Manolo Juncal: «Cando a muller estaba para dar a luz, chamei á miña irmá e marchei xogar»

Melissa Rodríguez
melissa rodríguez CARBALLO / LA VOZ

TORDOIA

ANA GARCIA

Desde muy joven se enamoró del balompié y no dudó en ayudar a su club, el Tordoia, cuando más lo necesitaba

14 mar 2020 . Actualizado a las 15:30 h.

Manuel Juncal Castro, Manolo, de Castenda (Tordoia), es de esos hombres que a sus 63 años tiene mil y una anécdotas para contar de su vida. Es de esas personas que por donde pasa deja huella. Precisamente por eso, la directiva del Tordoia Club de Fútbol y el Concello le rindieron un homenaje esta semana para agradecerle todo lo que hizo por la entidad deportiva cuando atravesaba por su peor momento. Él fue quien dio el primer paso para evitar que el club desapareciera. Y no solo eso, sino que con la ayuda de más compañeros que luego pasaron a integrar la directiva, la corporación municipal, pequeños empresarios del municipio y padres y madres de los pequeños futbolistas, le dio para arriba implantando las categorías inferiores y el equipo femenino.

Con anterioridad, fue jugador del Tordoia. Luego, entrenó a los juveniles para más tarde ser presidente durante ocho temporadas interrumpidas. Pero mejor empezar por el principio, por cómo se enamoró del balompié.

A los 13 años comenzó a trabajar

A los 13 años dejó la escuela para marcharse solo a trabajar a A Coruña de camarero «e máis cousas»: «Avisaron a miña tía de que necesitaban dun rapaz para traballar nunha boleira e alá fun. Tiña algún coñecido por alí». En el tiempo libre, jugaba al fútbol en la plaza de María Pita con unos amigos. Un día, unos que pasaban por allí le espetaron: «Tí es malo, non vales para xogar no Deportivo Ciudad», recuerda. Hasta que eso que ahora llaman karma hizo acto de presencia. «Un amigo de Amancio Amaro [exfutbolista español y jugador histórico del Deportivo de La Coruña y del Real Madrid] fichoume para o Victoria e no primeiro partido metinlle dous goles ó Deportivo Ciudad. Despois xa me dixo o adestrador deles: ‘‘Tesme que perdoar’’».

Tras formarse como soldador, se marchó a trabajar a Ferrol y empezó a jugar en el Jubia. Y le llegó el tiempo de hacer el servicio militar obligatorio, donde se adentró, incluso, al atletismo. Aquí, por supuesto, no podía faltar otra anécdota: «Comía cun compañeiro cuxo primo fora campión provincial de campo a través, e entroume o bicho. O propio día da proba, fun a xunto do tenente e díxenlle que me apuntara ós 5.000 metros. El non daba crédito e díxome como que non ía ser capaz de completalos. Collín, apunteime ós 10.000 e ganei».

ANA GARCIA

Creó un equipo en Venezuela

Este hombre tenía tantas ganas de vivir la vida que decidió marcharse a Venezuela. Y ojo al dato que aporta: «Esta historia non é de contar, pero deixei a miña muller preñada, pois por aquel tempo había que casarse, e eu non quería, non estaba preparado. E collín e marchei. Tiña familia alí». Y como no, allí vivió otra historia de amor con el fútbol. En este caso, de las grandes: «Iamos moitos xogar ó balompé cada día a un patio. E unha vez, un díxome: ‘‘E por que non montamos un equipo?’’ Eu comenteille que non tiñamos roupa nin nada. Logo atopou remedio. Traballaba nunha empresa deportiva e conseguiu que o seu xefe nos dera a roupa gratis. Él quería, entón, poñerlle de nome ó equipo o da empresa, pero eu negueime rotundamente. Decidín poñerlle Litoralense para que abarcáramos todo o litoral e, así, por todos os lugares ós que foramos a xente se sentira representada».

ANA GARCIA

Pasaron cuatro años y Manolo regresó a su tierra y se casó con su mujer, pero no por ello abandonó el fútbol: «Fichei polo Ordes. Estaba a punto de descender. En sete partidos marquei tres goles, e con eses e cos doutros compañeiros, salvámonos». Este tordoiés era delantero, aunque como dice él, a medida que se fue haciendo «vello», fue retrocediendo hasta ser lateral.

Del Ordes se fue para el Tordoia, y más tarde pasó por otros equipos cercanos como el Trazo, el Enxebre o el Vila de Abade. Fue en su etapa en este último conjunto cuando vivió, sin duda alguna, la que fue su mayor aportación al fútbol: la refundación del Tordoia. «Un día nun enterro, falando co que aínda a día de hoxe é tenente de alcalde, Marcos Fraga, dime que o Tordoia xa está dado de baixa. Díxenlle que non podía ser e que había que facer por salvalo entre todos. Axudoume, e no último día, no que a Federación Galega acababa de reunirse para pechar a próxima tempada, chamei ó delegado de Santiago, Kiko, que intermediou co presidente, e conseguímolo».

Título de técnico con F. Vázquez

A partir de ese momento, comenzó otra pelea: «Non había xente para xogar e moitos adestradores non querían vir precisamente por ese motivo. Chamei a un técnico de Ordes que era moi fan meu cando era xogador e díxome que podía contar con el coa única condición de que eu collera ós xuvenís». Y allí se tuvo que poner Manolo a sacarse el título de entrenador. Como no podía ser de otra manera, también aquí vivió otra anécdota. En realidad, varias: «Sacando o nivel 1 e 2 na Coruña, coincidín con Fernando Vázquez [actual míster del Dépor]. Eu tiña medo de non ser capaz de sacalo, pois había persoas mellores. Pero dixéronme: ‘‘Estuda e xa verás’’. Botei noites ata as tantas da madrugada estudando. E o resultado cal foi? ‘‘Manolo, hai quince aprobados e o resto suspensos, e mira onde xogan!».

ANA GARCIA

La gran anécdota

Lo de Manolo es pasión por el fútbol total. He aquí dos vivencias que lo demuestran. La primera, más suave: «O fútbol era a miña vida, unha ilusión moi grande. Vivíao constantemente. Marchaba do primeiro prato das comuñóns da familia para xogar ao balompé. E chamábanme a atención: ‘‘A onde vas Manolo?’’ A xogar, dicíalles eu. ‘‘Estás louco’’, respondíanme. Pero eu era feliz no campo e non sentado xogando». Ahora viene la gran anécdota de este hombre: «Cando a miña muller estaba para dar a luz ó meu segundo e último fillo, chamei á miña irmá, que estaba de vacacións en Suíza, e eu marchei xogar. A día de hoxe, a miña muller aínda mo recorda: ‘‘Non te acordas que me deixaches soa!’’».

La gran historia de Manolo termina así: «E logo levantouse o club e, pouco a pouco, ao ano seguinte, deixei de xogar con 47 anos en Terceira rexional, e estiven oito tempadas como presidente ata ser, agora, un socio máis». El Tordoia marcha quinto en Primera Galicia, en el grupo A Costa-Santiago. Con los años ya cotizados para y al frente de Comercial Agrícola Majuca en Gorgullos (Tordoia), todavía no piensa en la jubilación: «De momento non teño ganas de deixalo». Este tordoiés sigue vivo, libre y con las alas alzadas.