Aprende a distinguir entre estar enfermo e ser enfermo. O axexo constante da morte. O corpo do ser querido ten natureza volcánica. A dor camiña polas arterias como un can ceibe que morde en escalas agudas e superlativas. A analxesia arela o silencio. Escoita.
Non conxugues o verbo animar en imperativo. A pena magoa tanto como as agullas. Non van á guerra. Non loitan. Non son vencedoras nin vencidas. Desterra o belicismo da linguaxe. Outórgalle o descanso do armisticio. Fala sen afalar.
As expectativas teñen o fío cortante. A diagnose precisa compañeiras de viaxe. O naufraxio é un deus, unha ciencia exacta e irremediable. Faite presente. Non prometas. Se irmá, filla, nai, amiga en toda a súa complexidade. Procura unha normalidade no subsolo da vida.
Non envíes máis que aseguran novas terapias e futuros. O mañá é un día en coiros coa esperanza espida aos pés dos cabalos. Conquistamos o segundo de vida en que nos ollamos cómplices. O resto ou é experimental, ou falso ou non o cubre o seguro.
A caída do cabelo non é unha estación mansa. A bóveda do cranio é o linde da ingravidez. Nunca digas a perda do pelo é o de menos. Hai comentarios que deteñen a hemorraxia cunha machada. Procura pasar sen parar se non manexas a sintaxe de consolo.
A bolsa da quimioterapia pendurada dun arame. A barriga transparente dun sapo. Seis horas atada a un ecosistema húmido onde as enfermeiras son fadas relucentes na porta do averno. Coñecen o teu nome. No Nadal levan diademas de renos. Os políticos non teñen dignidade ou néganlla ao resto? Hoxe a espera prolóngase. Nove horas no hospital. Desfásteme na palma de man. A pel é papel. O trapecio sen rede. Caes. Queimo os dedos para sentir a túa frustración de ourive. A xente viaxa, non te ve. Vive de costas a artesanía das túas horas mortas. Queres irte enteira e non esfarelarte neste minifundio de renuncias.
Ángeles Madriñán González. 53 anos. A Estrada.