Fallado el concurso infantil de redacción y dibujo «Coñece o teu concello» que organiza La Voz
17 jun 2018 . Actualizado a las 05:00 h.Han participado cientos de niños y niñas con sus redacciones y dibujos, alumnos de colegios de la práctica totalidad de los 25 municipios que forman parte del ámbito territorial de la Delegación de Santiago de La Voz de Galicia. Aunque todos ellos, por uno u otro motivo, son merecedores de premio, solo se podían seleccionar seis, y la decisión no ha sido fácil. Coñece o teu concello, el concurso infantil organizado por La Voz con la colaboración del Concello de Santiago y la Diputación de A Coruña, demuestra, un año más, que los pequeños de la casa tienen mucho que decir sobre el entorno donde se desarrollan sus vidas, y que los mayores pueden sacar muchas conclusiones sobre ello. No solo su círculo más cercano de familiares, amigos y profesores, sino también quienes tienen alguna capacidad de decisión sobre la mejora de su ciudad, de su barrio, de su pueblo. Porque en su mirada, expresada en forma de dibujo (hasta ocho 8 años de edad) o de redacción (de 9 a 12 años), hay de todo, desde la reivindicación de mejores espacios para el juego o el paseo, hasta el orgullo de vivir en lugares incomparables o la recreación de historias y leyendas.
Accésit. Aroa Conde Moure, de 7 años, dibujó esta inconfundible estampa de Pontemaceira.
En cada modalidad hay un primer premio, al que corresponde un iPad Apple mini, y dos accésits, con sendas tabletas Samsung. Además, los colegios en los que estudian los dos ganadores recibirán sendos ordenadores portátiles. En dibujo, el primer premio es para Iago García Mirás, de 8 años, alumno del Chester College (Montouto-Teo); y los accésits, para Aroa Conde Moure, de 7 años, alumna del CEIP Agro do Muíño (Ames); y Antía Pérez Lado, de 8 años, que estudia en el CPI dos Dices, de Rois.
Accésit. Antía Pérez Lado, 8 años, dibujo una urbanización del rural
Concurso de Redacción
Lois Docampo Rodríguez ganó el concurso de redacción con su poética mirada de la vida en la ciudad y de la lluvia. Los accésits son para Álvaro Otero Cambeiro, por una imaginativa historia basada en los nombres de las calles; y para Sara Antón Vázquez, del CEP de Ventín, por un relato desbordante de sentimiento.
primer premio
Pola mañá, a través da fiestra podo ver o Pedroso, coas delgadas antenas no alto. A esta hora a néboa flota sobre os tellados da cidade vella. As rúas bulen de actividade. Pasan estudantes con présa, e tamén, con bastón e mochila, outros camiñantes de pasos cansos e nos ollos a ledicia de chegar ao seu destino.
Pode que este día nos visite tamén unha vella coñecida: a chuvia, miúda de gotas pequeniñas que apenas fan cóscegas na cara. Ou, por veces, decidida a mollar en serio, un chaparrón que fai distinguir regueiros parede abaixo.
Logo, para. Nos parques a herba sorrí. Brillan charcos. Reluce a pedra recén duchada. De lonxe, rebota o son dalgunha hora perdida dun campanario.
Esmorece a tarde. As farolas prenden reflexos novos nos cristais e nas lousas. Nas prazas ferve un rumor distraído de conversas.
Baixo o ceo escuro, a noite cae sobre a cidade en calma.
Lois Docampo Rodríguez. 10 años. Colegio Divino Maestro. Santiago.
accésit
Gústanos a miña familia e a min pasear sen rumbo por Compostela. Miña nai sempre me di: «Álvaro, fíxate no nome da rúa, que bonito é».
Realmente ela ten razón. Hai moitas rúas que empezan por «entre». Entremuros, Entrerrúas, Entregaleras. Unha rúa principal, que é a rúa Preguntoiro, ¿será que a xente preguntaba onde atopar a Catedral?. Moitas rúas de vellos oficios: Acibechería, a Tahona, o Obradoiro. Algunhas simpáticas, como Sae se Podes, Caramoniña. ¿Será que vivía unha muller moi guapa?. Tránsito dos Gramáticos, ese é dos mellores nomes de Santiago.
Esta é a miña mirada de Santiago: ler o nome da rúa e ir inventando historias.
Álvaro Otero Cambeiro. 10 años. Colegio Manuel Peleteiro. Santiago.
accésit
Había unha vez unha nena chamada Antía que todos os días ía pasear co seu avó Pepe por Ames. O seu avó ensináballe os sete muíños, porque neles había unha morea de historias da súa familia.
Un día a nena volveu coma sempre do colexio e non atopou ao avó esperando por ela senón que atopou aos seus pais con cara de desgusto. A nena, estrañada, preguntou que pasaba. O seu pai explicoulle que o seu avó estaba facendo unhas probas xa que lle notaran algo raro, e que non lles dicían se lle pasaba algo ata a noite.
A nena estaba moi preocupada polo seu avó. Cando chegou a hora de cear explicáronlle que o seu avó tiña alzhéimer e que ao mellor non a recordaba. A nena, moi desgustada, foi para a cama.
Varios días despois, cando a neniña volvía do colexio, atopou ao seu avó na casa. Como non a recoñecía levou un gran desgusto. Unha semana despois, preguntoulle aos seus pais se podían ir todos xuntos a dar un paseo por Ames. Os seus pais aceptaron e puxéronse en marcha.
A nena levou á familia á ruta dos muíños de Riamonte e foille contando ao avó todas as historias que el lle contara a ela: «No muíño Novo coñeciches a túa muller, acórdaste?. Era unha persoa encantadora á que querías moito. No muíño de Vilar a túa filla díxoche que ías ser avó e ti puxécheste moi contento. No muíño de Ortoño cando ías cumprir 65 anos fixéronche unha festa de aniversario sorpresa. No muíño de Pedra comunicáronche que a túa muller falecera, puxécheste moi triste. No muíño da Xustiza roubáronche a carteira (polo que non tiña moita xustiza), menos mal que non levabas as tarxetas nela. No seguinte muíño ías escribir todas estas historias con detalle. E, por último, no muíño de Arriba de Todo contábasme todas as historias e eu facíache unha morea de preguntas».
-Acórdaste?
O avó tivo un momento de claridade e contestou:
-Como non me ía acordar, parrula. Contestou o avó.
Sara Antón Vázquez. 10 años. CEP de Ventín. Ames.