Cruzar o Atlántico a nado

A todo rockero hispánico de pro se lle aparece un día o fantasma de Joan Manuel Serrat cantando como quen non quere a cousa, cun vaso na man, ligando con fillas de votantes de Convergencia i Unió e lembrando pillabán que detrás de toda canción aparece a sombra dunha copla. Igual que detrás de cada balada de McCartney hai unha sombra de música irlandesa. O pop é así, non hai que darlle tantas voltas.

Cando baixa o ruído algo hai que contar e reaparece ese xeito de facer cancións e parece que as letras se afán mellor a unha música menos contundente. A prensa musical ten por costume atribuír estes cambios á madurez dos músicos, a que o rock ten vixencia limitada ou a que o mundo xira unha vez por día.

Pero vamos a supoñer que Xoel López fixo o mesmo que fixeron tantos músicos británicos e que, aínda hoxe, é aplaudido con intensidade pouco elegante por toda a prensa musical hispánica. Os músicos ingleses decidiron deixarse influenciar pola música norteamericana que, para eles, era o outro lado do Atlántico. Escoitaron e déronlle a volta porque o mesmo non podían facer. Xoel López fixo maís ou menos o mesmo e tirou para Buenos Aires e decidiu deixarse influír por outra maneira de facer.

Ocorre que os tempos van dando voltas, máis dunha vez por día, e agora a etiqueta de cantautor volve ser aceptada como algo máis que a chapa que dá alguén sobre o mundo, o sufrimento e el mesmo. Habería que investigar algún día se hai unha relación directa entre o feito de que o mundo vaia mal e que os cantautores sexan mellor recibidos. Tampouco é que Xoel López se pasara ao lado escuro do rock. Hai exemplos dese xogo, Calamaro, Juan Perro. Porque sempre chega un momento na vida dun músico que quere contar algo propio. Pero para os que medramos por aquí sucede que hai moito onde escoitar, e que houbo un tempo de radios, flores e herbas. E que a sombra de Serrat é moi estirada.

Música | Xoel López

Teatro Principal

Días: Mañá

Horario: 21.00

Entradas: 15 e 12 euros

Poesía | AldaoLado

O material da nóminas

Hai uns anos a poesía era como gasosa. Parecía que ía darche un subidón, pero era todo aire. Non hai tanto tempo. En segundo quen a dixera, tamén había algo de onanismo, pero isto cando menos leva algo de sexo. A poesía non cambiou tanto, pero a sociedade si. Porque agora temos a certeza de todas aquelas cousas que a poesía quería ignorar: somos economía. Estamos feitos do mesmo material que escasea nas nóminas. Estamos aquí, descubertos na condición limitada da supervivencia, intentado fuxir dunha resaca que beberon outros. Dispostos, iso si, a calquera cousa por 30 euros. Máis atrapados agora, despois de descubrir que a poesía mentía tanto como a banca.

Ultramarinos

Días: Hoxe

Horario: 22.30

Entradas: 4 euros

POR PETICIÓN POPULAR

Teatro | Sexo, mentiras e códices calixtinos

A verdade e unha chave allen

O único que lle faltaba ao Códice Calixtino era unha obra de teatro. Quen lle botou valor para contar este sainete de pecados humanos e mentiras mal contadas foi Chévere. Para que o espectador sexa soberano antes que veterano, cada un dos personaxes implicados na desaparición ofrecerá a súa versión por separado. O resto, como sucede no capitalismo e en Ikea, teremos que facelo nós. Porque o roubo do Códice foi un trunfo da clase traballadora, a aplicación dun sistema que leva todas as cousas importantes aos rochos. Aí onde nos quere meter a banca.

A regadeira de adela

Días: Hoxe

Horario: Das 20.30 ás 21.45

Entradas: 3 euros por función

Teatro | Precárias

O único seguro é a inseguridade

Todo é precario. O resto é mentira. Durante algún tempo, e grazas ás misións pedagóxicas de institucións variadas, pensamos que algo do futuro tería que ser seguro ou fixo. Ou estar aí. En parte por causa das relixións monoteístas que repiten unha e outra vez que hai cousas eternas, indestrutibles.

Pero cando saímos dos templos ou dos centros comerciais descubrimos que nada é para sempre e, en algúns casos dramáticos, descubrimos que todo acabará nos cinco minutos seguintes.

Cando abrimos a libreta de aforros descubrimos cal é o guion que temos que seguir nos anos que nos quedan. Unha das cousas seguras é que se acabaron os prazos longos, que todo terá que ser resolto segundo veña, con esa incerteza que algúns poetas confunden con vivir na selva, coas aventuras austrais ou con atravesar un túnel polas vías do tren.

Pero todo é moito máis inmediato. A aventura a partir de agora será resistir, poñer o cu contra a parede e capear o temporal crendo coma lelos que hai un futuro mellor. Ou iso ou botarlle pelotas.

Centro Social do Pichel

Días: De xoves a domingo

Horario: 21.00 / (Dom. 18.00)

Entradas: De balde ata encher

Poesía | Lampíricos

No túnel e máis aló

Se ves a luz ao cabo do túnel é probable que veña o tren. Se non ves a luz, entón non ves nada e así son as cousas de escuras e por moito que te revolvas todas as direccións ofrecen o mesmo resultado. Canto todo está a escuras aparencen as preguntas coa súa manipulación implícita, sen posibilidade de resposta. Na escuridade todo parece moito máis importante porque ao tempo que mingua a luz medra a nosa inseguridade. Non hai máis. Como os bichos que saen de noite pola cociña e quedan sorprendido pola luz imprescindible para beber un vaso de auga. Nós estamos aquí e estamos así, como eses bichos. Sorprendidos aínda de que todo se ensombrecese tan rápido. Animais confiados. Iso é o que somos.

Zona C

Días: De xoves a domingo

Horario: 20.30 (Dom. 19.30)

Entradas: 9 euros. Aforo: 17 persoas

---

---

---