Alejandro Baliñas: «Coñécenme como o galego da Ópera de París, na que xa cantei en 70 funcións»
SANTIAGO
El cantante lírico santiagués, que rompe moldes y despunta como bajo en distintas óperas europeas, ya tiene fechas cerradas hasta el 2028. De vuelta a casa, no deja de reinvindicarla. «Falei tanto de Villestro en París que xa hai compañeiros que o sitúan», comenta con orgullo
14 jun 2024 . Actualizado a las 04:29 h.Casi recién aterrizado de París, el cantante lírico compostelano Alejandro Baliñas ya disfruta de un mes de descanso en su casa, en la parroquia de Villestro. «Nos últimos tres anos case non puiden vir. Tiña morriña, aínda que estou contento polo logrado. Aos 26 anos cumprín xa moitos soños… e os que me quedan», subraya espontáneo y con una pasión que transmite. «No escenario dou sempre o máximo. Cando se abre o telón e canto a primeira frase, non hai sensación comparable. Xusto antes de saír penso no meu avó e no meu padriño, dos que sei que se viviran tolearían ao verme. Iso dáme forzas. Dígome "imos", e a gozar», añade, restando trascendencia a una rápida trayectoria como bajo, con la que despunta y embelesa en grandes óperas.
Evoca que, de niño, mientras estudiaba en una escuela unitaria, y para calmar un carácter nervioso, sus padres le apuntaron en la Escola Municipal de Música de Santiago. «Empecei co piano, instrumento que, cos anos, se complementa con coro. Unha mestra identificou que había unha voz interesante e animoume a presentarme a canto. Aí, outra profesora púxonos unha ópera, da que non sabía nin que existía, e namorei. O que cantaba era, ademais, Carlos Chausson, quen cos anos foi profesor meu», señala, aclarando, que tras continuar su formación en A Coruña, en el 2019 ingresa en el Conservatorio del Liceu de Barcelona. «Durante esa preparación puiden tamén introducirme nunha escola de ópera en Sabadell, e debutar alí na temporada profesional. Empecei a conseguir roles e decidín apostar por iso. Algo que marcou a miña vida foi cuestionarme se o que fago en cada momento é o mellor. En Barcelona valorei sumar experiencias antes de quedarme para obter a titulación. E iso a pesar de que alí, e tras pedirlles eu poder ter clase con Chausson, ao que xa coñecera, fixérono posible», reconoce.
«Busquei Operastudios, que son como academias, e contactei coa de París. Chamáronme para unhas audicións. Sabía da dificultade ao contar eles con dous baixos, pero me colleron», prosigue, admitiendo con humildad la excepcionalidad de lograr, en el registro de bajo, una plenitud vocal a una edad temprana. «É certo que ao mellor atopei certas cousas máis rápido, pero en min a clave está en desfrutar do que fago, algo que se transmite», defiende.
«No 2021 comecei en París a residencia como artista lírico, debutando logo na súa Ópera Nacional. Tras dous anos, neste curso fun un dos sete integrantes da primeira ensemble que ten a institución en 60 anos, que é como un persoal fixo para varias producións ao ano», comparte sobre una exitosa evolución que le llevó el año pasado a ganar dos premios, el Cércle carpeaux y el AROP, que dan los sponsors de la Academia y los mecenas de la Ópera. «Foi incrible participar en 70 funcións, diante de 3.000 persoas. Alí, ao ser eu tan pesado falando ben da miña terra, xa me coñecen como o galego da Ópera de París», enlaza con orgullo, rescatando más logros recientes. «Entre as cousas que me fixeron ilusión foi tamén ir á Accademia Rossiniana de Pesaro, onde compartín escenario con cantantes que admiro, e, ao Festival do Salzburgo, co que soñaba dende neno. Alí foime ver a miña familia», destaca. «En Venezuela cantei un Fidelio dirixido por Dudamel, unha proposta na que o meu papel o repetía diante outro cantante en linguaxe de signos. Foi emocionante», resalta.
«Tralo verán, e ao non ver moita evolución nos papeis aos que optaba, non estarei no ensemble. Iso si, teño datas cerradas ata o 2028, entre elas, cantar un Turandot en Sevilla, facer de Fígaro no Liceo de Barcelona ou estar nunha zarzuela en Basilea cun dos mellores directores de escena, a quen coñecín nunha formación dunha hora e, para a miña sorpresa, escribiume un e-mail», agradece.
Ya en casa, comparte anhelos, como el de cantar en Santiago junto a Rosalía Cid, la joven soprano compostelana que debutó en el Scala de Milán. «Hai unha gran canteira galega que renova a ópera. Iso debería coñecerse. Eu xa penso nun proxecto que achegue a ópera a todos os públicos, que amose que é o espectáculo total, que engancha», remarca. «En Villestro hai veciños que me piden que non peche a ventá para escoitar mentres ensaio», apunta feliz.