Martín Souto: «Santiago ten un patrimonio natural rico e descoñecido por moitos»
SANTIAGO
La carballeira de Conxo es «un bo exemplo do bosque galego e da flora da ribeira», afirma el investigador de Botánica en la Facultade de Bioloxía de la USC
16 may 2019 . Actualizado a las 05:00 h.«Santiago é un luxo no que se refire a masa verde. Non teño datos seguros, pero posiblemente sexa das cidades con máis metros cadrados de espazos verdes por habitante de Galicia. Pero non falo de céspede, senón dunha cidade que ten un patrimonio natural rico e variado na cidade e no rural». Así responde Martín Souto cuando se le pregunta por Santiago desde su visión como botánico.
Martín Souto, investigador de la USC, conoce en profundidad los espacios naturales de Santiago y lamenta el estado de abandono al que estuvo sometido «o bosque de Conxo durante moitos anos. A súa recuperación foi unha actuación interesante, porque puxo en valor un patrimonio abandonado e esquecido». La carballeira de Conxo «vinculada ao mosteiro, onde está o psiquiátrico, era moito máis grande da que hoxe vemos. Alá no 1835 cortáronse as árbores da parte sur da vía do tren. Por sorte salváranse moitos dos carballos, que teñen 130 anos. Son as últimas testemuñas vivas do banquete. Cando se celebrou eran pequeniños, e hoxe son adultos. A carballeira de Conxo é un bo exemplo do bosque galego, e da súa impresionante riqueza. Non falo só de carballos. Alí hai plátanos de sombra que son tan antigos coma os propios carballos». Estos árboles son de la misma época que los carballos de San Lourenzo. «Cando o ano pasado, nun temporal, caeu un deles, comprobamos que tiña uns 130 anos. Sen dúbida, as árbores contan tamén a historia da cidade», apunta.
El experto en botánica destaca la importancia del pulmón verde recuperado en Conxo también «pola recuperación e conservación da vexetación da ribeira do Sar. Son árbores acostumadas ao noso clima. Os freixos, ameneiros, loureiros, entre outros moitos, son árbores que forman parte da nosa flora autóctona, a que temos o deber de conservar». El investigador Martín Souto considera que los espacios verdes de Santiago, no solo el de Conxo sino también otros como el del Pedroso y los senderos de los ríos Sar y Sarela, son «ricos noutra vexetación, a da ribeira dos ríos. Nas súas beiras, sen moito esforzo, podes atopar todas as herbas que poidas imaxinar. Non só as de San Xoán; os fentos son espectaculares».
Martín Souto considera que uno de los factores que favoreció la conservación de la riqueza vegetal del bosque de Conxo fue precisamente su abandono durante años. «Non se viu afectado pola deforestación coma outras zonas galegas. A carballeira librouse da presión que tiveron outros espazos nos que se cortaron as árbores autóctonas para plantar especies de crecemento rápido, como eucaliptos e piñeiros, o que supón a perda da nosa diversidade, unha cuestión a evitar sempre».
En su opinión, el aislamiento «foi beneficioso. Agora hai unha maior sensibilidade na conservación do noso patrimonio natural, polo que non debería estar en risco. Non deberían levarse a cabo accións daniñas, porque a xente ten máis conciencia de protección do medio natural».
En cuanto a la apertura de caminos y senderos en las márgenes de los dos ríos compostelanos, Martín Souto cree que las actuaciones cumplen con el respeto al medio. «Os camiños respectan a vexetación das beiras. Soamente se eliminaron as especies invasoras». Souto recordó el trabajo realizado hace unos años para la puesta en valor de la Selva Negra, en la falda del Pedroso, que permitió la recuperación de un espacio de gran valor botánico. «Na ladeira cortáronse os eucaliptos e deixaron as árbores autóctonas, e plantáronse tamén outras especies, pero das nosas», lo que permitió avanzar en la puesta en valor del patrimonio natural de Santiago y de Galicia.