O autor presenta esta tarde «Camiños na auga», que narra o periplo dun rapaz albino que escapa de África
14 abr 2016 . Actualizado a las 05:00 h.20.00 horas???Librería Couceiro???Manuel Núñez Singala presenta esta tarde a súa última novela, Camiños na auga, unha viaxe a través de África. O autor, que tamén dirixe o Servizo de Normalización Lingüística da Universidade, estará acompañado polo crítico literario Armando Requeixo e polo director xeral de Galaxia, Víctor F. Freixanes.
-¿Que aporta de diferente ao resto das súas obras?
-Esta é unha novela extensa, o que xa é unha certa diferenza. Nas outras, ademais, a lingua, Galicia, a maneira de ser dos galegos tiñan unha certa importancia e, esta vez, é unha historia que transcorre en África na súa totalidade. O protagonista é un negro albino, co cal non aparece a palabra galego en toda a novela.
-¿Por que este xiro?
-As historias teñen que ser interesantes, pero non teñen que transcorrer aquí. Hai temas que son universais que se poden proxectar dende aquí ou non, e na literatura galega pódense tratar temas propios e doutros sitios.
-¿Por que escolleu África como referente?
-Lin nun xornal unha nova dun albino que chegou a Canarias e que, ademais, conseguiu asilo porque os albinos en África están moi perseguidos. El chegou a Canarias, pero os emigrantes están chegando a todas as partes, e quería reflexionar un pouco sobre eses periplos, que pensa esa xente, de onde ven, que é o que busca, para ir máis alá desa percepción que algúns teñen de que veñen a quitarnos o traballo. Eles buscan o mesmo que buscabamos os galegos hai anos en América ou Europa. É xente moi valiosa, que ten iniciativa e nós mirámolos con certo desprezo, como se foran cidadáns de segunda clase, cando estou seguro de que son xente moi interesante.
-Entón, nesta novela deixou o humor presente noutras das súas obras...
-Si, a retranca e o humor máis presente noutros libros aquí non figuran. É unha novela no que o tema non se presta.
-Despois desta novela longa, ¿deixará o teatro?
-Non, pero depende un pouco da historia que veña, porque hai historias que encaixan no teatro, nunha narración breve ou se alongan. Esta historia ía ser un conto breve, ía liquidalo en 15 páxinas, pero a historia tirou de min e dinme conta que necesitaba máis espazo. Ao final, foron case 300, foise desenvolvendo a medida que a historia o ía pedindo.
-Fala de historias, ¿onde busca as referencias para as súas creacións?
-Moitas veces na prensa, porque os xornais recollen moitas historias, algunhas ben curiosas.