«Enganaba aos meus fillos: polo alcol roubeilles cartos e mentinlles moito»

Ana García / Patricia Blanco CARBALLO / LA VOZ

SOCIEDAD

ANA GARCÍA

Ofrece su testimonio para ilustrar un problema al que solo le ve una salida, la lucha diaria, la ilusión constante

17 feb 2019 . Actualizado a las 16:10 h.

Inicia su testimonio con una frase detrás de la que hay un largo camino, un duro trecho hasta el reconocimiento: «Ola. Son Sonia, e son alcólica». Hasta su llegada al centro de Proyecto Hombre en Oleiros nunca se vio así, ni siquiera cuando sufrió un derrame cerebral por cuidarse mal. Tendría que pasar aún tiempo para alcanzar el punto en el que está hoy, a sus 47 años, consciente de que tiene un problema al que ha de ganarle el pulso día tras día.Sus primeros escarceos con la bebida empezaron con 15 o 16 años, los fines de semana. «Casei axiña, e co meu home moi ben. Saiamos xuntos, cos amigos, bebiamos, pero nunca pensas que podes acabar así, porque todo o mundo o fai e non son alcólicos». Su esposo falleció y Sonia Muñoz Márquez volvió a enamorarse, pero había llamado a la puerta equivocada. Se alejó de su pueblo, Corme, en plena Costa da Morte, y llegó a sufrir maltrato, cuenta. Sus hijos dijeron basta al presenciar uno de estos episodios. Recogieron sus cosas y volvieron al origen: «Para min, chegar a Corme foi liberdade. Os fillos estaban na Laboral, estudando. Eu empezaba a ronda pola mañá, enganchaba cos cortos e xa non ía comer... De noite non bebía, aínda non. E naquel momento na casa tampouco».

Un mes de junio empezó a sufrir leves mareos, veía «estreliñas» cuando abría y cerraba los ojos. «O médico díxome que tiña a tensión alta, e que debía tomar a medicación». Había visto en Internet que esto de las estrellitas podía ser la antesala de un derrame cerebral. Sonríe: «"Boh! Vaime pasar iso a min?", pensei». Y pasó. Un 28 de octubre: «Rebentoume a cabeza».

La operación fue larga y a sus hijos se las pintaron negras. Tiene un 7 % de su cuerpo afectado. No es capaz de darle la vuelta a una tortilla para dos personas, se duele de la mano y de un pie, y un párpado y un labio se le han quedado «baixados». «Ao ver o que tiven, non teño nada, porque ademais collín o síndrome de Stevens Johnson: o corpo queimábaseme de dentro para fóra», relata. Sabía que había hecho mal: «Pastilla da tensión non tomei nin a primeira. Comía con sal, e só se quería. Bebía pola mañá e daquela xa de noite. As fins de semana eran venres, sábado e domingo [...]. O meu derrame, polo que estiven a punto de morrer, provoqueino eu», confiesa.

La recaída, más dura

Pasó año y medio sin alcohol, porque estaba asustada. Acudió a Alcohólicos Anónimos en Carballo y ni siquiera ahí consideraba que tenía ese problema. Había dejado de beber en Corme porque sus amigos no le dejaban y porque la conocían, pero solo en ese entorno. Recayó: «Foi volver empezar e aínda peor que antes do derrame. Porque aí xa enganaba aos meus fillos. Procuraba quedar fóra, púñalles algunha escusa e críanme [...]. Polo alcol roubeilles cartos, mentinlles moito». Se le quiebra la voz para ver, desde su situación de ahora: «En vez de ser eu súa nai, eran eles os meus pais». Debió dinero. «Cando un dos meus fillos veu por segunda vez de Londres... El sabía que bebía. Dixérallo un amigo. Preguntoume polo viño. Eu non me molestaba en agochalo. Díxenlle: ‘Abre o conxelador pequeno, está cheo’. E ao mellor dentro dun armario había máis». Aun así, por más que podía tomarse en una noche dos botellas después de cuidar y acostar a su suegro, ella no se sentía alcohólica. De la mano del joven acudió a Proyecto Hombre: «As terapeutas son unha marabilla. E aí foi a primeira vez que sentín o que era. Alí estaba ben, e eu pensaba que tiña a moral alta, pero, como me dixeron, e teño a frase cravada: "Se a tiveses alta, non estarías aquí". Se percibió como «unha merda». Era lo que veía. Algo que no quería ser.

«Non consideras unha semana ou un mes. Só o día a día»

Tardó tres semanas en asomarse a la ventana de casa en su regreso a Corme, frente al Atlántico: «Non fun capaz pensando no que defraudara a todo o mundo, e a min». Agradece mucho el apoyo de su familia y también que la gente le pregunte cómo está: «Este é un pobo pequeno, e dinme que non saben onde estiven, pero nin eu nin ninguén o ocultou». «Sei que me perdoaron. Miña nai quéreme, meus irmáns e miñas irmás quérenme, meus fillos quérenme. Pero tamén sei que non me cren, porque aínda non me creo eu. De que serve que diga que xa non bebo se ao mellor mañá volvo caer?», se pregunta.

La idea la martiriza: «Metinme a enfermidade dentro». Más que como una dolencia, la define como un vicio: «Vou ao día a día. Nunca consideras unha semana ou un mes. Agora traballo nunha casa, estou entretida [...]. É duro. A única solución que temos os alcólicos é non beber, e para iso temos que ilusionarnos hoxe, mañá... Que o fillo mire o teu Whatsapp... Detalles que para min son un paso grande», describe emocionada. Serena, con dureza, contesta que ese manido día en que uno puede decir que deja de beber para siempre «non existe»: «A loita é día a día».

Ofrece su testimonio a sabiendas de que alguien que se encuentre en su situación no se verá así: «Pero ao mellor fáltalle isto, un pouquiño», ilustra con los dedos. Un día sintió que no servía para nada y que los suyos la habían dejado sola, que no la querían. «Eu dicía: "Só esta vez". Pero cantas foron só está vez? Como ían facer máis? A miña familia rompina eu. As comidas familiares que había... Que nos xuntemos depende de min [...]. Estou orgullosa de todos. Non sei cando, pero imos volver estar [xuntos], seguro». Lo dice entre lágrimas, con una esperanzadora y a la vez rota sonrisa.