«Non sabemos o mundo que vai quedar, pero a cultura vaise resentir»

Rocío García Martínez
rocío garcía A ESTRADA, LALÍN / LA VOZ

SOCIEDAD

cedida

Contacontos, actores o músicos locales creen que su sector será el último en recuperarse

03 abr 2020 . Actualizado a las 05:00 h.

El coronavirus ha puesto a disposición de los ciudadanos confinados más propuestas culturales que nunca sin pagar un solo céntimo. Las películas nominadas a los Óscar, las visitas virtuales a museos o los miles de títulos literarios disponibles darían para continuar encerrados y entretenidos años enteros.

Pero, ¿qué pasa con los profesionales de la cultura locales?. ¿Con los artistas que viven de su ingenio y de saber ganarse al público en el cuerpo a cuerpo?. Casi todos coinciden en que, levantado el confinamiento, la cultura tardará en recuperarse.

Lo explica el contacontos lalinense Celso Fernández, Celsiño. «Os narradores orales traballamos en directo. Hai xente que agora está grabando, para redes de bibliotecas, por exemplo. Pero aí xa entras no mundo do audiovisual, que ten unhas reglas e un caché diferentes e uns tempos de permanencia na rede que están abrindo novos debates. Eu son un contador en directo. Puntualmente podo facer algo máis, pero non é algo ao que me vaia agarrar», comenta.

«Este é un tempo de pausa. De hibernación. Estamos perdendo traballos que non se van recuperar e non sabemos o mundo que nos vai quedar despois. Imos pasar a un mundo en precario. O Estado atenderá ao máis urxente e o mundo da cultura vaise resentir. O nivel de liquidez de Concellos, bibliotecas, colexios ou teatros non vai ser o mesmo. Os cartos supoño que se destinarán a apuntalar a sanidade pública. Todo o mundo estaría dacordo en que se fixese antes que outras cousas», reflexiona Celsiño. «Da narración oral, que era case como unha flor, en moitos casos vaise prescindir, aínda que é moi necesaria», comenta.

Celso Fernández dedica el confinamiento a leer mucho, cuidar la huerta y ver boxeo. «Estou aprendendo moito da psicoloxía do boxeo. Detrás del hai un mundo. É o mundo dos pobres e dos barrios, cheo de nobleza. Interésanme os relatos de vida que hai detrás. Eu que son pacifista convencido vexo moita máis violencia no Facebook, con opinións violentas botando o peito por diante das palabras, que no boxeo», explica. Celsiño no tiene tele en casa y estos días aprovecha también para ver en Vimeo el ciclo de cine etnográfico del Museo do Pobo Galego, que recomienda con pasión.

Xoque Carbajal: «Unha vez que se poida saír á rúa vai pasar tempo ata que se enchan teatros»

El actor estradense Xoque Carbajal, responsable de la compañía Malasombra, ve negro el panorama teatral. «No primeiro momento cambiáronse as datas de marzo para maio, pero vai ser imposible recuperalas. Imos estar sen actividade como mínimo ata xullo e no verán pouca hai de por si. Este ano vaise reducir ao último trimestre, pero a ver que pasa para entón, porque tampouco hai aínda vacina nen medicamento...», reflexiona. «Unha vez que se poida saír á rúa aínda se vai tardar en encher teatros. Non sabemos como vai reaccionar a xente. Eu témolle máis ao medo que á economía», dice.

Xoque compagina ahora las reuniones profesionales por Skype con el trabajo en su finca o pequeñas labores de carpintería.

Rafael Agulló: «La Banda sigue activa. La necesidad agudiza el ingenio. Y en eso estamos»

El director de la Banda de Música Municipal de Silleda, Rafael Agulló, ha hecho de la necesidad ingenio y lleva dos semanas colgando en Internet piezas grabadas durante el confinamiento que han sido tan aplaudidas como los conciertos en directo. El director prepara los arreglos y envía a los músicos unas bases rítmicas. Cada músico graba su instrumento y luego se monta todo en estudio con un vídeo. El lunes 23 se colgó el del tema Resistiré, el himno oficioso del confinamiento. Salió hasta en La Sexta. El lunes 30, una adaptación del tema principal de La vida es bella. Además, la Escola de Música de Silleda sigue impartiendo clases por Skype o Zoom. La música sigue viva gracias a las tecnologías, aunque tarde en haber directos.

Armindo Salgueiro: «Na pintura a crise vímola arrastrando desde o 2008. Aí foi o batacazo»

 El pintor dezano Armindo Salgueiro se toma la crisis del coronavirus con mucha filosofía. Ha dejado de impartir clases de pintura y ha visto aplazados proyectos de diseño escenográfico, pero ahora tiene más tiempo para sus cuadros y a ello se dedica sin demasiada preocupación por el mañana. «Está claro que, en época de crises, o noso sector é o que primeiro as sufre, pero no caso da pintura a crise xa viña de atrás. Estamos en crise desde o 2008. Aí foi o batacazo, a caída da inversión en arte», explica. «Eu sigo pintando e penso que isto non me vai afectar en demasía. Nós somos autónomos e non nos van a despedir. A nosa produción non ten data de caducidade. Quedará aí, esperando tempos mellores», comenta.