«A resposta de miña nai foi '¿que farías ti?' Quedei paralizada»

Cándida Andaluz Corujo
c. andaluz OURENSE / LA VOZ

SOCIEDAD

MIGUEL VILLAR

Antonia sigue sin superar una agresión sexual que sufrió por parte de dos familiares cuando tenía nueve años

12 may 2018 . Actualizado a las 11:28 h.

Han pasado más de cuarenta años y Antonia Salgado (nombre ficticio) recuerda perfectamente lo que llevaba puesto esa noche: un camisón de ganchillo. Tenía 9 años. «Nese momento pareceume un feito gravísimo e de feito érao», dice antes de contar su historia. «Foi con dous familiares que viñeron á casa dende lonxe. Fomos a durmir á do lado porque non cabiamos todos nunha. Deitámonos e cando me dei conta aparecín no medio dos dous. Un apalpábame por un lado e a outra polo outro. A ela era a primeira vez que a vía», explica rápidamente. Y respira hondo. Recuerda haber corrido junto a su madre, que se encontraba en otra casa cercana: «Petei e petei na porta da miña casa. E recordo que a resposta de miña nai foi '¿que farías ti?'. Quedei paralizada». Nunca más se habló en aquella casa del tema y recuerda que su madre le advirtió no contárselo a nadie más, ni a su padre. «Eu tiña moi claro que aquilo non era normal, aínda que tivera 9 anos», dice. Todo parecía haber quedado en el pasado. El silencio, pensaba entonces, podría hacerle olvidar, pero no fue así.

Hoy Antonia tiene 59 años. «Hai uns anos acudín a un curso no que puxeron unhas películas sobre abusos e saltáronme as alarmas. Empecei a chorar, a chorar e a chorar. Ninguén entendía porque me pasaba. A psicóloga do curso díxome que tiñamos que falar, que estaba visto que non estaba curada. E que cando necesitase contalo, que o fixese», relata. Por eso ahora quiere ayudar a cualquier persona que pase por lo mismo, ya que pese a no ser uno de los casos más graves, eso dice ella, sigue doliendo. «Pasen os anos que pasen, aínda que un neno pense que o superou, está visto que non. O cerebro aparcouno, pero sempre hai algo que pode sacalo», añade.

Y entonces necesitó contarlo: «A quen me escoitase». Y se puso en contacto con una asociación. «Todo o mundo debería facer o mesmo, falalo», dice. De repente, Antonia saca un papel del bolso. Es algo que escribió y que quiere que se sepa: «[...] Con la asociación queremos concienciar a las madres o familiares para que pongan en conocimiento de las autoridades competentes estas situaciones. Queremos apoyar a las víctimas de tales abusos para que se dejen de criminalizar [...]. Queremos que se cumplan las condenas completas. Como experiencia personal sé que los daños colaterales son muchísimos y, a veces, muy dolorosos». Antonia tiene que dejar de leer. Empieza a llorar. Y retira el escrito. «Estamos nunha sociedade sumamente machista e vivindo nunha vila, aínda máis. Hai pouco aínda tiven que escoitar que as mulleres provocabamos. Eu non mandaría á prisión ás persoas que violan ou abusan de alguén, meteríaos a todos nun mesmo sitio a ver que facían», dice. Antonia recupera el habla, sobre todo cuando se refiere a los nuevos movimientos de mujeres, que apoya con optimismo. Y sobre sus agresores: «Anos máis tarde el pediume perdón. Nin perdoei, nin esquecín», sentencia.