Rafael Martínez: «Precisamos respostas e solucións sobre a vida digna e a morte digna»

Joel Gómez SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO

Xoán A. Soler

Dirige unas jornadas en la USC que abordarán la situación del tema en varios países

12 jul 2019 . Actualizado a las 05:00 h.

La muerte, ayer, del francés Vicent Lambert, tras más de una década en estado vegetativo, situó de nuevo en primer plano de la actualidad el tema de la muerte digna. Como en su día fueron los casos del médico Luis Montes, del tetrapléjico Ramón Sampedro o el aún reciente de María José Carrasco. El esposo de esta madrileña, Ángel Hernández, será uno de los participantes la próxima semana en las jornadas Vida digna, muerte digna, que organizan en la Facultade de Filosofía el profesor Rafael Martínez y la enfermera Cruz Fernández. «Este é un dos problemas da sociedade actual, que supón un desafío para o Estado de dereito e para asuntos centrais como os da propia concepción da vida e da saúde. Abordaremos a situación desta cuestión en España e internacionalmente, con especial atención ás dimensións clínica, xurídica e política», afirma Rafael Martínez.

«Estamos na idade da clínica e isto é algo relativamente novo. Levamos unhas décadas nas que nos movemos xa neste terreo e precisamos respostas e solucións sobre a vida digna e a morte digna na nosa sociedade», agrega este docente.

Cuarenta personas están inscritas para participar en las sesiones, entre el lunes y el jueves próximos. Como ponentes intervendrán Javier Velasco, presidente de Derecho a Morir Dignamente; el médico Fernando Marín y la profesora Ascensión Cambrón, que presiden esa entidad en Madrid y Galicia; el oncólogo Francisco Barón; Miguel Anxo García, psicólogo del CHUS; Felipe Trillo, médico de familia; la enfermera María Cruz Leirós; o Carmen Juanatey, catedrática de Derecho Penal, entre otros especialistas. «Esta diversidade de puntos de vista evidencia que se trata dun problema importante e transversal. Partimos dunha decisión da persoa sobre un acontecemento que confronta unha sociedade dominada basicamente por unha concepción da vida e da morte de inspiración relixiosa, no noso caso do cristianismo católico, de persoas que entenden que a vida non é súa; e outras, como o meu caso, que entendo que a vida é miña, e pensamos que non se nos pode impor a vida cando está reducida polo sufrimento», sostiene Rafael.

En Galicia y en España el tema salta a la actualidad de forma recurrente, como ocurre los últimos días en Francia. Rafael afirma que «hai lexislacións nos Países Baixos, Bélxica, Suíza, ou nos Estados Unidos, no estado de Oregón. Este é un asunto co que acontece que, en privado, todo o mundo parece entender que non hai demasiada discusión, que é unha cuestión fundamentalmente técnica e que está moi elaborada. As resistencias están en que vimos dunha tradición en que as relacións coa vida e coa morte se establecen desde unhas determinadas concepción e hai que asumir unha nova concepción», resalta el profesor.

Insiste en que, ante situaciones como la de Lambert, Sampedro y otras semejantes, «non se trata de que cadaquén busque unha especie de solución desesperada, senón facer as cousas con serenidade, como dicía Ángel Hernández. Temos que nos preguntar por que María José Carrasco ten que morrer comprando un produto case dunha maneira clandestina en vez de con coidados médicos e coa atención precisa para que se faga dunha maneira digna. É algo tan simple coma iso. Por iso nestas xornadas esperamos crear vías de debate e facer unha chamada de atención sobre o tema; e a presenza de Ángel será moi valiosa, porque el e María José tiveron a coraxe de confrontar a sociedade coa contradición dunha muller sometida a unha vida completamente reducida polo sufrimento cando ela, desde a súa conciencia e con total autonomía, decidira que esa vida non a quería».