Olalla Domínguez: «As familias precisan máis apoio para asistir mellor o dano cerebral»

«Na área sanitaria de Santiago hai persoas de 40 anos que, tras padecer un ictus, foron ingresadas nunha residencia de maiores, que non é un espazo apropiado para elas; outras acoden a centros para persoas con discapacidade intelectual, ou están na casa, e non se benefician de recursos para mellorar a súa calidade de vida e a das súas familias», afirma Olalla Domínguez, traballadora social que coordina o programa de intervención comunitaria da asociación de dano cerebral adquirido Sarela.

-¿En que consiste o programa?

-Ao ver como moitas persoas afectadas de dano cerebral adquirido non acceden a recursos para a súa rehabilitación, decidimos promover este programa de forma máis intensa, aínda que xa antes se facían actividades. Tentamos chegar á poboación xeral, a profesionais, a persoas coidadoras, e facer prevención en centros de ensino.

-¿Que actividades realizaron?

-Comezamos en abril do 2017, e nun ano fixemos 90 reunións en todos os concellos da área sanitaria de Santiago: 46 con persoal de servizos sociais, 40 en centros de saúde de atención primaria, no CHUS e no hospital de Ribeira; 22 charlas para persoas coidadoras e familiares; e 3 en centros de ensino non universitario, orientadas para a prevención de traumatismos en accidentes de tráfico.

-¿Que resposta tiveron?

-En xeral moi boa, as valoracións que nos fan son positivas, ven útil a nosa intervención. Participamos traballadoras sociais terapeutas ocupacionais, logopedas, educadores sociais, persoal de enfermería, psicólogas e fisioterapeutas. Insistimos nas posibilidades que ofrecen os recursos existentes, que moitas veces se descoñecen; ou como promover adaptacións e axudas técnicas nos domicilios, e como utilizar ben eses medios.

-¿Non se utilizan ben?

-En moitas ocasións non. Por exemplo, nunha vivenda tiñan un guindastre e tivo que ir unha terapeuta ocupacional de Sarela para lles ensinar como se usaba.

-¿Cal é o problema máis preocupante que detectaron?

-Que as familias precisan máis apoio para asistir mellor o dano cerebral. Cando unha persoa afectada, despois da alta no hospital vai para a casa, quen asume o seu coidado é a familia, e a maioría non teñen recursos para afrontar esa situación.

-¿Que apoios precisan?

-Formación, axudas e recursos, a maiores do que precise a persoa afectada de dano cerebral adquirido. Vimos que o 89 % das persoas coidadoras son mulleres. Por iso ofrecemos tamén orientación e apoio para familiares e coidadoras, para asistir mellor a doentes; e para que fagan rede entre elas, que lles sirva de apoio.

-¿Cal é a finalidade do programa de intervención social de Sarela?

-Dar máis e mellor calidade de vida a doentes e ás súas familias e coidadoras. Porque a complexidade da discapacidade cognitiva ou física que se dan co dano cerebral adquirido continúa a ser moi descoñecida. E traballamos nunha área moi grande, con moita dispersión, con persoas que residen en zonas rurais afastadas; moitas veces sen posibilidades de transporte, ou sen transporte adaptado, por exemplo, para unha cadeira de rodas.

-¿Poden ofrecer axudas?

-Hai concellos que nos piden que desde Sarela se ofrezan servizos para vencer esa distancia, e as dificultades que teñen moitas persoas afectadas para vir ao noso centro de rehabilitación de Compostela. Estamos a estudar o que se pode facer, aínda que a prioridade é garantir a atención especializada que agora se dá no noso centro de rehabilitación en Santiago.

Equipo. Olalla Domínguez coordina o equipo de profesionais que realizan o programa de intervención social do centro de dano cerebral Sarela.

Obxectivo. Mellorar a calidade de vida de doentes con dano cerebral, e as súas familias e coidadoras, na área sanitaria de Santiago.

---

---

---