Jesús Torres: «Ao saír do Compos non imaxinei ser bibliotecario e menos dirixir a Ánxel Casal»

Olalla Sánchez Pintos
Olalla Sánchez SANTIAGO

SANTIAGO CIUDAD

Jesús Torres da unos toques con el balón en la Biblioteca Pública Ánxel Casal, que dirige desde el 2017. «Creo que non moitos usuarios saben que xoguei no Compos», admite sobre un pasado futbolístico que arrancó en la ciudad en 1997
Jesús Torres da unos toques con el balón en la Biblioteca Pública Ánxel Casal, que dirige desde el 2017. «Creo que non moitos usuarios saben que xoguei no Compos», admite sobre un pasado futbolístico que arrancó en la ciudad en 1997 XOAN A. SOLER

Instalado desde joven en Santiago, admite que tiene un perfil casi único. A los 38 años, y tan solo siete después de dejar de jugar en San Lázaro, entró como director de la gran biblioteca pública. Antes había completado dos carreras y dos oposiciones

03 may 2022 . Actualizado a las 22:25 h.

Casi seis años después de asumir su puesto, su ilusión no tiene freno. «A miña aspiración cando opositaba era lograr unha praza de bibliotecario aquí. Imaxina o que sentín cando pouco despois e, con só 38 anos, entrei como director na Biblioteca Pública Ánxel Casal», explica Jesús Torres, el caldense de origen y santiagués de adopción que ya se había dado a conocer previamente en la ciudad con su carrera deportiva. «Non coñezo máis bibliotecarios exfutbolistas. No meu caso todo foi un pouco casualidade», aclara.

De joven sus aficiones ya eran el balón -«xoguei no Caldas e no Arousa»- y los libros. «A miña obsesión era La historia interminable, coa súa tinta vermella e verde», rememora sonriente mientras salta a su llegada a Santiago. «Con 18 anos matriculeime na USC e aproveitando que estaba aquí chamei ao Compos para preguntar se podía adestrar con eles», defiende. «Nun par de meses xa xogaba no filial, en Terceira, e adestraba como lateral ou central co primeiro equipo, xunto a xogadores como Penev, Fabiano, Passi ou Lekumberri», enumera sin titubeos. «As mellores lembranzas son os ascensos, coma o que vivín a Segunda con ese grupo no 2003 ante o Barça B dun Iniesta ou Valdés aínda xuvenís. Lembro a festa en San Lázaro», acentúa.

«Trala caída en picado do equipo pasei pola Ponferradina, Eldense, Ciudad de Santiago e, de novo, Compos, nunha etapa de impagos que rematou no xulgado. Non foi agradable, pero agora lle resto importancia e o trato con todos, tamén con Caneda, é moi cordial. Párame sempre na rúa», resalta.

«Durante eses anos e, como o fútbol conleva poucas horas, estudei. Rematei Políticas e Relacións Laborais. Para lograr estabilidade apunteime tamén a unha academia de oposicións e as de auxiliar de biblioteca da universidade foron das primeiras que saíron. Entrei no sector por azar, pero me enganchei», subraya sobre un trabajo con el que se inició en Xornalismo, Psicoloxía y Enxeñería Química mientras saciaba su hambre de fútbol en el Negreira o el Ordes. «Compañeiros da biblioteca dicíanme que contaxiaba ledicia, entusiasmo», evoca sobre una querencia por el sector que pudo mantener tras sacar una nueva oposición, esta de la Xunta, y lograr plaza en la biblioteca de Sanidade. «O día que aprobei si que chorei», destaca sin negar la emoción que también sintió cuando un año después y al quedar libre la dirección de la Ánxel Casal se presentó y ya lo nombraron. «Ao saír do Compos, non imaxinaba ser bibliotecario e menos dirixir este centro, para min o soñado. Sentín vertixe, pero o equipo me apoiou», sostiene agradecido.

«Sempre falo de nós, tamén dos usuarios, como unha tribo», enfatiza enlazando vivencias. «Un profesor xubilado propuxo montar na biblioteca un obradoiro de filosofía. Tivo tanta demanda que sumamos unha nova quenda», comparte con orgullo. «Ver a unha muller de 90 anos que non se perde a diario as aula de maiores e informática nin o club de lectura dá razón de ser ao que facemos. Para min é importante a compoñente social», añade rescatando una anécdota. «Cando opositaba, amigos bromeaban: "e estudas tanto para mandar calar á xente?" Pode haber unha percepción obsoleta, pero a biblioteca é moito máis», desliza riendo y volviendo al plano personal. «Unha das moitas cousas que me posibilita o traballo é coñecer a escritores que admiro ou a documentalistas como Daniel Landa, que fixo aquí unha mostra das súas viaxes e ao que logo axudei nun proxecto audiovisual para rodear o Atlántico», aclara. «Gozo viaxando, sobre todo polo sudeste asiático», confiesa sobre otra de sus pasiones, de la que deja huella en redes sociales. «Fágoo porque teño mala memoria. Así, cando me preguntan, téñoo documentado», recalca con un verbo que repite.

«Como bo documentalista teño todo clasificado. No eido familiar gardo xunto a Sonia, a miña muller, que é de Santiago, recortes de prensa de cando o seu pai tiña no Ensanche o Ruada, o bar no que Fraga xogaba ao dominó», recuerda. «Tamén conservo un álbum con lembranzas de toda a miña carreira futbolística, como cando marquei a Mijatovic, que xogaba no Levante», incide sin dejar de juntar ambas vocaciones. «Fabiano xa recomendou libros nunha das nosas campañas», termina feliz.