Carla Ramos García, viguesa de 31 años, licenciada en Historia, Filoloxía Árabe e Filoloxía Hebrea, tivo que pasar a cuarentena requerida polo Gobierno israelí
17 may 2020 . Actualizado a las 05:00 h.Cheguei á Cidade Vella de Xerusalén a mediados de marzo, cando unha mensaxe da xefa poñía fin ao que tiñan previsto ser unhas vacacións en Galicia apurándome para conseguir unha praza (despois de varios voos cancelados e a conseguinte colección persoal de bonos de diferentes compañías) no derradeiro avión que saía de Madrid para o aeroporto de Ben Gurión. Ás presas e apenas co posto aterrei na costa este do Mediterráneo coa información de que tiña por diante dúas semanas de cuarentena na casa, unha medida que o Goberno israelí impuxo a principios dese mes a todos os que chegaban de fóra.
Esas dúas primeiras semanas estiveron cargadas de traballo dende a casa, preparación de novos proxectos, lecturas, exercicio (que non aguantou máis alá do entusiasmo inicial) e conversas coa familia e amigos, concertos, cursos e reunións en todo tipo de plataformas virtuais e moita preocupación por unha situación que empeoraba en todo o mundo.
Cumprida a penitencia, a primeira saída á rúa estivo adicada á compra de comida, un acto do máis rutineiro que alcanzou daquela matices case místicos (asunto que non se debe menosprezar neste sitio). Pero pouco máis cambiou: ao longo desas dúas semanas de encerro prohibírase ao conxunto da poboación saír da casa, trasladando (aqueles que tivemos o privilexio de poder facelo) o traballo ao salón e a vida social á rede. Os días éncheronse de horas adicadas aos xornais, e tanta información de países e políticas tan diferentes acababa por confundir, e unha xa non se aclaraba de cantas fases había en cada sitio, cando se pasaba dunha á outra ou se se podía sair pola porta da casa.
Non axudou que o «plan de desescalada» israelí (que é o que se aplica tamén na Xerusalén ocupada) se asemellase nun principio máis a unha caida por un barranco. A información chegaba de forma fragmentaria e renovávase cada día, co que o almorzo tiña que vir acompañado necesariamente por unha lectura exhaustiva de varios periódicos, cousa que as veces confundía aínda máis. Moi cedo soubemos que a mascarilla era obrigatoria (a principios de abril), se ben se deu igualmente a posibilidade de cubrir a cara cun pano, é dicir, e parafraseando a unha amiga, podíase escoller entre o «modo sanitario ou guerrilleiro». Permitíronse tamén as saídas (máis alá de supermercados, farmacias ou manifestacións) nun radio de 100 metros da casa. Nunca un metro se sentira tan curto. Nin sair da Cidade Vella era posible. Xa postos, podían ter ofrecido unha medida de distancia algo máis fácil de calcular, como ir até a segunda mesquita ou a primeira patrulla do Exército israelí, por poñer exemplos de elementos habituais na paisaxe desta parte de Xerusalén. Non sería moito máis de 100 metros, pero polo menos unha daríase conta máis facilemente do momento de dar a volta. Despois chegou a confusión. Díxose que ampliaran a distancia a 500 metros, pero ninguén estaba seguro de cando nin quen afirmara tal cousa, así que nas conversas cos amigos debatiamos sobre a información que cada un tiña (so cando levantaron a prohibición confirmouse que sempre foran 100 metros). E no medio da discusión anunciáronse os peches de certos barrios ultraortodoxos xudaicos xa que contaban cun maior número de contaxios. Peches que apenas se mantiveron un tempo; é o que ten ter un pé no Goberno.
Chegaron tamén as festividades (algo habitual nesta cidade) e a mistura co ambiente viroso visibilizou aínda máis a división habitual neste lugar do mundo: os toques de queda non son os mesmos para todos. Hai apenas cinco días que se levantou a prohibición que afectaba únicamente aos barrios de maioría musulmana (vaia, Cidade Vella e Xerusalén Este) de teren que pechar as tendas dende as 7.30 da tarde (ás 6 durante primeira semana) ata as 3 da mañá. A vida noctura característica do mes de Ramadán tiña que ficar tamén na casa. Non quedaba claro se isto afectaba tamén á mobilidade dos residentes nestas áreas e se podía entrar pola Porta de Damasco unha vez pasada esa hora, pero dúas visitas ao exterior (da Muralla) e o encontro con ducias de soldados borrou rapidamente as ganas de comprobalo. Unha festividade a do Ramadán que, por certo, nada ten que ver co que normalmente é. As rúas do barrio musulmán case sen xente, a Explanada das Mezquitas pechada e postos de comida ausentes ceden o protagonismo a uns poucos e minúsculos carteis que o Concello adica a felicitar as festas e, sobre todo, ás luces, lúas e faroliños de tódalas cores que os veciños colocan con mimo nas calellas da Cidade Vella.
Agora xa se pode saír a pasear por toda a cidade sen restriccións de distancia nin de horarios (aínda que as visitas ao territorio palestino de Cisxordania todavía están restrinxidas). O número de contaxios é moi baixo e a reapertura de tendas, ximnasios, piscinas ou bares estase a levar a cabo ao longo deste mes. A gran pregunta recae agora no futuro inmediato, xa que cando a «vella normalidade» está baixo unha ocupación e a «nova» non da lugar ao optimismo (máis ben ao contrario), a onde se volta?
É certo que a situación aquí está mellor (no que ao virus atangue), mais a preocupación pola situación na casa, que agora semella tan lonxe, continúa; nunca o Whatsapp tivera tanta actividade. Na neveira, uns chourizos do Caurel colocados na mochila por uns pais preocupados pola alimentación dos amigos peninsulares que aquí residen, mais coa esperanza encuberta de que abandone dunha vez o veganismo, servirán para celebrar o primeiro encontro con eles con mascarilla, guantes ou o que sexa necesario.