Ser taxista en tiempos de coronavirus: «Hai clientes que me deron a tarxeta para que lles fora por cartos ao caixeiro»

ana f. cuba SAN SADURNIÑO / LA VOZ

SOCIEDAD

JOSE PARDO

Los profesionales de este sector, sin apenas actividad, son imprescindibles para vecinos del medio rural

22 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Con el confinamiento se acabaron las carreras. «Quen te vai chamar se non hai onde ir!», exclama un taxista de la comarca de Ortegal. La actividad del sector en la zona rural ha caído de forma radical, sin apenas excepciones, por la falta de demanda —en especial, por la anulación de todas las consultas médicas que no se consideran urgentes— y por el temor de usuarios y profesionales a contagiarse o transmitir el COVID-19. «Parei o 13 de marzo, tiven algunha chamada despois e dixen que non, o motivo é porque andas con xente maior, que é a que ten máis riscos, e nin por min nin por eles», explica José Vicente Breijo, cedeirés residente en A Barqueira (Cerdido).

Alberte Couto continúa atento al teléfono: «Pechei as viaxes, salvo casos de urxencia, pero tamén son o que levo aos médicos do PAC [Punto de Atención Continuada] de Cedeira. Iso si, tomamos as nosas precaucións, e un só pasaxeiro por viaxe, claro. A xente maior non está concienciada, pensan que non lles vai pasar a eles. A baixada da actividade foi paulatina, e ao ver que os comercios ían pechando moitos fóronse dando conta de que isto era máis serio do que pensaban».

Para algunos vecinos de la zona rural, mayores que viven solos o en pareja, el taxista resulta vital, y aparte de la persona que los conduce hasta su destino, se convierte en la familia que no tienen o que vive lejos. Pablo Couce trabaja en San Sadurniño y desde que se decretó el estado de alarma sale una o dos veces al día, en rutas cortas, «para levar xente facer curas no centro de saúde ou para ir á farmacia ou ao supermercado, e con máscara e guantes, por medo a contaxialos a eles, que teñen moitos anos, algún está por riba dos 90».

«Nunca tal vin e teño 91 anos»

«Teño o caso de dous clientes que por medo a saír da casa déronme a tarxeta do banco e o número para que lles fora sacar cartos ao caixeiro», relata Pablo. Unos se recluyen —temerosos del coronavirus y sin material de protección— y otros actúan con temeridad: «Xa tiven que levar a Ferrol dúas veces a unha señora que vai para 92 anos, primeiro cobrar ao banco [andamos tres sucursais ata dar cunha aberta] e despois ao supermercado ao que vai sempre. E aló fun detrás dela co carro, agarrándoa para que non se pasara da marca. Cando vía a alguén coñecido quería abrazalo e non entendía que lle escaparan... Hai xente que non está concienciada, non o dá asimilado. Dicía: ‘‘A xente toleou, nunca tal vin e teño 91 anos’’».

En tres semanas de encierro obligatorio, María Jesús Soto, vecina de Espasante, no ha pisado la parada de taxis de Ortigueira. «Estoy disponible, pero nadie llama. Llevé a una señora a cobrar la pensión y a hacer la compra, y trajo para la vida entera», señala. Le preocupa la situación: «La cuota de autónomos de marzo ya tuvimos que pagarla y ahora viene el trimestre, y aún no me respondieron a la solicitud para poder acogerme a las ayudas por caída de actividad». Hace una década que tomó el relevo de su padre. «De esta hay que salir sanos y ya levantaremos cabeza. Estoy mentalizada, hasta inicios de junio estaremos confinados», vaticina.

El Sintrom y el banco

Carmen Painceira y su marido, José Luis Rego, llevan veinte años con el servicio de taxi en O Barqueiro (Mañón). «Él está de camionero [ya antes de la pandemia], esto no da para los dos. Estos días solo llaman para ir a revisar el Sintrom, o para ir al banco, a la tienda o a la farmacia, si no les queda más remedio. Algunos que viven solos ahora no nos necesitan porque están los hijos, que vinieron a pasar el confinamiento a casa».

El móvil de Carmen y de sus compañeros ha sonado varias veces para notificar la cancelación de alguna cita hospitalaria. «Hay quien prefiere que des [al Sergas] tu teléfono y que le avises después, porque tienen mala cobertura o no oyen bien», apunta.