«O noso fillo Eume aínda non coñece aos seus avós»

Ana F. Cuba CABANAS / LA VOZ

SOCIEDAD

El bebé, de Cabanas, nació al inicio de la cuarentena y solo ve a sus padres y a los vecinos durante los aplausos de las ocho

20 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

Eume nació la noche del 14 de marzo, apenas dos días antes de lo previsto y recién estrenado el estado de alarma. «Ingresamos o día 13 de noite e naceu 24 horas despois. Xa levaba unha bolsa con roupa para quedar no hospital coa nai, pensando nas medidas das que se falaba, en que cada ingresado só podía ter un acompañante», relata Iago Varela, vecino de Cabanas y primer teniente de alcalde. Ha transcurrido más de un mes desde el parto por cesárea de su pareja, Lucía Vaquero, educadora social, y su hijo «aínda non coñece aos seus avós». Ni a sus tías, ni a sus primos, ni a los amigos de sus padres. «No hospital [Arquitecto Marcide, de Ferrol] foi todo moi ben, aínda que a situación impresionaba cando chegamos a urxencias, con todo o persoal con traxes de protección porque había posibles casos positivos por coronavirus... En tres minutos xa nos subiron a partos, o protocolo de atención foi moi bo», agradece este padre primerizo.

Hasta el día 17, que regresaron a casa, no hubo visitas. Y desde entonces, en pleno confinamiento, tampoco. «A nosa idea, en circunstancias normais, era non dicir nada ata que xa nacera, pero ao ser así xa avisamos... Ten a súa parte positiva, todo este tempo está sendo en exclusiva para Eume, estamos disfrutando moitísimo con esta tranquilidade», reconoce Iago. Sus padres aún no han podido tener en brazos a su primer nieto. «Lucía é de Ferrol e seus pais viven alí, pero os meus están aquí, a dous quilómetros da nosa casa. Miña nai é enfermeira e é a primeira que é consciente de que estas medidas son necesarias», señala. Las fotografías y, sobre todo, los vídeos y las videollamadas acercan a Eume a los suyos. «Mandámoslles fotos e vídeos ao longo do día e van vendo os xestos que fai, os sorrisos, e a nós cáesenos a baba... Parece un gran hermano. E a última hora imos alternando coas videochamadas. Xa lle sacan parecidos, algúns contraditorios», comenta su padre.

Quienes sí ven a diario al bebé son sus vecinos, a las ocho de la tarde, cuando se asoman a las ventanas para aplaudir la labor de los sanitarios. «É o momento de esparexemento e socialización, case todos os pisos teñen balcóns e galerías, que se aproveitan máis», cuenta Iago. A Eume lo visten cada mañana como si fuera a salir a la calle. «Fomos previsores e xa tiñamos case todo comprado», explica. Hasta ahora, los pañales han sido la mayor complicación, «porque a xente merca para dúas ou tres semanas, e cando chegas á tenda ou á farmacia xa só queda un paquete da súa medida, con sorte». El primer día, nada más salir del hospital, tuvieron que recorrer tres boticas para encontrar leche de fórmula con la que suplementar la lactancia materna.

Lucía fue especialmente previsora pensando en el primer Día del Padre y ya había guardado un regalo, con el que Eume sorprendió a Iago el 19 de marzo. El nombre del pequeño también lo habían decidido hace tiempo, antes incluso de saber si iba a ser un niño o una niña. «É o primeiro con ese nome no municipio de Cabanas, para nós ten moito significado, encántanos o río e tiñámolo moi claro desde hai moito tempo», apunta el padre. Por cierto, dice, Eume «durme moi ben, non dá traballo ningún».