Aquela mañá saíra moi cedo para camiñar coa claridade da alba, de xeito que cando o sol asomou polo horizonte xa me atopaba preto do cumio.
O penedo que coroaba o monte tiña unha forma estraña, irregular, con unha profunda concavidade na parte oculta á miña vista e unha superficie máis lisa no lado que ollaba cara ao sendeiro de subida, onde aínda se conservaban os desgastados restos dun petróglifo milenario. Ao atinxilos, detívenme un intre para observar aqueles enigmáticos debuxos. Foi entón cando alcancei a ver fugazmente o que me pareceron uns pitos que, asustados, fuxían entre os toxos.
Cos primeiros raios do sol daquel amencer do solsticio, pareceume que a súa cor amarela era especialmente intensa, case dourada, pero a rapidez coa que se agocharon tras da rocha foi tal que non puiden fixarme moito, polo que decidín rodear a pena con sixilo, co propósito de sorprendelos pola outra banda. Porén, o que atopei apenas dei un par de pasos foi unha muller que ata entón estivera oculta tras un saínte da rocha. Virouse cara a min, tan sorprendida coma min, mentres baixaba a man que tivera á altura da cabeza para agochar baixo as súas roupaxes un obxecto brillante no que me pareceu recoñecer as formas dun peite.
—Bo día —saudei.
En vez de responder, o que fixo foi virar a cabeza para ocultar o seu rostro, deixándome ver só os seus longos ?e ben peiteados? cabelos louros. Despois, cun áxil salto, desapareceu da miña vista, escondéndose no mesmo sitio onde antes o fixera a estraña rolada de pitos.
Apenas precisei uns segundos para reaccionar correndo tras dela pero, cando acadei a concavidade do penedo, atopeina completamente baleira e só me pareceu ver a cola dunha cóbrega de bo tamaño que desaparecía na escuridade dunha profunda fendedura do granito.
Javier Calvo Fuentes. 47 anos. Santiago de Compostela.