Afirma que en Compostela hai tamén afectados como Pasqual Maragall, e o reto é que manteñan a actividade
17 ene 2008 . Actualizado a las 02:00 h.«A finais do ano pasado e principios deste vemos froitos como o centro terapéutico de Fontiñas, o de atención ás familias de Mallou-Cancelas que estamos próximos para inaugurar, e outro servizo que funcionará na casa das asociacións». Así valorou este especialista o traballo realizado na asociación de alzhéimer Agadea ao recoller o premio, que fixo extensivo aos seus colegas. Tamén investiga no grupo que dirixe Onésimo Juncos, na Facultade de Psicoloxía, onde se está a doutorar.
-¿Que diferenza ve no traballo de agora e hai 4 anos, cando comezou?
-Ao principio atendíamos persoas en fases máis avanzadas. Moitas deixaron as nosas actividades pola progresión da doenza, outras faleceron e algunhas acompañaron as nosas reunións e terapias até pouco antes de morrer. Iso é moi importante: que se manteñan activas, funcionando. -¿Mudou a imaxe do doente de alzhéimer? -Penso que si. Antes era visto sobre todo como unha persoa pasiva, en fases case terminais; e agora vemos persoas como Pasqual Maragall, que manteñen actividade social. En Santiago tamén hai persoas así, en fase leve, que non se van beneficiar de momento da Lei da Dependencia e a quen queremos dar moito apoio. -¿Como son esas persoas en fases iniciais? -As primeiras fases da doenza de alzhéimer son de indefinición, non está claro o papel do doente e o do coidador. Eses son os mellores momentos para comezar a actuación e entrar nun grupo de estimulación, despois é máis difícil. Os casos máis leves teñen un percorrido de moitos anos. -¿Como se sabe que é un caso leve de alzhéimer? -Hai que o diagnosticar. Aínda que hai síntomas, como persoas que se perden, que non se lembran de desligar o gas, e situación semellantes de esquecementos e problemas nos traballos habituais. Agora vemos persoas de 50 anos con alzhéimer precoz. -¿E que atención prestan aos familiares? -Un instante moi importante é o do diagnóstico, porque hai que se sentar, planificar, ver quen se vai ocupar dos coidados, ordenar o domicilio e as actividades. Tamén se precisa axuda para asumir o diagnóstico, porque moitas veces hai unha negación. O apoio psicolóxico debe ser continuado no tempo. O coidador moitas veces perde o contacto, a perspectiva, entra nunha síndrome de sobrecarga moi forte. Parte do meu traballo é telefonar ás veces só para comprobar que se está ben, se apareceu algún problema, porque por causa da presión da cotidianidade o coidador non sempre demanda atención. Por iso é importante ter recursos, que a asociación traballe con continuidade e estabilidade.
-¿Participará Agadea no centro de día público de Volta do Castro?
-Aínda non está acordado que vaia participar Agadea nese centro. Na asociación estamos moi decididos a seguir traballando coas familias, sobre todo na prevención, e para iso aumentamos a oferta de máis servizos.