Santiago: «O 90 % da historia son feitos reais»

19.45 horas • Libraría Couceiro • O compostelán David Conde presentará hoxe a súa primeira novela publicada en pepel, Hai santos que non queren ir ao ceo. Parte I: de cans e lobos. No acto acompañarano Javier Maseda Rodríguez, profesor da Facultade de Dereito; e Nuria Rodríguez Pedreira, profesora da Facultade de Filoloxía. Antes de que esta novela vise a luz coa editorial Laiovento, Conde difundira na Rede Los hijos de la luz, nese caso, en castelán. Esta segunda novela está ambientada a principios do século XIV, cando os cátaros parecían definitivamente eliminados despois de dous séculos de cruzada, pero na aldea de Montaillou, nos Pirineos, aínda quedaban uns fieis.

-Con eses antecedentes e vendo a dificultade do mundo editorial, ¿será unha maior satisfacción ver a súa novela publicada?

-Si, porque escribir unha novela é un traballo moi duro, sobre todo unha novela coma esta, que ten moita documentación e investigación detrás. Se despois ese traballo non se ve reflectido na publicación, queda en terra de ninguén.

-Un debut cunha novela divida en tres partes...

-Inicialmente foi concibida como unha única novela, pero si é certo que, dende o principio, estaba dividida en tres seccións. O feito de que se publique agora unicamente a primeira parte foi, por un lado, porque se estendeu máis do que realmente estaba previsto, e, despois, a efectos de publicación, resultou tamén ser unha vantaxe. As outras dúas partes está por ver se se publicarían en dous libros autónomos ou se refundirían nunha.

-¿Por que esta aposta pola novela histórica?

-O que me interesou da historia foi que son feitos reais, entón, o que se narra na novela nun 90 % son feitos que sucederon realmente. Ademais, os personaxes dos que se fala na novela son xente común, xente da pé, xente pobre, campesiños, pastores, baixa nobreza; son personaxes que non se adoita saber nada deles na historia, porque a historia sempre a escriben os vencedores e non se sabe nada dos que sufrían esas represións. Entón, resultábame moi interesante novelar ese feito, que está moi estudado por moitos historiadores, pero como novela nunca se fixera. Ademais, interesábame facelo en lingua galega, porque me daba a oportunidade de contar unha historia que escapaba un pouco do tradicionalismo de contar historias situadas en Galicia ou de costumismo galego.

-Narra gran parte desta novela usando a primeira persoa...

-É unha historia que se coñece moi ben, porque está rexistrada nos arquivos da Inquisición e hai moitos historiadores que a recolleron. Pero eu o que non quería -nin estaba capacitado-, era escribir un libro de historia, senón unha novela. Entón, coa primeira persoa o que se achega é a visión dos propios personaxes (unha nobre castelá, un humilde pastor e un membro da Inquisición), a súa reflexión, a súa maneira de vivir os actos. Por iso, escollín a tres personaxes de estratos e ideoloxías diferentes, para amosar esa disparidade de opinións.

-¿Canto ten de ficción «Hai santos que non queren ir ao ceo»? Ás veces, ao falar de historia pensamos en algo académico...

-A miña intención é unha peza de entretemento, aínda que procurei que estivese ben ambientada, que fose o máis fiel posible á realidade. O que tratei foi que non fose unha peza que alguén le e esquece, de feito, o que intentei foi presentar os dous puntos de vista, o da igrexa oficial de Roma fronte aos chamados herexes cátaros; amosar que o único que querían era a salvación das súas almas e facíano do xeito que crían máis axeitado: uns seguindo a doutrina católica e outros outra opción, pero nin uns eran completamente bos, nin os outros completamente malos.

-Ten referentes literarios diversos, de Auster a Castelao...

-Son bastante heteroxéneo, interésanme case todos os xéneros. O que consciente ou inconscientemente tendo é a escribir algo que non se pareza moito ao que máis me gusta. Entón procuro ter o meu estilo.