El tratante de Brión que vendió su primer cordero con solo 10 años por el doble de dinero por el que lo compró

Patricia Calveiro Iglesias
Patricia Calveiro SANTIAGO / LA VOZ

BRIÓN

Fran González junto a su hija mayor, Noa, de 20 años, una gran amante del mundo del caballo en la finca de Ganados Nimo en A Graña. «A miña filla gústalle isto. Viña todos os veráns comigo porque encántanlle os animais, pero decidiu coller outro camiño profesional, que é algo que respecto moito».
Fran González junto a su hija mayor, Noa, de 20 años, una gran amante del mundo del caballo en la finca de Ganados Nimo en A Graña. «A miña filla gústalle isto. Viña todos os veráns comigo porque encántanlle os animais, pero decidiu coller outro camiño profesional, que é algo que respecto moito». SANDRA ALONSO

Francisco González lleva dos décadas en el oficio sobre el papel, en Ganados Nimo, que tiene una finca de 40 animales en A Graña y mueve actualmente sobre 1.500 terneros a la semana para fuera de Galicia

23 nov 2024 . Actualizado a las 21:36 h.

«O primeiro trato nunca se esquece», dice Francisco González Pardal. Él empezó muy joven, con solo 19 años, a comprar y vender animales junto con el que hoy es en Ganados Nimo su socio, Alberto Nimo, quien por aquel entonces tenía 16. Él y su cuñado destacaron desde el principio entre el resto de tratantes por su juventud, pero supieron ganarse la confianza y respeto de los clientes hasta tener hoy una finca con 40 animales en A Graña (Brión) y mover sobre 1.500 terneros a la semana para fuera de Galicia. Cuenta Fran que él se crio en Lousame y desde muy pequeño mostró interés por las transacciones que hacían en su casa: «Tiñamos unha granxa e, cando vendían un tenreiro, tiña que estar eu sempre presente. Quería ver o trato, como o facían, e pedíalles que o fixeran cando eu viñera da escola para poder estar alí».

Con dos décadas de oficio sobre el papel, su primer trato lo hizo siendo solo un niño, cuando tenía apenas 10 años: «Un amigo do meu pai encargáralle un cordeiro para matar o día da festa e, como non o tiñamos, eu saín comprar un ao veciño. Conseguino por 60 euros e vendinllo a este señor polo dobre. E, xa con 12 anos, compraba polas feiras algún poldro para vendelo a particulares ou carnicerías», recuerda con orgullo un hombre que, antes de tratante, se dedicó a la construcción. «Era o bum do ladrillo e empecei a traballar cunha máquina nas obras, na empresa dun familiar, porque daquela facíalles falta persoal. Estiven 2 anos fóra e tiven a miña primeira filla, con 19 anos. Foi nese momento cando decidín deixar o mundo da construción, porque non me gustaba. Volvinme e o pai do meu socio ensinounos todo o que tiña que ver co trato. El especializouse no vacún, e eu no equino», recuerda Fran.

Este vecino de Brión fue uno de los tratantes premiados en la última edición de la Feira do San Martiño de Teo por ser el participante más joven, a sus 38 años. Asegura que le hizo especial ilusión esa distinción «porque levo indo desde moi noviño a esa feira, que por proximidade con Lousame é das que máis sentimos coma nosas. Lembro que a miña nai levoume con 4 anos por primeira vez e, dende aquela, xa na véspera me poñía nervioso e trataba de ir por todos os medios». Su día a día hoy viene marcado, precisamente, por el calendario ferial: martes en Silleda, miércoles en Santiago y Torrelavega (Cantabria), jueves en Pola de Siero (Asturias)...

«Cada vez quedamos menos no trato e hai moito menos gando. Polo San Martiño, por exemplo, teño levado 50 ou 60 cabalos, mentres que o día 11 deste mes había só 23 e eran exemplares de carne, para o consumo, que acaban case sempre en Francia ou Italia. Antes, ao ser tan novos, custábanos un pouco que nos tomasen en serio. Por aquí xa nos coñecían e sabían que levabamos unha liña de traballo boa, pero cando ías por España adiante había certa desconfianza. Agora xa é outra cousa porque conseguimos facernos un nome propio. Cando compramos o primeiro camión eu tiña 20 anos. De feito, tivémolo parado tres meses, ata que fixen os 21, para poder andar con el. Hoxe temos tres camións traballando para nós», indica el tratante brionés.

Su profesión, dice, «é dura porque tes que romper a cabeza para comprar a bo prezo e logo vendelo ben. O máis bonito é cando ves que fieches ben o teu traballo, ves ao cliente satisfeito e sintes coma un alivio». Reconoce que ha pasado noches sin dormir cuando comercializa camiones cargados de animales, «xa non só polo diñeiro senón pola responsabilidade. Agora os pagos fanos aos 30, 60 ou 90 días. Pero o papeleo é o que máis me saca o sono. As empresas que quedan nisto son solventes e serias. Antes calquera che podía pegar un sablazo, pero cada vez hai máis burocracia e esíxenos máis papeleos, especialmente no caso dos equinos que son aptos para consumo humano, e nós temos que estar máis formados. E, no vacún, hai que estar moi pendente polos novos focos de virus. Iso fai que todo sexa cada día máis complicados».

Cuenta Fran que, con dos hijas, no cuenta con que haya relevo generacional como tratante: «A pequena xa non quere saber disto. A maior si que lle gusta, pero prepárase agora para ser policía». Constata que no hay muchas mujeres tratantes, pero considera que serían bienvenidas igual que otro tratante novato cualquiera.