Atopou o seu propio mar en Compostela, onde deu o salto profesional aos escenarios
26 dic 2018 . Actualizado a las 10:19 h.Alba María Rodríguez Díaz, coñecida musicalmente polo seu nome, naceu nunha illa, nas Palmas. Seus pais «foron emigrantes, dentro do Estado». Pero con só un ano volveron a Vigo, de onde é súa nai. A cantante e regueifeira, que xa se sente unha compostelá máis, criouse moi preto do estaleiro, onde traballa seu pai, soldador. Quizais por isto, a artista sente especial apego ao mar. E aínda que pareza quedar lonxe de Santiago, «case parece que se pode albiscar dende o miradoiro de Belvís no solpor, onde vou moito para ver o mar», di convencida unha moza que leva a poesía dentro.
«Marta Dacosta ten un libro que se titula Crear o mar en Compostela, e é tal cal o fago eu», continúa. «Case sempre vou soa, aínda que teño levado a algunha amiga. No arco do convento hai un eco moi especial e temos cantado tangos e valses alí», engade.
Alba María chegou no 2013 á capital cultural para estudar Filoloxía Galega. «Ao principio o meu centro neurálxico era a praza do Pan (Cervantes), o lugar onde quedabamos os estudantes, moi preto dos lugares onde saiamos, como o Avante ou o Tarasca. Sendo máis nova lin un texto de Rosa Aneiros onde falaba da vida nos pisos de estudantes de Santiago e quedoume gravada a imaxe deles deitados en Bonaval. Pensei que de maior quería ser unha deles», aínda que tardou un tempo en descubrir que ese espazo de lecer non era o pequeno xardín que hai entre o Museo do Pobo Galego e a igrexa de San Domingos, recoñece. «Cando entrei e vin por primeira vez todo iso foi un descubrimento. Necesitaba un consolo», di.
«Despois descubrín o río, porque ata hai pouco vivía en Vista Alegre, mirando para o Pedroso, e atopeime ao lado da miña casa co Sarela, que para min era o máis parecido ao mar que tiña».
Da guitarra ao óboe
No barrio tamén atopou, por cousa do sino, unha escola de música onde desenvolver a súa gran paixón, aCentral Folque, onde agora traballa coordinando o centro e en labores de produción. Di que case non cabía nela cando soubo que as profesoras de canto tradicional alí eran Paulina Ceremuzynska e Ugia Pedreira, dúas das voces que máis admiraba. «Eu empecei a cantar aos 10 anos no coro da igrexa, aínda que nunca o conto. Na escola entrei en contacto coa frauta doce e levábaa a todas as partes. Quería ir ao conservatorio, pero o único que coñecía era privado e moi caro. É un tema como moi de proletariado, pero veño dunha familia humilde. No instituto tomei clases de guitarra como actividade extraescolar. Estaba todo o día metida na aula de música e con 13 anos entrei, coa idade máxima, no grao elemental», relata.
«Ao final collín o óboe, porque me parecía algo semellante á frauta e había unha compañeira que me podía prestar o instrumento. E serviume para aprender a respirar». Pero se algo a marcou en canto á cultura musical ese foi o seu irmán maior, Queco, quen lle leva oito anos e co que comparte escenario acotío. Recorda con cariño o seu debut en secundaria cando conseguiu que os seus compañeiros cantasen Aí vén o maio, de Luis Emilio Batallán, que «foi o hit da miña adolescencia». E tamén a súa primeira actuación pagada en Compostela, onde deu o salto profesional. «Foi na Gentalha do Pichel, con Queco. Non había entrada pero pasaron a gorra ao final e eles puxeron o resto. Ao mellor sacamos uns 50 euros cada un», recorda Alba María, unha artista que reivindica «con vehemencia o oficio», que ten que ser pagado, porque aos profesionais da música chéganlles as facturas, coma a calquera fillo de veciño.
Despois de gañar un concurso de canción de autor en Teo e ter sacado o seu primeiro disco de temas propios, Aínda, leva os últimos tres anos centrada na regueifa, a versión galega do rap. Achegouse a este xénero nun obradoiro escolar e atopou nel todo o que lle gusta: a poesía, o canto e o galego. «Empezas coa improvisación en probas escritas, onde tes moito tempo para pensar. E vaise exercitando», apunta. «Aínda non hai moitas mulleres regueiferas e menos da miña idade, polo que tamén atopei moito paternalismo», indica Alba María, quen aposta por experimentar, e tanto mete unha rima imitando o GPS como se acompaña de guitarra eléctrica e en solitario, como máis cómoda se sente. «Tamén fago confrontación, pero non é o que mellor se me dá», sinala.