendo que estaban mal e que levaban tempo lonxe dos seus. Oxalá non se repita», rememora con la emoción cortándole la voz.

Y es que lo vivido en estos meses ha sido «psicoloxicamente esgotador», admite. «Non te sentías segura en ningures para facer un descanso. E logo estaba a angustia que provocaba o hospital baleiro, o non cruzarte con ninguén polos corredores. E a obsesión coa que te lavabas as mans. Deixeinas case en carne viva, xa non podía nin achegarme ao alcol ou á auga quente», narra.

«Non te sentías segura en ningures para facer un descanso»

Además, ella misma experimentó el temor que produce dar positivo por coronavirus. Aunque sin síntomas, estuvo aislada dos semanas en una vivienda que le prestaron, lejos de su pareja y de su hija de dos años. «Sentín pavor. Non por min, senón por se llo pasara a eles. Non sei cantas veces chamei preguntando se a nena tiña tos ou febre. E ela tiña unha nai portátil, facíame videochamadas e poñíame ao seu lado para xogar comigo, levábame a durmir con ela...», recuerda. Otro pensamiento la martilleaba durante su aislamiento: «Atópome ben, ¿que fago aquí? Quero ir traballar ¡fai falta xente!».

Pese a esa obsesión, es difícil lograr que Erica, que se deshace en elogios hacia todos sus compañeros de unidad, reconozca que ella también ha sido una pieza esencial. Quizás porque como limpiadora está acostumbrada a ser casi invisible. «É certo que moitas veces non saben nin o teu nome, pero non esta vez. Fixéronme sentir unha máis. Sempre tiña alguén pendente de min, axudándome a poñer o equipo... Chegaron a pasarme eles a mopa para que eu non entrase a algunha zona. A sensación de forza de grupo que se creou foi fundamental. Sen iso, sen eses sorrisos, eu non tería sido capaz de facer o meu traballo», explica, insistiendo en agradecer a todos sus compañeros su apoyo.

«Sempre temos o do repunte na cabeza. Téñolle medo ao verán»

Ahora siguen trabajando codo con codo, con menos presión, pero con el temor a un nuevo repunte siempre en la cabeza. Es por eso que Erica lamenta que en la calle se relajen las precauciones. «Vexo que a xente xa se abraza e se bica e teño que mirar para outro lado. Que rápido esquecemos. Téñolle medo ao verán. Todos precisamos recuperar as nosas vidas, pero hai que ser responsables», ruega.