Paula Sánchez: «Emociona que os veciños me digan que con Nobel fago bonita a rúa»

Su caso demuestra que el bum de reformas en casa que trajo la pandemia no tiene, por ahora, visos de retroceder. «Nós vendemos case o dobre que antes da crise», resalta Paula Sánchez, la responsable de Nobel Muebles, la tienda de la calle de La Rosa que, casi 25 años después de su apertura en esa ubicación, sigue sin pasar desapercibida. «Non quixen que se nos vira como unha moblería máis», precisa esta brionesa de 42 años que, sin renunciar a su núcleo de origen -«son dunha aldea de Os Ánxeles, son moi terruña»-, ya estudió y se encaminó laboralmente en Santiago. Con apenas 20 años, se hace cargo de la tienda que su padre, el compostelano José Luis Sánchez, había inaugurado previamente en la calle Rodríguez de Viguri. «El era axente comercial de mobles e o seu gran produto eran dous sofás dunha firma murciana que se chamaban master e nobel. Cando se decidiu a montar coa familia unha tenda propia preguntoulle a miña nai cal dos dous nomes lle gustaba máis. Ela, ao pensar nos premios Nobel, non dubidou», aclara divertida. «Ata ese local ía moita xente, tamén do fútbol. Meu pai fora porteiro do filial e adestrador nas categorías inferiores do Compos. Tamén do Fátima e do Noia. Algúns aínda veñen e preguntan por Pepiño, como o coñecían», remarca con cariño. «Estaban contentos alí, pero en 1997 xurdiulles a oportunidade de mudarse ao centro», explica al aludir al traslado a un espacio de 600 metros cuadrados al que ella se incorporó poco después. «Eu estudara administrativo e comecei a levar a contabilidade, pero aquí descubrín o deseño e a miña parte creativa», añade risueña al esbozar la nueva etapa.

Tras empezar a acudir a ferias, apuesta por firmas de mobiliario e interiorismo, principalmente de España, Italia y Suecia. «Creo que fomos vangardistas ao traer algunhas que non había en Santiago», sostiene al reflexionar sobre sus logros. «Houbo varios escaparates que vendimos, coa súa composición completa, ata vinte veces. Lembro que iso pasou cun da época na que se levaba o wengué», evoca con una sonrisa y sin negar la importancia del boca a boca. «A varios clientes amoblámoslles o piso de solteiro, logo o de en parella e tamén as habitacións dos fillos. Unha moi fiel ata nos chamou cando se foi co noivo a vivir a Bilbao», comenta agradecida.

 «Algo que nos custou foi que os mozos nos deran unha oportunidade. A tenda Nobel Vinte, un engadido que montamos na parte de abaixo no noso vinte aniversario, axudounos», apunta con orgullo al hablar de un espacio destinado a artículos de papelería, menaje o decoración, muchos de estilo nórdico, y al frente del que se situó su hermana. «Quen lle ía dicir a meu pai que aquí tamén iamos vender xoguetes ou pendentes. Algúns nos preguntan sorprendidos se somos a mesma tenda, pero eu me digo "por que non?"», incide riendo. «Nós queriamos saír do concepto clásico de moblería. Sempre tiveramos a ilusión de poder colaborar con firmas de máis sectores. Con Andión, a coñecida marca de blusas de Boqueixón, miña irmá acordou hai pouco a cesión dos seus retais. Con eles, unha modista da nosa aldea confecciona coxíns, que vendemos aquí», encadena con satisfacción. «Outra idea nosa foi a de organizar talleres, como un de pintura con xiz para restaurar mobles ao que se apuntaron arredor de cen persoas. Todo iso freouse co covid», comparte sin desánimo y al enlazar con una crisis que sí relanzó al sector del mueble. «Antes da pandemia moitos afrontabamos un momento delicado, pero tralo confinamento todo mudou. O primeiro día da reapertura, ás 10.00 horas da mañá, recibín xa a chamada dun chico que traía un plano dun piso enteiro. En Santiago esta época, na que estamos vendendo moita tapicería e mobles de salón, coincidiu cunha elevada entrega de vivenda nova», subraya. «Nos últimos tempos tamén amoblamos un hotel», destaca sin olvidar poner en valor el trabajo de dos interioristas que llevan casi 20 años en la firma. «Logramos manternos como unha tenda actual, que perdura», enfatiza. «Hai veciños que cando ven algún escaparate vistoso se deteñen e lémbrannos que o espazo, antes de que o collese meu pai, estaba en ladrillo. Emociona que me digan que fago bonita a rúa», acentúa.

---

---

---