Manuel Prieto: «É un ano de boa castaña, pero hai un 50 % menos e por iso é máis cara»

Margarita Mosteiro Miguel
marga mosteiro SANTIAGO / LA VOZ

SANTIAGO

Sandra Alonso

«Cando tiña 14 anos meu pai díxome se quería ir só a Porta Faxeira, e ata agora»

15 nov 2018 . Actualizado a las 11:49 h.

Manuel Prieto ya sabía en septiembre que la temporada de castañas no iba a ser buena, porque «xa o di o refrán, en agosto teñen que arder, e en setembro teñen que beber». La cuestión es que, efectivamente, «non é un bo ano de castañas. Nalgunhas zonas sobre un 50 % menos, e no mellor dos casos pode que a produción chegue a un 60 %», comenta. Con esta escasez, los precios son altos, «así que hai que buscar moito para que saian as contas». Manuel es la cara conocida de la venta de castañas en Santiago, y seguramente pocos sean los compostelanos que no hayan comprado un cucurucho de ellas calientes en su puesto de Porta Faxeira.

Ya van 50 años de trabajo en la calle: «No verán cos xeados en Cervantes; en canto empeza o mal tempo, coas castañas en Porta Faxeira». Cuando solo tenía 13 años iba junto a su padre, Néstor Prieto, y le ayudaba en el puesto de O Toural, pero «cando tiña 14 anos meu pai preguntoume se me atrevía a ir só para Porta Faxeira, e non o pensei; ata agora». Durante muchos años, su padre iba a vender las castañas al colegio Minerva (antiguo Peleteiro) en la rúa República Arxentina. «Vendía as castañas aos nenos pola reixa, e cando acababa alí, xa viña para O Toural». Eran años de muchas horas de trabajo cada día, ahora «só vou pola tarde, porque pola mañá non se vende». Tras una vida dedicada a la venta directa, Manuel reconoce que «non penso na xubilación, mentres o corpo aguante non quero deixalo. Canto era mozo era máis duro, porque é un traballo sacrificado, pero agora xa estou acostumado. E cando vai tempo moi malo xa non baixo».

Aunque no sería capaz de imaginar su vida sin el carrito de los helados o sin el tren de las castañas, Manuel Prieto iba para electricista. De hecho, estudió en maestría electrónica y es un experto en alta fidelidad. «Fago altofalantes e outras cousas, pero iso é máis para estar entretido. Nós comemos da venda de castañas e xeados». Precisamente sus conocimientos en electrónica y la ayuda de un amigo le permitieron mejorar los vehículos. «Antes había que ter forza para empurrar; agora teñen motor. É máis levadío», comenta.

Todos los días cumple escrupulosamente con el ritual. Manuel y su mujer dedican unas horas de la mañana a preparar las castañas que se asarán por la tarde, y alrededor de las cuatro y media está ante el asador para empezar la venta, hasta que termina las existencias. Los mejores días son los «soleados, pero fríos. Os que temos estes días». «Cando chove moito non queda ninguén na rúa, entón marcho», explica. El problema es que «pérdese todo, porque as castañas asadas non as podes vender; e as cortadas estráganse. E por enriba, chego á casa totalmente mollado. Non pode ser, que a saúde hai que coidala».

Con 50 años de venta directa en la calle, Manuel atesora cientos de anécdotas, «pero o mellor é o trato coa xente. É moi agradable». Recuerda el caso de un señor que fue varias veces seguidas, «e todas dicía: “Non teño fame, pero cheira tan ben...’’. Levou un euro e volveu varias veces por máis». El secreto de las castañas de Manuel es que «son feitas á brasa. Non saben igual cando se fan no forno». Pero brinda un consejo: «Cando se sacan do forno é mellor tapalas cun pano para que rematen de facerse. Así estarán máis brandas. Non che conto máis trucos, é mellor que veñan comprar», bromea.

Manuel Prieto compra directamente las castañas, porque «gústame velas antes». No tiene un único sitio para ir a comprar, pero «as mellores son as de Ourense». Más concretamente, las de Verín, O Barco, Manzaneda y la Ribeira Sacra, «as mellores de todas».