O gañador do premio Xerais, Amador Castro Moure, asegura que non é unha historia autobiográfica
09 jun 2019 . Actualizado a las 12:36 h.O gañador do Xerais, Amador Castro Moure (Nandulfe-Chantada, 1962), vive dende neno en Barcelona. É licenciado en Socioloxía e traballa como programador informático. Ten publicados dous libros: Memorias de antes do encoro (2013) e Pillabán, pillabán (2018).
-¿É a primeira vez que se presenta?
-Sí. Coa última pensaba facelo pero non me deu tempo e a presentei aos Torrente Ballester e foi finalista. Este ano dixen que tiña que ser e mira, non pensaba nin de lonxe acadar o premio.
-¿Cal é a historia que conta en «Shangai a Barcelona»?
-É unha novela de ida e volta. Ten moito de mín, aínda que non é autobiográfica. A protagonista emigra cos pais a Barcelona e, nun momento dado, pensa que deixou o paraíso en Galicia e volve. Pero o que atopa é unha Galicia rural que non coñece, unha aldea semiabandonada e xente pelexada entre si. Sen facer spoiler é o que podo adiantar. Inspiroume unha noticia que saíra na Voz de Galicia e gardei anos, un home que morrera queimado na casa e era o último da súa aldea.
-¿Pódese inscribir nalgún xénero?
-Non. Aínda que hai un crime, non é novela negra.
-Como autor ten un recorrido corto. ¿Ten algo que ver esta novela coas anteriores?
-Non. Unha delas é semipolicíaca, a segunda é histórica e esta non cadra en clasificacións.
-¿Como lle cae este premio?
-O recibo cunha enorme sorpresa e alegría, porque tardei moito en empezar con isto. Teño xa unha idade e a única maneira de publicar, que é complicado, é gañar un concurso. E se o primeiro é o Xerais, ¡imaxina!
-¿Cal é a súa relación con Galicia?
-Vivo en Cataluña dende os 16 meses. Son practicamente catalán, pero na casa e no entorno de amigos sempre se falou galego como castelán e catalán. Estiven na asociación de gaitas de Barcelona Toxos e Xestas e sempre mantiven contacto cos galegos na diáspora. A Galicia vou cada verán coa familia. En Chantada están todos os meus e teño tamén familia en Vilagarcía, e vémonos.
-¿Qué papel ten a literatura na súa vida?
-Algo do que disfruto no tempo libre. De adolescente quería ser escritor pero deixeino. Había que comer. Pero o verme seguía aí e había que alimentalo.
