Cuarenta menores diabéticos ganan calidad de vida con bombas de insulina

joel gómez SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO CIUDAD

XOAN A. SOLER

La tecnología les ajusta y suministra el tratamiento que precisan las 24 horas

22 jun 2021 . Actualizado a las 00:50 h.

En el área sanitaria de Santiago se diagnostican sobre 15 nuevos casos de diabetes infantil al año. «Actualmente controlamos máis de 120 pacientes que usan un sistema de monitorización continua de glicosa, e un 30 % son usuarios de bomba de insulina. A dose que se administra depende da glicemia que teñan, e a administración pode ser por medio da bomba ou de xiringas, tamén coñecidas como bolígrafos», explica Jesús Barreiro, responsable de la unidad de endocrinología pediátrica del CHUS, en el Hospital Clínico, donde siguen su tratamiento hasta finalizar la adolescencia. La diabetes, si no se trata bien, puede causar complicaciones graves en edad adulta, desde problemas cardiovasculares a ceguera o insuficiencia renal.

Casi todos los menores se diagnostican de diabetes tipo 1, una enfermedad crónica, de causa desconocida, que se caracteriza por un elevado nivel de azúcar en la sangre. Hay otras menos frecuentes como la monogénica o Mody, la neonatal o diabetes secundarias. No tienen ningún caso de diabetes tipo 2, afirma el responsable de la unidad.

Jesús Barreiro destaca que a todos les ofrecen la posibilidad de utilizar sistemas de monitorización continuada de glucemia. Permiten conocer en tiempo real el nivel de glucosa y así poder aplicar el tratamiento apropiado. Sobre 40 menores disponen además del sistema de monitorización e infusor continuo de insulina (la bomba de insulina).

Los datos del Clínico se presentaron en el reciente congreso español de la especialidad. «Estas novas tecnoloxías facilitan o manexo da diabete por parte dos doentes, das súas familias ou por docentes no colexio», sostiene Barreiro. El sensor más habitual, que permite conocer la situación del paciente en cada momento, tiene el tamaño de una moneda de dos euros y se coloca en el brazo o en el fondo de la espalda. No impide hacer vida normal; ni deportes, excepto los de mucho contacto, como el yudo, cuando se recomienda protegerlo para que no se desprenda.

El sensor mide la glucosa de forma continuada, para conocer si sube, baja o se mantiene estable. Muestra la tendencia o el comportamiento de la glucemia. Mediante una aplicación, se puede controlar el dato desde el teléfono móvil, tanto del niño como de su familia o en el colegio.

Quienes tienen instalada además una bomba de insulina de última generación, esta ajusta automáticamente la insulina según el nivel de glucemia y adapta la infusión a sus necesidades.

Todos los sistemas deben ser supervisados, requieren formación y educación por el paciente y familia, o por su entorno. «Favorece gañar calidade de vida. Algúns sensores non se poden colocar en menores de 4 anos, outros xa se utilizan mesmo en lactantes. É unha tecnoloxía que financia o sistema público de saúde», manifiesta Jesús Barreiro.

Este especialista resalta asimismo que «o avance tecnolóxico para a diabete é continuado. Mellorou moito o sistema de sensores e o tipo de insulina. Agora dispomos de insulina ultrarrápida, que se pode administrar e inmediatamente comer, sen ter que esperar».

Esther Aldrey, de la asociación de diabéticos de Santiago: «Foi o mellor invento para o benestar das familias e dos fillos»

Esther Nieves Aldrey, que pertenece a la asociación de diabéticos de Santiago, es rotunda respecto al avance que supone la bomba de insulina: «este foi o mellor invento para o benestar das familias e dos fillos», dice. Su hija Ariana es diabética y empezó a utilizar tecnología para tratar la enfermedad a los 5 años. A los 6 años le instalaron la bomba de insulina. Tiene 12 años y este mes le colocaron el tercer modelo «que é máis moderno, moito máis autónomo, case como un páncreas artificial, porque lle administra ou retira insulina segundo necesite», explica Esther. La tecnología para el tratamiento cambió su vida: «Cando era máis pequena, tiña que me erguer de noite varias veces para controlar a súa situación, poñía a alarma a cada pouco, era moi angustioso. Tamén durante moito tempo ía ao colexio todos os días á hora do recreo para que se tratase, tiña que a pinchar, pois no colexio non teñen enfermeira. Agora ela manexa a bomba ben, e eu podo controlar desde o meu teléfono canto lle vai durar a insulina, a tendencia de se vai subir ou baixar, se vai facer exercicio e outra información valiosa». Esther defiende «que todos os nenos teñan este sistema. Bastante castigo é que padezan esta doenza, merecen que así se lles faga unha vida moito máis feliz». La bomba de insulina la cargan cada tres días y admite que se modifiquen sus parámetros según la actividad que realice Ariana. «En calidade de vida supón unha gran mellora, é magnífica», insiste. «Quero que a miña filla teña unha vida normal, como calquera outra, que a doenza non a condicione. Este ano irá de novo aos campamentos da Xunta, onde xa estivo e non tivo problemas. Ela ten que ser autónoma, saber resolver os problemas en cada momento, e este é un descubrimento moi grande, unha gran axuda», sostiene Esther Nieves.