O tirafundas do tío Manolito

Andrea Maseda Prado

SOCIEDAD

11 ago 2014 . Actualizado a las 07:00 h.

Baixo as escaleiras e non hai ese arrecendo ao café de pucheiro da avoa, nin está o cazo co meu leite enriba da cociña de leña.

Regístrate gratis y recibe cada mañana en tu correo las principales noticias del día

Asómome ao cuarto da avoa e non está.

O silencio inunda toda a casa que só se rompe cando escoito un ruído na habitación do tío. Achégome silandeiramente como cando o León persegue as pitas na aira.

A avoa está sentada nunha cadeira mirando cara a foto que o tío ten pendurada no alto da cama, un dos poucos recordos bos que lle deixou o servizo na mili. Agarra un coxín como se fora unha crianza mentres as bágoas percorren as súas brancas e engurradas meixelas.

Subo de novo as escaleiras e de camiño ao meu cuarto atópome con miña nai asomada á ventá coma o cuco dun reloxo. Dáse a volta e mira para min, entre olleiras atopo a súa mirada, coa que mo di todo.

Bótome a correr máis rápido do que as miñas aínda desadestradas e fráxiles pernas poden, e péchome no meu cuarto.

Remexo nos caixóns ate que por fin atopo o tirafundas que o tío me regalara uns meses atrás. Cólloo entre as mans e pecho moi forte os ollos tentando volver a ese día. Aínda podo ulir o cheiro da madeira vella e húmida, podo oír o son da navalla do tío arrancando cada folla daquela póla torta mentres o León as colle no aire para convertelas en po, e podo sentir o tacto das mans ásperas e fortes do tío colléndome no aire esa mañá de verán.

Volvo abrilos e achégome de novo ao cuarto do tío. Agora están miña avoa e miña nai sentadas xuntas, compartindo a pequena e incómoda cama de espuma.

Agora son eu a que mira a foto e vexo o seu sorriso pícaro roubándome o nariz e a súa mirada cómplice colléndome no colo para poder chegarlle á mesa.

Agora o León laia deseguido, non para nin para coller alento. Pobre animal, bótao tanto de menos que non creo que tarde moito en irse tan lonxe como o tío.

Súbome dun salto á cama e métome no medio. Apértanme moi forte e noto como mingua a pouca enerxía que queda nos seus corpos, despois de meses de desacougo era hora de durmir para elas. Eu pola contra non podo durmir, só podo agarrar moi forte o tirafundas do tío Manolito.

Andrea Maseda Prado (Lugo, 20 anos) é Estudante de Comunicación Audiovisual.