Suso esperaba a chegada do voo procedente de Lisboa para recibir a súa irmá. Transcorreran máis de quince anos desde que Lucía se fora sen despedirse del e non sabía se a recoñecería.
Ás doce en punto, a hora do Ángelus como o seu pai lle lembraba diariamente, saíu do tanatorio. O piano e a voz de Diana Krall acompañábano no traxecto e deixouse invadir pola ilusión de chegar con antelación ao aeroporto, así podería estar en solitario máis dunha hora na terminal. Ansiaba esa sensación de deixarse caer nun asento e sentirse anestesiado ao escoitar os sons de despegue e aterraxe dos avións mesturados cos monótonos mensaxes da megafonía.
Apoiou a súa gabardina e sentou na sala próxima á porta de chegada de voos internacionais. Nese momento anunciábase o atraso dun avión procedente de Berlín e, rodeado de centenares de persoas, sorría ao sentirse illado á espera de revivir esa sensación de anestesia, de evitar as emocións. Non quería sentir ira nin tristeza, tampouco esperanza ou amor. Non quería sentir.
Non logrou o seu obxectivo. Na súa mente fixouse a última imaxe que tiña da súa irmá, ao vela, desde a xanela do seu cuarto infantil, saír fuxindo dunha portada e dos berros do seu pai, cun axustado vestido azul e a alborotada melena loura que ese día non levaba recollida nunha coleta. Lucía facía dezaoito anos e nin sequera se volvera para despedirse do seu irmán pequeno. Esa imaxe non se borrou xamais. Quixo, pero nunca soubo perdoala. O rostro da súa irmá fora borrándose da súa memoria.
O seu pai queimou todas as súas fotos e desfíxose de calquera recordo dela. Nunca soubo o motivo da fuxida. Preguntou ata que se cansou de facelo.
O día anterior recibira unha mensaxe de Lucía: «Querido Susiño, a tía comunicoume a morte de papá. Regreso á casa. Chegarei no voo de Lisboa ás 15.15 horas. Por se non me recoñeces, levarei un chapeu e un paraugas coas cores do arco da vella. Estarei contigo para o enterro do teu pai. Lu».
Mentres esperaba e rebuscaba entre os rostros dos pasaxeiros que desembarcaban do voo de Lisboa, un home louro sentaba ao seu lado, quitábase o seu chapeu e mostráballe un paraugas multicolor.
«Susiño, o teu irmán Lucas xa está na casa, imos enterrar, por fin, a papá».
Miguel Fernández. Xubilado. 64 anos. A Coruña.